Conceptual horizon

Με μια συγκρατημένη οξυδέρκεια ο Φρεντερίκο Ντι Τρότσιο (νομίζω) έγραψε πριν καιρό πως η έννοια της ιδιοφυΐας δεν μπορεί να 'ναι ουδέτερη. Εννοώντας τη διαδραστικότητά της ως επιβεβλημένη, έστω και με αρνητικό πρόσημο. Θα μπορούσε, επιπρόσθετα, να τονίσει κι ότι δεν την εμποδίζουν σύνορα, μα αυτό ακούγεται συνολικά αυτονόητο στις εποχές μας ώστε καταντάει μπανάλ. Έλα μου, όμως, που δεν ισχύει παντού...

Μιλώντας για το Ιράν στα χρόνια που ακολούθησαν την ισλαμική επανάσταση, στο μυαλό έρχονται ευκόλως λέξεις και φράσεις που μας κληρονόμησε ο George W. Bush ο Jr., εκείνη η βολίδα διανόησης, αγορεύοντας περί "άξονα του κακού": όπλα μαζικής καταστροφής, τρομοκρατία, εμπάργκο κ.λπ. Σκοπίμως, για να υπεκφύγει του πετρελαίου και των σχέσεων με τις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες. Ωστόσο, δεν αλλάζει το γεγονός πως πολλά απ' όσα στη δική μας καθημερινότητα υπάρχουν αβίαστα, σε χώρες σαν το Ιράν είναι μόχθος. Το MySpace π.χ. φιλτράρεται εξ ολοκλήρου και για να στήσει και να τρέξει κανείς μια σελίδα της επιλογής του, το πιθανότερο είναι να χρειαστεί βοήθεια από administrator στο εξωτερικό. Όπως εν προκειμένω συνέβη με τους Ekove Efrits.

Ανεχτείτε ή αγνοείστε τον πληθυντικό, τηρήθηκαν κάποια απ' τα ψιλά γράμματα της μουσικογραφίας, το πρότζεκτ είναι μονομελές. Πίσω του κρύβεται και δρα ένας 27χρονος Ιρανός με πολυσχιδές ταλέντο στα γραφιστικά και στη μουσική, ο οποίος χρησιμοποιεί κι άλλα δύο ονόματα -Silent Path και Inner Trip- αναλόγως του ποια στοιχεία της έκφρασής του υπερτερούν έναντι ποιων, αντλώντας απ' τις ίδιες αποθήκες σε όλα. Που είναι τα ηλεκτρονικά, ambient και μπριστολέζικα, η κινηματογραφική μουσική, το πινκφοϊδικό rock και συγκεκριμενοποιώντας ειδικά στους Ekove Efrits, το black metal.

Ίσως φανεί αξιοπερίεργο το πόσο έχει εντρυφήσει ο μουσουλμανικός κόσμος σ' αυτό το τελευταίο, αντιπαλεύοντας το οξύμωρο των παγωμένων νυχτών στην άμμο της ερήμου και τις ξερολιθιές. Το δίνουν, δε, ως κάτι που 'ναι ήδη φιλόδοξο και διεκδικεί το να γίνει κι έγκυρο. Πάρτε τους Σαουδάραβες Al-Namrood. Ηχητικά ακούγονται προσηλωμένοι στους Ευρωπαίους, μα ενσωματώνουν οριεντάλ στοιχεία απ' την τοπική παράδοση, κρατώντας τη μελαγχολία και τον πιεσμένο ψυχισμό ως δυνάμεις δημιουργίας, όσο και τα αντι-θρησκευτικά πιστεύω.

Μεγάλη είναι η τάση να πειραματιστεί με ευρέως φάσματος ηχοτοπία και για τον Saman Nu (ή Count De Efrit, βρίσκονται πολλές αιτιολογίες για πλαστοπροσωπία κι εν μέρει ανωνυμία στην περίπτωσή του). Το δείχνει σ' όλα του τα πρότζεκτ. Στους Ekove Efrits, τα αμιγώς b/m μέρη και φωνητικά λειτουργούν κάπως ως διαταραχή στις τόσες έξωθεν επιδράσεις, με λειτουργικό αποτέλεσμα όμως. Αυτή η συνταγή καθιστά το "Conceptual Horizon" περισσότερο από καθετί άλλο έναν black metal influenced δίσκο. Τον τοποθετεί στις μαγευτικές παρυφές.

Ευρύτερα στη μουσική των καιρών μας, τα παλιά και γνώριμα στοιχεία δεν επαρκούν πια να αποδώσουν το σήμερα, το τραβούν απ' τη φανέλα προς το συντηρητισμό, αντικρούοντας τις αλλαγές. Το ίδιο συμβαίνει και με το b/m καθαυτό. Γι' αυτό κι οι σπουδαιότεροι δίσκοι για φέτος ήρθαν από μπάντες όπως οι Fen, οι An Autumn For Crippled Children κι οι Septicflesh, όλες με ακέραιο το συναίσθημα, αλλά εφευρετικότητα στο συντακτικό. Εξάλλου, ο χώρος έχει αδυναμίες ανθρώπινες που δεν μπορεί να τις υπερβεί, οι μπάντες του ενός μέλους είναι μία απ' αυτές...

Οι Ekove Efrits άτυπα ξεκίνησαν το '01, όταν ο S.N. ηχογράφησε ένα ντέμο με 2 κομμάτια σε 7 κόπιες, τα οποία άφησε ανυπόγραφα τότες, αλλά δεν παραλείπει να τα αναφέρει ως το ατυχές άνοιγμα της δισκογραφίας του. Για κανονική, μετράει την αρχή αργότερα, το '05. Φτάνοντας στο τρίτο του άλμπουμ σταδιακά ανέβασε και τον πήχη αυτού που 'χει επιλέξει να κάνει, γράφοντας ένα αυτόνομο κεφάλαιο υψηλών επιδόσεων. "Eternal Wounds". Μοναδικός παράγων αναστολής, κάτι που δύσκολα μπορεί να χρησιμεύσει σε λογική συζήτηση για μουσικές τέτοιου ύφους, είναι το drum programming. Μια δυνατή rhythm section βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να αναπτύξει περαιτέρω τις δυνατότητες. Στις αδυναμίες που λέγαμε πριν, εντούτοις, είναι και τα κλειστά πατζούρια σ' ένα εγωιστικό τριπ όπου ακόμη κι η αυτοκαταστροφή γίνεται ποίημα. Κι εκεί σταματάμε.