The back room
Συνεχίζουμε ως οφείλουμε. Διακόψαμε ως είχαμε υποχρέωση. Το indie είναι επαρχιώτικη υπόθεση. Στη μέση του πουθενά, του τόπου εκείνου που εμείς οι βορειοελλαδίτες απεχθανόμαστε περισσότερο από οποιονδήποτε υποτιθέμενο εθνικό εχθρό, ανακάλυψα ότι εν Ελλάδι η indie νοοτροπία παράγεται, αναπαράγεται και πολλαπλασιάζεται κάπου στην Αμαλιάδα... Ίσως η μοναδική πόλη στη χώρα, όπου μπορείς να βρεις συγκεκριμένο μπαράκι (του οποίου το όνομα ξέχασα ασφαλώς...) με ψαγμένο ανεξάρτητο ήχο και (ευτυχώς) "ότι-να-'ναι" κόσμο, γκομενάκια με πέδιλα... και τα ρέστα. Και οι Editors τώρα που είναι από το Birmingham τι να μας πούνε; Επαρχία εξομολογημένη... επαρχία συνεχίζει να είναι!
Εφόσον έχετε ήδη πληροφορηθεί ότι οι Editors τούτο το μήνα που φτάνει στο τέλος του, αποτελούν ότι πλησιέστερο προς τους Interpol, αρκούμαι στο να σας μεταφέρω την έγκριση του αρχιερέα του εν λόγω ήχου, Γιώργου "εκεί-εκεί-στη-Β'-εθνική" Κοτσώνη προς το πρόσωπο τους. Μου το εκμυστηρεύτηκε όταν τον έκανα τσακωτό σε κυριλο-φλώρικο μπαράκι του κέντρου να χαριεντίζεται αμέριμνος και αδιάφορος για τα τεκταινόμενα στο πεδίο της post punk αναγέννησης, που αναγκάζεστε να βιώνετε εδώ και ένα-δυο χρονάκια. Τώρα αν θέλετε να σκοτεινιάσετε ντε και καλά, επειδή φθινοπωριάζει, χειμωνιάζει κ.ο.κ. πάρτε και κανένα reissue των Virgin Prunes, για τους οποίους κάπου είχατε διαβάσει κάποτε... αλλά ποτέ δεν μπήκατε στον κόπο.
Επειδή όμως ο Ιάκωβος εκνευρίζεται όταν και όποτε προσκολλάμε εαυτούς στα παρελθόντα και αγνοούμε τα τρέχοντα συνεχίζω με τους Editors.
Δεν έχω ξαναδεί συγκρότημα να τα δίνει όλα στα τρία πρώτα κομμάτια. Το ορκίζομαι λέω! Και γαμώ τις πρωτοτυπίες. Τα 'Lights', 'Munich' και 'Blood' το ένα μετά το άλλο θα σας πάρουν το μυαλό, θα το πονέσουν αρκούντως και θα σας το επιστρέψουν στα χέρια με ελάχιστους, πλην βαθείς, μώλωπες. Ειδικά τα φωνητικά στο δεύτερο θα σας κάνουν να κατανοήσετε επιτέλους ότι το ταπεινό 1.600άρι σας δεν έχει τα απαραίτητα γκάζια, για να σας βοηθάει να απολαμβάνετε το καταστροφικό rock 'n' roll σε όλο του το μεγαλείο. Ενισχυτή έχετε βάλει μέσα; Αν ναι... η παραγωγή του 'Back Room' θα σας χαρίσει αρκετές απολαυστικές "παρεμβολές" σε απότομα ανεβοκατεβάσματα ταχυτήτων.
Είναι και "παιχταράδες" τα παλικάρια, τα παίρνουν δηλαδή τα όργανα στα χέρια και ματώνουν αμφότερα (χέρια και όργανα...), όπως ακριβώς κάνουν οι Interpol, δηλαδή, και όπως ακριβώς δεν κάνουν οι Kaiser Chiefs, που φοβούνται μην φαλτσάρουν (από το "φαλτσέτα" βγαίνει το ρήμα) κάνα δάχτυλο. Όταν αφήνουν κατά μέρος τα ποζιλίκια και τις υπερβολικές κλάψες, βαράνε στο ψαχνό και η όλη φάση απογειώνεται ικανοποιητικά (κλασσική φράση, που πάντα αποδίδει αυτό που θέλω να πω).
Παραπέρα... Κάπου ψιλοβαρέθηκα είναι η αλήθεια λίγο αργότερα... εκεί που η αυθαίρετη έννοια της ατμοσφαιρικότητας υπερκέρασε αυτή της απολύτου ενέργειας... και θυμήθηκα ότι ποτέ στη ζωή μου δεν κατάφερα να ακούσω ολόκληρο το 'Pornography' των Cure.
Διαβασμένοι δραματουργοί λοιπόν και οι Editors... συνεχίζω να επιμένω όμως ότι το νεύρο των Franz, καλώς, κακώς, υπερβολικά ή ανόητα, δεν το αγγίζει κανείς μέχρι σήμερα (και σιγά μην το αγγίξει μέχρι αύριο). Ούτε καν οι Rapture, που είναι οι πιο χυδαίοι αλήτες από όλους, πλην των Libertines, που είναι εκτός συναγωνισμού ως γνωστόν.
Επιπλέον όσοι έκαναν, κάνουν και θα κάνουν review στο 'Back Room' οφείλουν να σχολιάσουν την κραυγή 'I 've got a million things to say', δια στόματος του frontman Tom Smith, καθότι καμιά οχτακοσαριά χιλιάδες πραγματάκια από αυτό το εκατομμύριο έχουν σίγουρα μείνει ανείπωτα. Υποσχέσεις για το μέλλον λέγεται αυτό, δύσκολος δεύτερος δίσκος... θα σας γελάσω!
Ακόμη και μετά τους Editors όμως... το indie του σήμερα συνεχίζει να παραμένει μια επαρχιώτικη υπόθεση. Οι κλασάτες σκοτεινές μπάντες της Crammed ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Ο στυγνός ελιτισμός και η αδιαφορία για τις κατώτερες μουσικές των άλλων έχει οριστικά χαθεί. Τα σαλεμένα ημιμαθή πλήθη που λάτρεψαν τους Placebo και τις παραπληγίες των Madrugada, είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμα να αλλάξουν από χέρι σε χέρι τους Franz με τους Bloc, τους Interpol με τους Art Brut και τους Editors, τους αυτούς με τους άλλους... Δεν είμαστε πια οι λίγοι, οι εκλεκτοί και οι τυχεροί, Γιάννη Αγγελάκα. Ε... κι εγώ δεν γουστάρω και τόσο. Αν είναι να πολτοποιείσαι κάντο με στυλ και έχοντας περισσότερες γκόμενες με πέδιλα γύρω σου... ή έστω ψηλές δερμάτινες μπότες τώρα που χειμωνιάζει.
Καλές ακροάσεις εκεί στην Αμαλιάδα, λοιπόν!
