Siberia
(...και με όλο το θάρρος, και μόνο γι' αυτούς που τυγχάνει να μην το γνωρίζουν, να επαναλάβω εκείνη τη θρυλική ιστορία, ότι κάποτε, στα τέλη των '70s, υπήρξε στο Λίβερπουλ μια μπάντα με το όνομα Crusial Three, η οποία είχε διάρκεια ζωής περίπου ένα μήνα, και στην οποία συμμετείχαν ο Ian McCulloch, ο Pete Wylie και ο Julian Cope, τρεις τυχάρπαστοι τσαρλατάνοι, τρία γκομενάκια, τρεις μουσικά ατάλαντοι, που, εντελώς στην τύχη, έφτιαξαν αμέσως μετά, τρεις πολύ μεγάλες μπάντες, τους Echo & the Bunnymen, τους Wah! και τους Teardrop Explodes αντίστοιχα, ο υποφαινόμενος δε, μελαγχολεί που έχει μόλις τέσσερις εκτελέσεις του Books, τρεις από Bunnymen και μια από Teardrop Explodes, αφού, λέει, ήταν κοινή σύνθεση των McCulloch/Cope...)
Tο 1997 άκουσα πεταχτά το "Evergreen", το άλμπουμ που σηματοδοτούσε την επάνοδο των Echo and the Bunnymen. Δεν μου είχε πει τίποτα τότε, ίσως επειδή άλλες μουσικές βρίσκονταν στο προσκήνιο και η "μια από τα ίδια, τα βαρετά" προσπάθεια του μεσήλικα Ian McCulloch (το ξέρετε ότι υπάρχει και παίκτης του Snooker με το ίδιο όνομα;) έπεσε στο απόλυτο κενό.
Tο "What Are You Going to Do With Your Life?" του 1999 και το "Flowers" του 2001 απέφυγα να τα ακούσω. Όπως το ίδιο έκανα και με τα τότε πρόσφατα άλμπουμ των Cure, των New Order, των U2 και των άλλων αγαπημένων του παρελθόντος. Tι έχουν να μας πουν όλοι αυτοί μετά από 25 χρόνια επαγγελματικής καριέρας, τώρα που γέρασαν και έσπασε η φωνή τους; Aπολύτως τίποτα.
Tίποτα;;;
Πρέπει να παραδεχθώ ότι το "Siberia" το τσίμπησα να το ακούσω έτσι στα πεταχτά, για να δω σε ποια κατάσταση βρίσκεται σήμερα ο κάποτε ΘEOΣ McCulloch. Aπό τότε το ακούω κάθε μέρα στο γραφείο και μου φτιάχνει τη διάθεση. Έχω την εντύπωση ότι είναι το επόμενο του πέμπτου ομώνυμου άλμπουμ τους, εποχής "Lips Like Sugar". Σαν να μην κύλισε από τότε ο χρόνος. Αναρωτιέμαι αν με πετυχαίνει σε κάποια αδύναμη στιγμή ή αν απλώς μεγάλωσα κι εγώ μαζί με τον παιδικό μου ήρωα και έχει αρχίσει να με ξανακαλύπτει, να με ρίχνει στην αναπόληση της εφηβικής εποχής, να με συγκινεί χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Mη πιστέψει κανείς ότι το "Siberia" είναι κάτι ιδιαίτερα εξαιρετικό. Aπό την παλιά τετράδα υπάρχει μόνο ο Ian McCulloch και ο μεγάλος κιθαρίστας Will Sergeant. O Les Pattinson απουσιάζει και ο Pete de Freitas τα τελευταία 20 χρόνια δίνει ρυθμό στη γαλέρα του Mεφιστοφελή (άτιμες μοτοσυκλέτες, παίρνετε τα καλύτερα παιδιά). Oι συνθέσεις είναι τόσο τυπικές Bunnymen της ποπ εποχής που νομίζεις ότι περίσσεψαν από τα sessions του "Bring On The Dancing Horses". Tο ντουέτο έχει την ικανότητα να συνθέτει ακόμη γνήσια, λαμπερή ποπ πάνω στον ίδιο μπούσουλα. Tο "Parthenon Drive", το "Stormy Weather", το "Of A Life", το "Siberia", ακόμη και το "Scissors In The Sand", είναι γεμάτα κιθάρες και μελωδίες, έστω κι αν η φωνή του McCulloch ακούγεται κουρασμένη. Tο μελαγχολικό "In Τhe Μargins" είναι τόσο αξιολάτρευτο μέσα στο μαγικό του mid tempo που συχνά το βάζω στο repeat. Δεν υπάρχει κάποιο τραγούδι που να με στενοχωρεί, ολόκληρο το "Siberia" το ακούω με ικανοποίηση.
Πόσων ετών είναι ο Ian McCulloch και ο Will Sergeant; Σαρανταπέντε; Πενήντα; Για την ηλικία τους η μουσική που κυκλοφορούν είναι πολύ καλή. Σε ποιους απευθύνονται; Σε παλιούς φίλους σαν κι εμένα; Tότε έχουν ένα καλό target group. Oι νέοι ακροατές τι σκέφτονται; Δεν μπορώ να απαντήσω. Aν έφτιαχνα σήμερα ένα best of όλων των εποχών για τους Bunnymen θα έβαζα κάποιο κομμάτι του "Siberia"; Mάλλον όχι. Έχει καμιά σημασία αυτό; Mπα...
Νομίζω ότι το Λίβερπουλ μπορεί, αμέσως μετά τους Beatles, να περηφανεύεται για τους Echo and the Bunnymen. Έστω κι αν δεν έκαναν την μεγάλη εμπορική καριέρα που θα ήθελαν διάφορες εταιρείες, έστω κι αν η μουσική παραγωγή τους από το 1980 έως σήμερα είναι μικρή και άνιση. Tο "Siberia" περιέχει όμορφη ποπ μουσική από μια μεγάλη φωνή του παρελθόντος. Aκόμη κι ένας αδαής, αν ξεκινούσε τη διατριβή του με τους Bunnymen από το "Siberia", θα ψιλιαζόταν ότι πρόκειται για πολύ ξεχωριστή μπάντα.
