In Dream

Το να μιλήσουμε για παρθενογένεση σε δίσκο των Editors νομίζω ότι είναι περιττό. Το σχήμα αφομοίωσε τα στοιχεία των μουσικών που αντιπροσωπεύει και τα μεταφέρει στο σήμερα με τον καλύτερο τρόπο. Καταφέρνει δηλαδή να μην ακούγεται ρετρό ενώ κάποια από τα κομμάτια του θα μπορούσαν άνετα να χουν γραφτεί στα '80s που λατρεύουμε να μισούμε.

Κομμάτια όπως το "Our Love" περιμένουν απλά τον Neil Tennant από τους Pet Shop Boys να εμφανιστεί στη σκηνή για ντουέτο. Δεν θέλω να τους αδικήσω εδώ, μιας και η φωνή του Tom Smith είναι το μεγαλύτερο "χαρτί" της μπάντας και σίγουρα αυτό που τους έχει κάνει να ξεχωρίσουν από τα αντίστοιχα σχήματα του επονομαζόμενου post punk revival ήχου.

Για τον ίδιο λόγο και όταν ακούς τον δίσκο προσπερνάς άνετα τα πρώτα τέσσερα κομμάτια (με εξαίρεση το πολυακουσμένο "No Harm") και φτάνεις κατευθείαν στο "Life is Fear" το οποίο με ξεκάθαρη '80s χροιά είναι παράλληλα και κλασικό Editors κομμάτι. Από κει και πέρα ο δίσκος σε κερδίζει εύκολα, δεν έχεις να ψάξεις πολύ για να βρεις το "All the Kings" που θα σε απογειώσει και θα σε κάνει να λικνιστείς στην πίστα/τραίνο/γραφείο σου.

"Marching orders" = καλό. Έχει το εφέ του Bruce Springsteen και σε συνεπαίρνει, σε οτιδήποτε και αν αναφέρεται. Βοηθάει και το chorus για το συνολικό/ συναδελφικό/ συνεργατικό (βρες την λέξη) feeling. Το πιο μοντέρνο κομμάτι εδώ μέσα είναι το "The Law" και αυτό ακούγεται σαν να έχει γραφτεί στην trip hop εποχή των 90ς. Και πάλι όμως δεν θυμίζουν Massive Attack ή Portishead και προς τιμήν τους παραμένουν Editors.

Ως πέμπτος δίσκος αντιμετωπίζει τα άγχη του να ξεπεράσει τους προηγούμενους και να μην περάσει απαρατήρητος σαν ένας ακόμη της σειράς. Είναι self produced χωρίς όμως ίχνος προχειρότητας. Εδώ μέσα έχει "Editors" όπως τους αγαπήσαμε αλλά και αυτά που θέλουν να μας πουν ότι αγαπούν οι ίδιοι. Δεν είναι κακά, απλώς δεν γίνεται να αρέσουν σε όλους μας τα ίδια πράγματα.