The fountain
Απ'την τριανδρία που τράβηξε τα βλέμματα στο Liverpool πριν από 30 χρόνια, ο Pete Wylie αυτοχαρακτηρίζεται σήμερα part time rockstar, full time legend και δεν βγάζει πλέον δίσκους, ο Julian Cope βγάζει δίσκους αλλά το μαθαίνουν μόνο όσοι είναι γραμμένοι στην mailing list του και μόνο ο Ian McCulloch συνεχίζει με ικανοποιητική ανταπόκριση. Μαζί με τον Will Sergeant και νέα μέλη συνεχίζει τους Echo & the Bunnymen, χωρίς τον Les Pattinson που τους άφησε πριν δέκα χρόνια και πρόσφατα εθεάθη να παίζει με τους Wild Swans και τον Pete de Freitas που σκοτώθηκε πριν από είκοσι. Ξαναηχογράφησαν το εμπορικό τους άλμπουμ "Ocean rain" με full orchestra, παίζουν ακόμα και σε sold-out live και έχουν νέο δίσκο. Να το χρωστάνε στη διαφήμιση των Nouvelle Vague ή του Chris Martin;
Το αριστούργημά τους "Crocodiles" αγαπήθηκε από πολλούς μέσα στις τρεις δεκαετίες της ύπαρξής του. Το "Ocean rain" από περισσότερους. Το "Killing moon" παίχτηκε εκατομμύρια φορές στα ραδιόφωνα μέσα στα προηγούμενα 25 χρόνια. Θέλετε ένα καινούργιο να το αντικαταστήσει; Συνεχίστε να θέλετε. Το νέο άλμπουμ έχει μόνο ένα αδιάφορο slow κομμάτι που η εισαγωγή του μου έφερε στο μυαλό τον ...Bob Seger. Θα έλεγα πως είναι ένα άλμπουμ σε συνταγή U2, με mid και up-tempo κομμάτια και διάθεση για ροκάρισμα. Κακώς ο McCulloch ονειρευόταν να αντικαταστήσει μια μέρα τον Paul Anka και τον Tom Jones στα σαλόνια του Vegas, κάτι που θα πλησίαζε σε Bono θα έπρεπε να ονειρεύεται.
Όλα τα κομμάτια είναι radio friendly, κάποια έχουν λίγο ηλεκτρισμό παραπάνω, κάποια φλερτάρουν με την ποπ, κάποια έχουν βελβετικά δεύτερα φωνητικά. Θα αρέσει και στους φανς των Coldplay που ίσως να μην αντέχουν τα παλιά τους. Υπάρχει και η σπουδαία φωνή του Mac που... Που κάποτε ήταν πιο εύστροφη, πιο τολμηρή, πιο δαιδαλώδης. Κάποια σκέρτσα της, κάποια απρόβλεπτα ζιγκ-ζαγκ μου πρόσφεραν ανεπανάληπτες συγκινήσεις. Όμως δεν κράτησε πολύ αυτό. Μετά το "Porcupine" o Mac άρχισε να τεμπελιάζει (όχι πως ο Will πήγε πίσω), άρχισε να τραγουδάει χαμηλά και επίπεδα, σαν να άφησε τα δύσκολα μονοπάτια και βγήκε στην άουτοπαν όπου κάνει μόνο ασφαλείς προσπεράσεις. Αλλά και η μουσική έχασε το μυστήριο που κουβαλούσε. Στο αγαπημένο μου κομμάτι του πρώτου τους άλμπουμ και χιλιάδων άλλων άλμπουμ "Pictures on my wall" ο προφήτης Mac με έπειθε πως κάτι καίγεται, κάτι αλλάζει, στο "Stars are stars" δεν άκουγα το σβήσιμο του ήχου των ακόρντων γιατί μια ανεξήγητη ενέργεια που μετέφεραν με είχε στείλει ήδη σε ένα άλλο, ανεξερεύνητο μέχρι τότε από μένα τοπίο. Το "All my colours", το space κομμάτι με τα πιο δυνατά τύμπανα παραμένει μια δυσπρόσιτη κορυφή. Στα νέα κομμάτια τους μου λείπει το βάθος και η προοπτική και με ενοχλούν πεζοί τίτλοι όπως "Do you know who I am" και "Think I need it too".
Όμως αυτή είναι η νομοτέλεια των πραγμάτων. Οι πρώτοι δίσκοι τους σε συνοδεύουν για μια ζωή και οι τελευταίοι για ένα μήνα. Πώς να φτουρήσει η ανδρική μπροστά στην παιδική bunny ηλικία; Στους Benjamin Button ακροατές αυτό ισχύει αντίστροφα.
Προβληματιζόμουν για ένα reunion στην προσωπική μου ζωή. Εν αγνοία σου Mac με βοήθησες να αποφασίσω σωστά. Η τέχνη ας οδηγήσει τη ζωή.
