Mind your step

Η μουσική show biz, τα όνειρα που δημιουργεί, το ρινγκ που στήνει, οι χαμένοι κι οι κερδισμένοι, οι καμένες ευκαιρίες, οι ξαφνικές ατυχίες που δεν αφήνουν άλλες να ωριμάσουν, οι θυσίες για να είναι έστω ένα φως αναμμένο πάνω σου κι ας τρεμοσβήνει... Πού; Στην Ελλάδα των τελευταίων 20 χρόνων, στην οποία τα γκρουπ που έβγαλαν τα προς το ζην από τη μουσική και δε χρειάστηκαν επί μακρόν να κανονίζουν τα μέλη τους ρεπό απ' τις δουλειές τους για καμιά πρόβα εκτός σαββατοκύριακου και νυχτερινών ωρών, είναι η ισχνή εξαίρεση.

Το παιχνίδι για τους Echo Tattoo χάθηκε για μένα πριν δέκα χρόνια. Όταν κέρδισαν την πρωτιά στο πανευρωπαϊκό φεστιβάλ ροκ τραγουδιού στην Κοπεγχάγη με το "Over" και αμέσως μετά ηχογράφησαν στην Αγγλία το "Room Of Toys" με παραγωγό τον Bryan New. Το στοίχημα παίχτηκε, αλλά το πολυπόθητο breakthrough δεν ήρθε.

Ποια ήταν αυτά που πέρα από το πακέτο μάρκετινγκ δε δούλεψαν στην περίπτωσή τους εκείνες τις μέρες; Ένα ήταν οι συχνές αλλαγές στο line-up τους, η εν Ελλάδι γάγγραινα δηλαδή. Θέλετε κι άλλο; Τα ίδια τα τραγούδια. Όταν έπρεπε, το γκρουπ δυσκολεύτηκε αρκετά στον τομέα δημιουργία. Καθοριστικό... Το "Room Of Toys" μπορεί να είχε άψογο ήχο κ.λπ., ήταν όμως ένα λίγο δύστροπο, εσωστρεφές concept που δε διευκόλυνε το ραδιόφωνο, το εμπορικό σκέλος κι όλα τα άλλα που μετράνε στο ταμείο σε τέτοιες καταστάσεις. Ήταν δίσκος εντός πνεύματος εποχής, βέρος nineties, αλλά βαρυφορτωμένος εκφραστικά. Αυτά όσον αφορά καθαυτό το συγκρότημα, τα υπόλοιπα ίσως τα χρεώνεται η τότε εταιρεία τους.

Η δισκογραφική επανεμφάνισή τους δέκα χρόνια μετά φαινομενικά έρχεται σε ανύποπτο χρόνο. Μέχρι να διαπιστώσεις ότι εκεί στο SCA studio το "Mind Your Step" δουλευόταν σχεδόν 2 χρόνια, στο οποίο, παρεμπιπτόντως, ο Άρης Χρήστου κάνει για ακόμη μια φορά μια άκρως αξιέπαινη δουλειά στο στούντιο, σώζοντάς το κυριολεκτικά όπου τα τραγούδια του είναι μέτρια. Ως άλμπουμ, ωστόσο, μάλλον δε θα έχει καλύτερο εμπορικό αποτέλεσμα, το να έχει ανήκει από τώρα στα απρόοπτα. Πιθανόν να κερδίσει από το γενικώς ευνοϊκό ρεύμα του σήμερα... Και πάλι τα (μισά έστω) τραγούδια είναι που φταίνε, αλλά για λόγους του άλλου άκρου: άμεσα και σαφή αυτήν τη φορά, συγχρόνως όμως ξεπερασμένα από την τρέχουσα εποχή και σχεδόν αδύναμα να υψώσουν φρέσκο λόγο. Η ποπ του 2008, ευρύτερα νοούμενη, έχει αφήσει πίσω πλέον κάμποσα από τα θεμελιώδη συστατικά τους. Ειδικότερα, κατηφορίζοντας από το έκτο τρακ, το "Mind Your Step" χάνει σε ενδιαφέρον, η θεματική επανάληψη ψυχεδελικών και blues γυρισμάτων, ειπωμένων ήδη από την ίδια μπάντα κατά το απώτερο παρελθόν της, βγαίνει λίγο περισσότερο προς τα κλισέ απ' ό,τι χρειάζεται, γίνεται από απόσταση παλιομοδίτικη. Είναι ολοφάνερο, όμως, ότι είναι δρόμος πεποίθησης.

Και να φανταστείς πως το "Mind Your Step" ως δίσκος είναι πιο ξεκάθαρος απ' τον προκάτοχό του σ' αυτό που απ' την αρχή ήθελαν να κάνουν οι Echo Tattoo. Κάτι τέτοιο εντούτοις θα είχε αξία αν ερχόταν σε φυσιολογική απόσταση χρόνου κι όχι με δεκαετή καθυστέρηση.

Ωστόσο, μην αδικήσουμε μέσα στις ενστάσεις, που ίσως και να μην προσθέτουν τίποτα μπρος στη θέληση ενός συγκροτήματος να υπάρχει και να βλέπει τις γενιές να αλλάζουν στο ακροατήριό του, τα πολύ καλά σημεία του παρόντος. Εδώ υπάρχουν και ξεχωρίζουν το σπουδαίο "Apocalypse", με τη συμμετοχή του Αλέξη Καλοφωλιά στα φωνητικά σε πλοκή για δύο ρόλους, το "Pensicola", ένα άξιο opening και απαραίτητα το "Refugee". Που καθότι όλα δεμένα στον ήχο τους σου προσκολλώνται και λειτουργούν κι επί της ουσίας ανεβαστικά στο τελικό αποτέλεσμα συνολικά.

Σκέφτομαι ότι στις αρχές των nineties η Εύη Χασαπίδου-Watson ήταν από τις πιο "επαγγελματικά" στημένες τραγουδίστριες σε ελληνικό γκρουπ, αναλογίζομαι επίσης πως ο Πάνος Κουρτσούνης που είναι κι ο μόνος άλλος που παραμένει απ' την αρχική τους σύνθεση, τις κιθάρες τις έχει μελετημένες πολύ καλά τεχνικώς. Είναι κρίμα να χάνουν έτσι στο νήμα κι από εξωγενείς συγκυρίες το τρένο. Στη θέση τους θα έκανα τα πάντα να έβγαζα το εξαντλημένο ντεμπούτο τους του 1992 σε cd, για να μάθει ο τωρινός κόσμος την ταξιδιάρικη γλύκα τραγουδιών όπως το "I Can See Your Face", στη ρίζα τους αρωματικά, και θα επεδίωκα παντί τρόπω την επαφή με το κοινό απ' το σανίδι. Άλλη λύση δε βλέπω...