Total Strife Forever

"Ένα από τα σόου μου στο Λονδίνο το παρακολούθησε ο Brian Eno". Και διαβάζοντας αυτό ικανοποίησα την περιέργεια μου σχετικά με το πώς περνάει τα απογεύματα του, μετά το τσάι, στο Λονδίνο ο Brian Eno. Και τι είδε; Τον East India Youth aka William Doyle, δηλαδή έναν εικοσιπεντάρη περίπου, από τη Νοτιοδυτική Αγγλία (Μπόρνμουθ), με ένα λάπτοπ και ένα μπάσο επί σκηνής, σε μία αμήχανη κάποιες στιγμές performance, που δεν σε αφήνει όμως αδιάφορο!

Αυτά πριν κυκλοφορήσει το πρώτο του άλμπουμ στις αρχές του χρόνου, στην Stolen Recordings. Δεν γνωρίζουμε τι γνώμη σχημάτισε ο Eno για τις μουσικές του νεαρού William, αλλά με το Total Strife Forever (το δεύτερο άλμπουμ των Foals είχε τίτλο Total Life Forever) μπορούμε να αναγνωρίσουμε ένα ταλαντούχο δημιουργό με σπουδαίο παρόν. Ο ίδιος λέει ότι λατρεύει την συμφωνική μουσική των Ρώσων κλασσικών με αγαπημένο του τον Dmitri Shostakovich.

Έχει την σημασία της η αναφορά, ακόμη και αν έγινε για διαφημιστικούς σκοπούς. Πόσοι, ή μήπως καλύτερα ποιοι, θα πρόσεχαν τον William Doyle αν έλεγε πως μεγάλωσε με τις μουσικές του Yanni; Η αλήθεια είναι ότι οι συμφωνικές αναφορές στο άλμπουμ τον δικαιώνουν, με την έννοια ότι δεν έχουν τίποτα το γλυκανάλατο, του στιλ μουσική για τηλεοπτικό ρεπορτάζ του χαμένου σκύλου που επέστρεψε στο σπίτι του ή κάτι το επικό περί μιας μεγαλοπρεπέστατης νίκης. Το Song For a Granular Piano - ένα από τα τέσσερα τραγούδια του Total Strife Forever - περιέχει όση ποσότητα συμφωνικής μουσικής χρειάζεται, όχι για να θυμηθείς τον Shostakovich, αλλά για να μετατραπεί ένα απλό τραγούδι που γράφτηκε στο λάπτοπ ενός εικοσιπεντάχρονου, σε κάτι πολύ πιο σπουδαίο.

To άλμπουμ ξεκινάει με δύο κομμάτια τα οποία στην ουσία είναι η περιγραφή των δύο τρίτων της ιστορίας του Total Strife Forever. Πρώτα το Glitter Recession και έπειτα το Total Strife Forever - η ραχοκοκαλιά του δίσκου, αφού το συναντάμε σε τέσσερις διαφορετικές εκδοχές - περιγράφουν τις διαθέσεις του William Doyle. Η pop electronica, η fuzzy techno, o μινιμαλισμός, αναμειγνύονται άψογα από τον Doyle, σαν από έναν έμπειρο του είδους. Και δεν φοβάται να γίνει κατά κάποιο τρόπο ενοχλητικός, να προσθέσει θόρυβο ή να αφαιρέσει ισορροπίες που θα εμφάνιζαν το άλμπουμ του πιο εύπεπτο. Moιάζει σαν να ωρίμασε νωρίς. Tι θα συμβεί αργότερα, θα περιοδεύσει με τον Eno;

Στα τραγούδια του άλμπουμ διακρίνουμε και την pop πλευρά του Doyle. Προς το παρόν όλα φαίνονται να ταιριάζουν πολύ όμορφα μεταξύ τους, αλλά δεν θα υπάρξει καμιά έκπληξη αν μετά από δυο χρόνια βρεθούμε μπροστά σε ένα νέο απόλυτο pop άλμπουμ, με υποψηφιότητες για Grammy.

Θα επιλέξουμε ως καλύτερα τραγούδια -τέσσερα είναι όπως είπαμε - τα Looking For Someone και το Song For a Granular Piano. Στη παράγραφο "Κάτι μου θυμίζει" θα γράψουμε πως θυμίζει ένα σωρό τραγουδοποιούς της εποχής, που έχουν αντικαταστήσει την κιθάρα τους με ένα υπολογιστή, και την φυσαρμόνικα με ένα μπάσο εν προκειμένω και δεν διστάζουν να δώσουν το σόου τους μπροστά στο κοινό.

O East India Youth είναι ταλαντούχος. Δε μπορείς να βολευτείς με αυτή την παραδοχή για πολύ καιρό. Περιμένεις το επόμενο βήμα και κάθε φορά θέλεις να είναι αντάξιο του βήματος του ανθρώπου από τη γη στο διάστημα. Εκείνος προς το παρόν πήγε από το Μπόρνμουθ στο Λονδίνο...