Chavassian Striking Distance

Δεν θα έχουμε να θυμηθούμε και πάρα πολύ κόσμο όταν αρχίσουμε να καταμετρούμε τους αξιόλογους MC's που έβγαλε η Γηραιά Αλβιώνα τα πρόσφατα χρόνια και δεν ήταν παπαγάλοι. Ένας Roots Manuva ίσως και κάποιες εκλάμψεις των Giggs, Kozzie και λίγων ακόμη δεν θα κάνουν βαρύτερο το μικρό αποτίμημα της απάντησης στο άτυπο προς ώρας σχετικό ερώτημα.

Κάπου εδώ μπαίνει στο κάδρο η περίπτωση του Thomas Hawkins απ' το Κέμπριτζ και τάχιστα το θέμα ενδυναμώνει. Μέλος των Contact Play κάποτε, μαζί με τον Jam Baxter, και σαφώς επηρεασμένος απ' το γοτθισμό του Tim Burton, τον οποίον και παραφράζει υπογράφοντας ως Edward Scissortongue, ο Hawkins αποτελεί ισχυρό καταθέτη δίχως την πολύ ιδιαίτερη φωνή. Που παρότι θα 'θελε όσο τίποτα να ραπάρει χωρίς πατρόνους, ενδίδει στην χρήση του νομοτελειακού "yo" στο τραγούδισμά του με σχεδόν χαρακτηριστική ευκολία.

Ωστόσο, όλα τα άλλα απ' τα στοιχεία του που μας εκθέτει στο σπουδαίο "The Prospector" και προπάντων στα "Attic", "The Red Boat" και "Same In The Dark" έχουν βαθύτατο ενδιαφέρον. Κυρίως το γεγονός ότι ο Scissortongue προσφέρει πραγματικότητα και συγχρόνως ψευδαισθήσεις, γράφοντας στις ρίμες του αστική ποίηση με προβιομηχανικό ρομαντισμό. Μπορείς να τον φανταστείς να παίρνει μεγάλη ανάσα, να αφοσιώνεται σαν σε προσευχή και να απολαμβάνει έναν γριφώδη ερμηνευτικό κώδικα που για αρκετούς από μας τους υπόλοιπους είναι ζοφερός κι ανερμήνευτος. Ο Edward Scissortongue κυλάει στο σκοτάδι που πλακώνει τον κόσμο του και στη χειροποίητη ξηρότητα αυτού και φτάνει να ερμηνεύει λες και κάτι αρκούντως σοβαρό διακυβεύεται στις έμμετρες αφηγήσεις του, κάτι που αφορά κι εμάς.

Περισσότερο καταλυτικός όμως για το αποτέλεσμα που ακούμε στο "Chavassian Striking Distance" είναι ο παραγωγός-ηχοποιητής Lamplighter. Την είχαμε αισθανθεί τη δυναμική της γραφής του και στο "Better.Luck.Next.Life", το αμιγώς σόλο ντεμπούτο του Scissortongue (βγήκε το '12), φέτος ωστόσο παρουσιάζεται αναβαθμισμένος σε ρόλο κι υπάρχουν ισχυροί λόγοι για να το υποστηρίξουν αυτό.

Όντως, ο Robin Legge απ' την Γλασκόβη, όπως είναι το ονοματεπώνυμό του, μοιάζει να πετυχαίνει με τις πρώτες στροφές του "Efim" το να αποτελέσει το "Chavassian Striking Distance" γεγονός. Π.χ. τα εξαιρετικά "Thorfinn", "One Hell" και περισσότερο όλων το "Construction" -κομμάτι που εγκληματικά δεν περιλαμβάνεται στη βινιλιακή έκδοση του παρόντος, όπως και τα "One Hell", "The Red Boat" και "Attic"- θα μπορούσαν να υπογράφονται απ' τον Lorn ή τον Nosaj Thing σε στιγμές υψηλής έμπνευσης. Ο Lamplighter καταφέρνει να μιλήσει απολύτως ολοκληρωμένα μονάχα κι ακριβώς με τη μουσική του δηλαδή. Οπότε κατ' αυτόν τον τρόπο γίνεται απατηλή η τεχνητή ισορροπία του μοιράσματος του δίσκου σε τέσσερα τραγούδια κι ισόποσα ορχηστρικά θέματα, σε αντίθεση με τη συνέργεια ανάμεσα σε ράπερ και παραγωγό που βγαίνει αξιοθαύμαστα ταιριαστή απ' την αρχή ως το τέλος.

Το "Chavassian Striking Distance" δεν καταρρίπτει στερεότυπα, μόνον τα βάζει σε ολοκαίνουργια δοκιμασία επί 42'. Οι Edward Scissortongue + Lamplighter συμμετείχαν σ' ένα τελετουργικό για δύο άτομα μέσω του οποίου ασπάστηκαν το ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά απ' ό,τι ήταν πάντα, κι εν συνεχεία εισέβαλλαν στο μουσικό χώρο του σύγχρονου hip-hop, γνωστού πεδίου για κερδοσκοπία, προτείνοντας ένα σύνολο από παλιές, υπόγειες αναφορές ανάκατες με φρέσκιες, ανοιχτές ιδέες. Συνάμα φάνηκαν να μην έχουν καν συνειδητοποιήσει οι ίδιοι τι εντέλει θα αποδειχτεί σημαντικότερο από τι για την κατανόηση του δικού τους έργου. Ιδίως λόγω της τελευταίας παρατήρησης, εσείς που έχετε οξεία την μνήμη να θυμάστε πως η τωρινή τους επιτυχία στο μέλλον θα ξανασυμβεί. Και μάλλον θα 'ναι και σύντομα.

BANDCAMP