Home again
Καμιά φορά, η διαχείριση μιας επιτυχίας μπορεί να είναι πιο δύσκολη υπόθεση από την αποδοχή και το ξεπέρασμα μιας αποτυχίας. Και μπορεί ο Edwyn Collins ως Σκωτσέζος και ως άνθρωπος να μην είχε ποτέ του πρόβλημα με το σούπερ χιτ A girl like you, που μάλλον του πληρώνει το νοίκι ανελλιπώς από το 1994, όταν βρέθηκε στις ψηλότερες θέσεις των chaaarts που λένε και οι τρέντι ραδιοφωνικοί dj από τα Κάκαρα Ημαθίας, ο περισσότερος κόσμος όμως μάλλον θα θεώρησε ότι ο πενηντάρης πλέον Collins ήταν "one hit wonder" και τέλος. Αμ δε... Ο Σκωτσέζος τροβαδούρος συνέχισε να βγάζει καλούς δίσκους, έστω και ακριβοθώρητους, και το 2007 επέστρεψε με το Home Again, μια αξιοπρεπέστατη δουλειά και ίσως κάτι πολύ παραπάνω για τον ταλαιπωρημένο τελευταία δημιουργό της.
Ο τυπάκος από το Εδιμβούργο, αφότου άφησε τους Orange Juice να βράζουν στο χυμό τους, έκανε αυτό που μάλλον ήθελε από μικρός: Να ρεπλικάρει τον Bowie, με εμπνευσμένα συχνά τραγούδια και "λοξούς" στίχους. Στο Home Again όμως, περισσότερο φαίνεται να κουβαλάει και την προσωπική του περιπέτεια (κόντεψε να πεθάνει από εγκεφαλική αιμορραγία πριν 1,5 περίπου χρόνο και ο δίσκος ουσιαστικά έγινε σε δύο δόσεις: Τα τραγούδια γράφηκαν πριν ασθενήσει, αλλά μιξαρίστηκαν όταν ο Collins βγήκε από το νοσοκομείο), παρά να ψάχνει για μια ακόμη υπερηχητική επιτυχία με ένα υπερφαζαρισμένο τραγούδι.
Αντίθετα, έγραψε ένα υπέροχο κομμάτι, το ομώνυμο του δίσκου, όπου ο Collins αυτοψυχαναλύεται και πάλι με τους στίχους, σα να απολογείται στο κοινό του για κάτι. Κοντά σε αυτό, το πιο στακάτο You'll never know my love και ένα uptempο πέρασμα από το 7th son με πάρτι για slide κιθάρες. Μετά, συνέχεια στους χαμηλούς τόνους με το Leviathan, άλλη μια επιτάχυνση στο Superstar talking blues και μια κορύφωση στο One track mind, που θα μπορούσε να κάνει άνετα τη δική του, μοναχική πορεία στην επιτυχία. Όχι την υπερηχητική, αλλά σε μια ταχύτητα πιο κάτω. Ο δίσκος καταλήγει στο Then I cried για να πείσει οριστικά ότι ο Collins πάνω από όλα ήταν πάντα ένας εμπνευσμένος συνθέτης και στιχουργός που μπορούσε να γράφει ευχάριστα τραγούδια και να κάνει από αξιοπρεπείς έως πολύ καλούς δίσκους.
Για το τέλος, υπάρχει το ερώτημα: Τι ζητάς από έναν άνθρωπο που φτιάχνει μουσική, είναι 50 χρονών και γενικώς έχει κινηθεί στο παρασκήνιο, μάλλον εσκεμμένα εδώ και 25 χρόνια, με ένα μικρό εκκωφαντικό διάλλειμα και τώρα αναρρώνει από μια προσωπική περιπέτεια; Να είναι ο πάπας της πρωτοτυπίας ή απλώς να περνάει καλά γράφοντας δίσκους, τόσο καλά ώστε να προσκαλεί στο μικρό εσωστρεφές και σαρκαστικό παρτάκι του και τους ακροατές του; Χάρη στο Home Again, διαλέγω άνετα το δεύτερο.
