Ανδρομέδα FM

Το ‘Ανδρομέδα FΜ’ το είχα βαστήξει για τα καλύτερα ελληνικά του 2023, αλλά κάτι η αλλαγή διάθεσης, κάτι το καλοκαίρι που ξεκινάει, κάτι για μια αφορμή να γκρινιάξουμε για μια ατυχή εμφάνιση, είπα να του δώσω χώρο εδώ στη γωνία του MiC.

O Pan Pan έχει ήδη κτυπήσει κορφή με το ‘Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα’, ‘Τα παιδιά θέλουν χορό’ (νομίζω τα ίδια είναι), ή τη φετινή (περσινή) ‘Ανισόπεδη Ντίσκο’. Ο βασιλιάς των εναλλακτικών καλοκαιρινών ντίσκο δεν χρειάζεται πλέον συστάσεις. Απλά θα πρέπει να μας εξηγήσει γιατί συνεχίζει να εμφανίζεται με δύο παράπλευρα καλλιτεχνικά σχήματα. Το προσωπικό του και ως Echo Tides. Και στα δύο όταν τραγουδάει, τραγουδάει κυρίως η μούσα του Καλλιόπη Μητροπούλου, άντε και η αδελφή(;) της Λυγερή, μπάσο ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος κι ο Γιώργος Λιγουριώτης στα ντραμς των Echo Tides. Τα τρία τελευταία χρόνια βγάζει από έναν δίσκο από το κάθε σχήμα, τον έναν καλύτερο από τον προηγούμενο.

Οι Echo Tides έχουν ήδη δύο δίσκους στο ενεργητικό τους. Τούτος εδώ όμως ο τρίτος δίσκος είναι ο πιο ολοκληρωμένος απ΄ όλους. Απ΄ όλο το άλμπουμ δεν πετάς τίποτα. Μεστές συνθέσεις, γερές ρυθμικές βάσεις και η φωνή της Καλλιόπης Μητροπούλου πάνω απ΄ όλα να απογειώνει τους σουρεαλιστικούς αστρικούς στίχους του Pan Pan. «Έχει καθόλου βενζίνη στο αμάξι ή κάηκε με το σπίτι κι αυτό;», «Ανοίγω την πόρτα να πάρω αέρα μα βλέπω απ' έξω πιστόλια, χολέρα», «Χίλιοι χειμώνες έχουν χίλια ένα καλοκαίρια», «Έσπασαν τα τζάμια τα σκυλόψαρα και στο κρεβάτι ψάχνουν να με βρουν», «Τίποτα, τίποτα, τίποτα, έκρηξη, χάος και ύστερα». Η φαντασία του τα φταίει μόνο και τα πολλά κόμικ μάλλον που φτιάχνει ο Pan Pan.

Στις συνεντεύξεις τους είπαν ότι επέλεξαν την ελληνική γλώσσα για να μπορεί να τραγουδάει μαζί τους ο κόσμος. Αυτούς τους Στίχους;! Παρόλ’ αυτά στις συναυλίες ο Pan Pan συνεγείρει τα πλήθη, και πράγματι τραγουδούν μαζί του. Το ζήσαμε πέρσι να φωνάζουμε «Τα παιδιά θέλουν χορό, δώσε τους κάτι», μας το μετέφερε πρόσφατα και άλλος συνοδοιπόρος εδώ στο MiC. Τα Echo Tides, καθώς μένουν ο καθένας μακριά, δεν δίνουν συχνά συναυλίες. Ανυπομονούμε ωστόσο να ακούσουμε αυτή τη νέα γενιά των ακροατών τους, να τραγουδούν απ΄ έξω στίχους για μαγικά τρένα, ουρανούς με γεύση μπαταρίας, κοσμικά βουητά, αστρικές χωματερές, ροζ μαγνητικούς ουρανούς. Μετά από τόσο χιπ χοπ, ικανοί είναι.

Τα Echo Tides, όπως και οι φίλοι τους, ανήκουν σε ένα νέο καλοκαίρι της αγάπης. Τα τραγούδια τους είναι σουρεαλιστικά ποπ εμβατήρια, θα πρέπει να ακούγονται στα Pride, όπως ο Θεοδωράκης στην πορεία του Πολυτεχνείου.

Μ΄ αυτά και μ’ αυτά όμως, θα πρέπει να αναλογιστούν το βάρος αυτό που τους επέλεξε η μοίρα και να μην ξοδεύονται (το΄κανε και το Παιδί Τραύμα) σε Μουσικά Κουτιά. Δεν ανήκουν στο έντεχνο, ανήκουν στην ποπ, έχουν ευθύνη, διαπαιδαγωγούν νέες γενιές, ανοίγουν δρόμους, διαφορετικούς από αυτούς του Μουσικού Κουτιού, που το αγαπάμε, αλλά για τελείως διαφορετικά πράγματα. Η μουσική είναι μία δηλώνει η Καλλιόπη Μητροπούλου σε μια συνέντευξή της. Μαζί της, όλα τ΄ αγαπάμε, αλλά όχι τον αχταρμά.

Περιμένουμε να πάρουν τις πολύχρωμες σημαίες και να μας καθοδηγήσουν. Εμείς θα βάλουμε τα «παπούτσια που ξέρεις βολεύουν στο  δρόμο και στο χορό» και θα τους ακολουθήσουμε. Δεν ξέρω που, στον Ρούκουνα, στον Να, στον Κέδρο, στη Χιλιαδού, στο La Luna ή όπου μας βγάλει. Θα ατενίζουμε περήφανοι το πέλαγος και μια «αόρατη κορδέλα που ενώνει τους ανθρώπους», θα είναι εκεί ανάμεσά μας. Κι όλα θα’ ναι πιο ωραία.