Return To The Moon

Εδώ που τα λέμε, θα ήταν καλύτερα να ακούγατε αυτό το άλμπουμ χωρίς να γνωρίζετε τους δημιουργούς του. Βέβαια, οι πιθανότητες να μην αναγνωρίζατε τη φωνή του Matt Berninger θα ήταν εκ των πραγμάτων ελάχιστες. Για να ακριβολογούμε, το πολύ -πολύ, αν το ακούγατε πριν λίγο καιρό έχοντας υπερβεί το επιτρεπτό όριο οινοπνεύματος στο αίμα σας και διαβάζοντας για το δοκάρι του Κουρμπέλη που αν έμπαινε η ομάδα δε θα έχανε με τίποτα, ίσως να νομίζατε πως τραγουδά ο Stuart Staples. Όπως και να 'χει, ακόμα και τώρα που ξέρετε περί τίνος πρόκειται, πάλι θα ξαφνιαστείτε με την αρτίστικη pop που λοξοκοιτάζει συχνά προς τη rock του ντεμπούτου των Matt Berninger (The National) και Brent Knopf (Ramona Falls, Menomena).

Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι το δίσκο αυτόν τον είχε ανάγκη ο ίδιος ο Matt Berninger, αφού μέσα από τα τραγούδια του διηύρυνε στην πράξη το μουσικό του ορίζοντα. Κι αν θέλετε, θα μπορούσαμε να το πάμε ακόμα παραπέρα και να πούμε πως τον είχαν ανάγκη και οι The National, που σίγουρα ένιωθαν κάποιες φορές το φάντασμα της επανάληψης να φλερτάρει επίμονα με την (εξαιρετική) μουσική τους.

Όσο για μένα, δηλώνω ευθαρσώς την ευγνωμοσύνη μου στους EL VY και ειδικότερα στο τραγούδι "Return To The Moon", που με απάλλαξε από έναν επίμονο "εφιάλτη", παίρνοντας τη θέση της πρόσφατης διασκευής της Diana Krall στο "Desperado", που για αρκετά πρωινά έπαιζε εμμονικά στο μυαλό μου πριν καλά - καλά ξυπνήσω (γιατρέ μου, πόσο πρέπει να ανησυχώ και γι' αυτό;)

Όσο για τα τραγούδια, τώρα, έχετε αρκετές πιθανότητες να σας "κολλήσει" κι εσάς το φερώνυμο, το οποίο είναι τόσο τελείως και εντελώς (υπέροχα) pop, που μπορείτε να το πείτε ακόμα και χιτάκι! Επειδή όμως φαντάζομαι πως τα ανήσυχα μουσικά πνεύματά σας αναζητούν κάτι παραπάνω, σας προτείνω τη μαγκιόρικη funk rock του " I'm Τhe Man Τo Be" με το γεμάτο μπάσο, που θα ζηλέψουν ακόμα κι οι Afghan Whigs. Εντάξει, όσα είπαμε παραπάνω είναι μεν απολύτως ακριβή, αλλά μη φτάσετε στο σημείο να πιστέψετε πως δε θα βρείτε παρούσα την κληρονομιά των The National. Αυτή όντως υπάρχει σε μερικές συνθέσεις, αλλά έχει αποδοθεί με φρεσκάδα μέσω pop, new wave synths και πολύ διακριτικών ψυχεδελικών επιρροών. Εξαιρετικά δείγματα classy pop αποτελούν τα "Paul Is Alive" και "Need Α Friend", που αποδεικνύουν πόση ομορφιά μπορεί να κρυφτεί μέσα στην απλότητα. Σε διαφορετικούς τόνους κινούνται τόσο το αστραφτερό πειραγμένο ροκάδικο "Happiness, Missouri", όσο και το υπέροχα βαρυφορτωμένο συναισθηματικά "Careless", που θα ήθελα πολύ να ακούσω από τον Winston Tong (in a manner of speaking, δηλαδή).

Ελαφρώς αδύνατο σημείο θεωρώ πως αποτελούν οι στίχοι, πέρα από το χιούμορ, την καυστικότητα και την ωμότητα που ενδεχομένως να επικαλούνται ως ελαφρυντικά. Κι αυτό, όχι για λόγους οποιασδήποτε μορφής καθωσπρεπισμού, αλλά διότι, κάποιες φορές, έχουν μικρότερο ανάστημα από αυτό της μουσικής. Επειδή, όμως, ουδέν κακόν αμιγές καλού, αξίζουν οι αναφορές που υπάρχουν μέσα τους σε άλλες μπάντες και μουσικούς, όπως τους The Minutemen, Husker Du (κλίνω ευλαβικά το γόνυ), The Smiths, The Cramps, The Beatles και Leonard Cohen. Δυνατό σημείο, πλην της μουσικής, είναι τα φωνητικά του Matt, που αναζητώντας "διέξοδο διαφυγής" μερικές φορές ξεγλιστρούν από τον καταξιωμένο τρόπο έκφρασης και παραπέμπουν στην εγκεφαλικά υπεροπτική laid back ερμηνεία του Bryan Ferry.

Κι ύστερα απ' όλα αυτά, είναι να μην ανυπομονείς για το νέο δίσκο των The National;