Τι έχουμε εδώ; Διαστημικο-ροκάδες με τεχνο-φρήκ διαθέσεις και μια δόση από "ήχο της ερήμου"(όχι τον φλώρικο όμως... τον ζόρικο!) και τι καλός που ήταν ο David Bowie στα 70's και όλη γενικά η "γκλαμουριά" της εποχής. Ηχοτοπία κιθαριστικά με τη βοήθεια ambient ηλεκτρο-καταστάσεων και ροκοτράγουδα με μαγκιά και σθένος για να τα τραγουδάμε σε summer festivals. Χμμ, θυμάμαι όταν ήμουνα ακόμη πιο νέος -και όχι τόσο "μαλθακός" ηχητικά όπως έχω καταντήσει τώρα- μου άρεσαν πολύ οι Meat Puppets! Σας ενδιαφέρει καθόλου;
Για να κάνω τις απαραίτητες συστάσεις, αν και κάτι μου λέει ότι κάποιοι από εσάς γνωρίζεστε με τα παιδιά... Ο Fred Drake παλιότερα σύχναζε στο Los Angeles, μάλλον θα πήγαινε στους αγώνες των Lakers (πάμε για μεγάλο πρωτάθλημα παρεπιμπτόντως), πάντως σίγουρα συμμετείχε ενεργά και στους House of Love (όχι του Shine on, τους άλλους), τους Shy Party και άλλους ένδοξους αμερικανο-ρόκερς, και κάτι επαφούλες με Vic Chesnutt και Daniel Lanois και πιο τσαμπουκάδες τύπους (λέγε με Kyuss...). O Dave Cathing από την άλλη αφού με τιμή και δόξα έκανε τη θητεία του στις punk λεγεώνες του Memphis, μετράει στο ποινικό του μητρώο και εγκλήματα με τους Queens of the Stone Age (αμάν πολλές "πέτρες" βλέπω και αρχίζω να φοβάμαι!). Τέλος από το παρελθόν του Pete Stahl αμυδρά αναγνωρίζω τους Scream από τα hardcore στέκια της Washington, άν έχει και μεταλλικά αμαρτήματα πληροφορούμαι (Goatsnake).
To 'Human beans' είναι η δεύτερη δισκογραφική πτήση του ερημικού τους διαστημοπλοίου, η προηγούμενη δε ήτο ομώνυμη του συγκροτήματος, ενώ δήλωσαν συμμετοχή και στη γνωστή σειρά Dessert Sessions της Man's Ruin. Πάντως με τον εν λόγω δίσκο συνειδητά επιχειρούν να ξεφύγουν από τα στενά όρια ενός σκληροπυρηνικού stoner rock (έστω και με ανοιχτές διαθέσεις) και απλώνονται σε διάφορα κόλπα, παλιά και νέα, ίσως και σε περισσότερα απ'ότι θα μπορούσαν να αντέξουν.To Kraut rock , οι Can και η γερμανική πρωτοπορία των late 70's-early 80's τελευταία βρίσκονται στην επικαιρότητα και πάλι.και αυτή τη φορά έρχονται να μεταμορφώσουν την εξωτερική επιφάνεια μιας αισθητικής αμιγώς ροκ -που το φωνάζει από μακριά- χαρίζοντας της καλαισθησία και βαθύτερο περιεχόμενο. Παρομοίως και για τις ambient παρεμβάσεις στο δίσκο οι οποίες δείχνουν να δίνουν χέρι συνεργασίας περισσότερο στον Brian Eno, παρά στους Pink Floyd - ή μήπως έτσι θέλω να πιστεύω για να ξεγελιέμαι. Εντέχνως αποφεύγεται ο σκόπελος του progressive και οι όποιοι Yes, E.L.O. και σία παρόλο που θα μπορούσαν να βρουν θέση εδώ μέσα, οι Earthlings? κάνουν πολύ καλά και τους αφήνουν να αραχνιάζουν στα μεγαλοπρεπή στούντιό τους και τις χλιδάτες υπερ-παραγωγές τους (χα ,χα,χα...)! Η γκλαμουράτη αλητεία του David Bowie όμως τιμάται κατά το δέον και το "Ground control" (μόλις το δεύτερο κομμάτι στο δίσκο), πάσχει από ενισχυμένο σύνδρομο deja-vu, από τον τίτλο μέχρι το περιεχόμενο - και πολύ καλά κάνει!
Μινιμαλισμός (σε χαλαρά πλαίσια), αλλά και ποπ φλέβα, εναλλασσόμενα με τον επικό χαρακτήρα που εκ φύσεως υπάρχει στα διαστημο-ταξίδια και τη χαλαρή διάθεση που κυριαρχεί στις ερήμους (σας είπα ότι ο κ. Drake κατοικεί πλέον στη... Mojave, ή τουλάχιστον αυτό θέλει να πιστεύουμε) κάνουν το δίσκο να κυλάει άνετα και ωραία, περιέχοντας ουκ ολίγα κομμάτια-αστέρια. Εμμένοντας μάλιστα σε κλασικές τραγουδιστικές φόρμες γλυτώνουν από το να πέσουν σε λάκους τύπου Porcupine Tree και Ozric Tentacles (μεγαλομανία και επανάληψη, αντίστοιχα και παράλληλα! Συγχωρέστε με!). Το "Rock dove" είναι απίθανος space rock ύμνος, με ηλεκτρονικές βοήθειες, από αυτούς που θα έπρεπε να μας χαρίζουν οι Hawkwind, αλλά ενίοτε από αλλού το περιμένεις και από αλλού σου' ρχεται!
