Η Ύδρα των πουλιών

"Κανείς δεν υποψιαζόταν" όπως λέει χαρακτηριστικά ο Πουλίκας στο "Ξεχασμένο πηγάδι" των Εξαδάκτυλος. Ο Νίκος Εγγονόπουλος [1907-1985] "το ξεχασμένο πηγάδι καραδοκούσε το θύμα του". Ο Μήτσος ο "Μεταφοραί-Εκδρομαί" [1976] ωσάν άλλος Λούλης [εκ του Δημήτρης-Δημητρούλης-Λούλης ή εκ του Πουλίκας-Πουλικακούλης-Λούλης, διαλέχτε] "χαρούμενος και πηδηχτούλης... έπεσε μέσα στο πηγάδι..."

Μπορεί να φαίνονται άσχετα όλα τα προλεγόμενα αλλά δεν είναι. Ο πουρόκερ περφόρμερ από τότε ['76] έχει να βγάλει [σκληρό] δίσκο πλήρη και ολοκληρωμένο [όχι στην εκκλησία] στην αγορά. Τα μάζευε τ' απωθημένα του από τον καιρό που έστησε ομού μετά του Πάνου Κουτρουμπούση [πατέρα του κδωα] το περίφημο σουρεαλιστικό περιοδικό "Πάλι" [1964]. Τα μάζευε τα σκόρπαγε σε μουσικές [Υπάρχω... στο Δράκουλα των Εξαρχείων του Ζερβού], ερμηνείες [γεια σου ρε Παπαδόπουλε... από το Βίος + Πολιτεία του Περάκη], σε διαφημίσεις, σε σοβαρούς ρόλους, σε σποτ ραδιοτηλεοπτικά, και μετά από τα σκόρπαγε... τα ξαναμάζευε.

Ώσπου, "ο Λούλης χοροπηδώντας έτρεχε μπροστά μαζεύοντας μαργαρίτες και βιολέτες..." και νάσου στο δρόμο του ο μαργαριτής και βιολετής Socos να θέλει, λέει, σώνει και καλά να πει ένα δικό του τραγουδάκι [ο Πουλίκας του Socos] που ο εκκεντρικός συνθέτης το έγραψε ειδικά για κείνον. Αυτό έγινε το 2009 και θα το βρείτε στο "Objects in mirror are closer than they appear" των Socos & the Live Project Band.

Και τότε ήτανε που μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο Καλλικράτης που λέγεται "Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ". Ο Εγγονόπουλος "πρόσφερε" έξι ποιήματα κι ο Socos ανέλαβε να τα μελώσει και να τα κάνει μελοποιημένα μελοποιήματα. Η σύντηξη ήταν αναπάντεχη και αναπόφευκτη συνάμα. Ο δυναμικός και αειθαλής [εκτός απ' τα μαλλιά] θείος Νώντας [που ξέρει από μαρμίτες και τερμίτες σουρεαλισμών και σοσιαλισμών] κατάφερε να συγκεράσει τον εγωκεντρισμό του Socos με τον υπερρεαλισμό του Εγγονόπουλος.

Μακρυνές συναυλίες, οπάλινες σπίθες, του πρώτου σπιτιού μας μέσ' στη λαύρα του θέρους,
Στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια,
Θ' ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ' αχιβάδες και κάστρα
Που βουβά παραστέκουν σ' όσ' αγγίζουν οι Μοίρες, κι όταν δύουν στα πεύκα των ειδώλων φεγγίτες
Αυλακώνουν μ' αλόγατα ξύλινα χαμοκέδρου θωπείες,
Θεωρίες σεπτές μυστικών δεινοσαύρων, στων νερών τις πλεκτάνες που τα ζώσανε κύκνοι,
Μαύροι κύκνοι, γαλάζιοι, όλο ιδέα, και πόθο που λες πάει να σβύση κι αποτόμως γυρεύει
Ν' ανεβή πιο ψηλά, να γκρεμίση, να σπάση, παραθύρια ν' ανοίξη, να φωνάξω, να κλάψη,
Να ρημάξω, ν' αράξη, να σκιστή, να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά,
Περιστέρια, λιοντάρια, των μαλλιών της τη νύχτα, του στρατιώτου το όπλο, τ' αρβανίτικο χώμα,
Κι όπου φτάση, αν φτάση, φαντασία μετάλλου, λόγια που είπα η Πυθία σε ανύδρους εκτάσεις,
Τροπικούς και πηγάδια θα διαβή, ως να φέξη η αυγή η πλανεύτρα μ' άυλων Κούρδων κραιπάλη,
Ν' αγοράση κιθάρες που μου πνίγουν τα μάτια, ως να σύρω τα πέπλα που κρατά η σελήνη,
Στη μορφή μου να δέση τη μορφή των πουλιών.

Κι αφού διαβάσατε το ένα απ' τα εξ, ιδού και η κατανομή των: Εν ανθηρώ Έλληνι λόγω [1957] στο 1ο στο 4ο και στο 10ο κομμάτι, η επιστροφή των πουλιών [1946] στο 2ο, Η Ύδρα στο ομώνυμο 3ο, μην ομιλείτε εις τον οδηγόν [1938] στο 5ο και στο 9ο, τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής [1939] στο ομότιτλο 6ο και στο τρίπτυχο 8ο, στην κοιλάδα με τους ροδώνες [1978] στο 7ο.

Ακόμη δεν πειστήκατε; Ο Πουλίκας τα κάνει όλα και συμφέρει. Τραγουδά σαν παλιός ροκάς και σαν Πλάτωνος, απαγγέλλει σαν Κόης, δημοτικίζει σαν παπαδιαμαντικός Τζιμάκος. Και πάντως, η χημεία έχει απομακρύνει τα τέρατα, έχει μεταλλάξει γόνιμα τον Εγγονόπουλος, ο Socos έχει αποβάλλει μπροστά στο δέος τον εγωκεντρισμό του, οι συνθέσεις μυρίζουν κλασικές ιδέες [βιολιά, πιάνο, γαλλικά], φλερτάρουν κάποτε με τον ρυθμικό θόρυβο, οι μπότες στα τύμπανα και η ηλεκτρική κιθάρα παραπέμπουν σε μέταλ μπάντα, η αναρχία επανέρχεται στη βάση της [ποίηση και όχι οίηση].

Και η σύντηξη δυναμικών γίνεται κοκτέιλ μολότοφ. Ο Φρανκ Ζάπα θα ξύνει κάπου την κεφάλα του.