Το "Ground control" εκτός του ότι θα κάνει τον Δούκα να χαμογελά, σκεφτόμενος γιατί όλοι θυμούνται αυτά που ο ίδιος πασχίζει να ξεχάσει, μια χαρά ποπ χιτάκι μπορεί να γίνει και κάτι Doves τους στέλνει από εκεί που ήρθαν (χα,χα,χα ξανά). Και ξαφνικά στο τέλος της πρώτης πλευράς, αυτός που έκοβε τα βινύλια έκανε λάθος και έχωσε μια χαμένη διασκευή στο Johny B.Goode (sic), που απετέλεσε στο παρελθόν αποτέλεσμα εντελώς μυστικής συνεργασίας των Suicide με τους Residents. Κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο!!
Βαριά και ρυθμικά ξαναμπαίνουν στα πλατώ οι Earthlings? -εφόσον σηκωθείτε από το κρεβάτι και αλλάξετε πλευρά- και μου θυμίζουν ότι μάλλον ήρθε η ώρα να βρω που είχα βάλει τα παλιά βινύλια των Meat Puppets, που λέγαμε και πριν... Εν μέσω ψυχεδελο-ποπ προσπαθειών ("Moons over milleniums") και λοιπών αγαπητών δυνάμεων η τεχνοκρατική Γερμανία επανεμφανίζεται λίγο πριν το τέλος και το "You will say", αναδεικνύεται στο καλύτερο μέχρι στιγμής παγερό και κυνικό άσμα του έτους 2000, με το drum machine να σε κάνει να θες να το χορέψεις κι όλας (άκου τώρα εσύ ανωμαλία!). Σε βαρύ και ασήκωτο κλίμα το "Big hairy spyder" ολοκληρώνει το ταξίδι προσγειώνοντας μας -που αλλού;-στην έρημο. Βρε κοίτα να δεις που βρέθηκα ξαφνικά να υποστηρίζω τους stone-άδες, ποιός θα μου το' λεγε!
Ενστάσεις ασφαλώς και υπάρχουν, και έχουν να κάνουν με τις εμμονές στο παρελθόν που όσο και να μας αρέσουν και να μας κάνουν να νοσταλγούμε δεν παύουν να αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα στο να χαρακτηριστούν "σπουδαία", και η μπάντα και ο δίσκος. Πάντως δε χρειαζόμαστε σώνει και καλά σπουδαίους δίσκους, από καλούς και με λόγο ύπαρξης έχουμε ανάγκη. Και όσον αφορά την παρελθοντο-λαγνεία, ε, τι να κάνουμε και οι Man or Astroman κολλημένοι είναι,αλλά και απόλυτα αγαπημένοι. Αφήστε που ένα live των δύο σχημάτων με το ένα να διαδέχεται το άλλο, θα το χαρακτήριζα επιεικώς "φωτιά"!
Το 'Human beans' πάντως ακόμη και αν τελικά οι δισκοπώλες το τοποθετήσουν κοντά στους δίσκους των Kyuss και των Fu Manchu, είναι ικανό να συγκινήσει (όχι και να το κάνει να κλάψει όμως), ένα ευρύτερο κοινό και να "πιάσει" από παλαιούς και νοσταλγούς μέχρι νεο-εναλλακτικούς με rough διαθέσεις. Εδώ έπιασε εμένα που βρίσκομαι εκτός των κατηγοριών αυτών και οι φίλοι μου που "παίζουν "εκεί με λενε και φλώρο. Για καλοκαίρια και καταστάσεις αποχαύνωσης είναι μια χαρά ο δίσκος, με την έννοια του ότι και τη siesta δεν ευνοεί, αφού σε ψιλο-ταρακουνάει και δεν είναι καμμιά βαρβατίλα να σου τσακίζει τον εγκέφαλο (χα,χα,χα τέλος!). Και στο κάτω κάτω καλή διέξοδος ήτανε από το post rock αδιέξοδο στο οποίο είχα περιπέσει τελευταία...
Αλλά αυτό σίγουρα δε θα σας ενδιαφέρει.
υ.γ.: το cd έχει και το βίντεο της διασκευής που λέγαμε, περιέργως όμως εμφανίζονται ως "εκτελεστές" οι Earthlings?
υ.γ.2 : στο ερωτηματικό του τίτλου απαντάμε ότι μάλλον ακόμα διατηρούν επαφές και συνδέσμους με τη γη. Δε μοιάζουν να "έχουν απογειωθεί" εντελώς!