No shouts no calls
Κουραστικές οι επαναλήψεις, ε; Κρατήστε εσείς από τώρα, αλλά για το τέλος βασικά, το νόημα της λέξης, ενόσω εγώ θα λέω ξανά ότι έχουμε το τεράστιο μείον που πηγάζει απ' το γεγονός πως αναπόφευκτα ζούμε από μέσα, από εκμηδενισμένη απόσταση, δηλαδή, τα πράγματα της εποχής μας. Οπότε η συνήθης προοπτική του χρόνου είναι και φυσιολογικά απούσα.
Αν σήμερα καθίσουμε να συνοψίσουμε σε μια περίληψη την πορεία των Electrelane, αυτής της κοριτσίστικης μουσικής παρέας από το Brighton, λίγο πολύ θα πούμε τα εξής: στις αρχές των zeros ήταν ένα συγκρότημα που έκανε καλές συναυλίες και κέρδιζε δικαίως το έδαφος προς την αναγνώριση με κομμάτια όπως το "I Only Always Think". Στην κρίσιμη ακριβώς στιγμή, όταν πέρασαν στην Too Pure, στράφηκαν πιο πολύ σε τραγουδιστικά παρά σε οργανικά tracks, είχαν ιδέες και έδειχναν τη διάθεση να ψάξουν περισσότερο τα όργανά τους και να εμπλουτίζουν τον ήχο τους ήρθε η συνεργασία με τον Steve Albini. Ήταν το μοιραίο στρατηγικό λάθος, σαν απλά να έπεσαν σε κακά χέρια. Η μουσική τους είχε ανάγκη από μια ανοιχτόμυαλη θεώρηση, μια διεύρυνση (εξάλλου κάτι τέτοιο καταλάβαμε πως επεδίωκαν) και όχι από τη γνωστή, ξηρή, τραχεία και αφιλόξενη στενότητα του Albini, εκείνη την ισοπεδωτική ηχοτεχνική πρακτική που καθιστά τώρα αφόρητο όσο ποτέ το "Pod" των The Breeders, που σε βάζει σ' ένα ρου που τη μια πάει (και μαζί του πας κι εσύ) και την άλλη όχι.
Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι το αποφάσισαν, αλλά στο "No Shouts No Calls" ο Steve Albini μας (και τους) τελείωσε. Έμεινε, ωστόσο, το κουσούρι: η παραγωγή των νέων ηχογραφήσεων δεν είναι και πάλι έστω καλή, κάποια αισθητά πιο έξω αυτής που γενικώς καλείται μουντή.
Δεν είναι, εντούτοις, αυτό το μεγάλο πρόβλημα εδώ. Ας ήταν και τρόπους θα βρίσκαμε. Είναι η διάχυτη αίσθηση ότι οι δίσκοι των Electrelane (αρχής γενομένης από τον παρόντα) είναι αδύνατον να γίνουν πιο πλήρεις, ουσιώδεις και σφαιρικά καλύτεροι από τον προκάτοχο "Axes" του 2005. Η φρεσκάδα και οι αναζωογονητικές ιδέες λείπουν και μέσα στα έντεκα καινούργια τραγούδια τους δεν υπάρχει ούτε ένα "This Deed", ούτε ένα "Eight Steps". Κι αφού πλέον το συγκρότημα δεν διαθέτει εκείνη την πρώτη αθωότητα, την παλιά -κι αυτό δεν μπορεί να μην παίξει τον ρόλο του, καταλαβαίνετε-, η οποία είχε συχνότατα μια παραπάνω της υποτιθέμενης αμεσότητα, πολλά πράγματα δεν είναι ίδια, η επανάληψη κουράζει, μερικές στιγμές ακούγεται γραφικό ακόμη και για το (μουσικόφιλο στην περίπτωσή μας) τουρίστα, δημιουργώντας συναισθήματα που συγκρούονται μεταξύ τους και μεταλλάσσοντάς τα συνεχώς.
Παρόλα αυτά σπονδυλική στήλη το άλμπουμ έχει. Τα μεταξύ συνεσταλμένου μουρμουρητού και falsetto εξαλλοσύνης φωνητικά της Verity Susman εμφανίζονται περισσότερο από κάθε παρελθούσα άλλη φορά των Electrelane -λες κι αγωνίζεται να κερδίσει το χρόνο που έχασε για τραγούδι κατά τις πρώτες μέρες του γκρουπ- και τα instrumentals είναι τα λιγότερα. Οι δύο πιο αξιοπρόσεχτες στιγμές του είναι μοιρασμένες, η μια με κι η άλλη χωρίς φωνή, δείχνοντας εμμέσως πως το θέμα instrumental τους κάθεται πιο εύκολα και παραμένει ένας τρόπος να σκαρώνουν όταν χρειάζεται έξυπνα θέματα με σαγηνευτική πλοκή και να σώζουν εαυτούς και αποτέλεσμα. Μιλάω για το "In Berlin" στη μέση, για να μείνει και κάτι εξέχον από το διάστημα που έγραψαν το παρόν υλικό στη γερμανική πόλη, εν μέσω του ποδοσφαιρικού παροξυσμού του περσινού καλοκαιριού, και ύστερα για την εσχατιά του σετ, το closing track "The Lighthouse". Υπολογίστε ίσως και το "After The Call", αλλά το μισονομίζω, να ξέρετε.
Από την άλλη, σε κομμάτια όπως το "Between The Wolf and The Dog" βγάζει μάτι το πόσο στάσιμη έχει μείνει η Emma Gaze ως drummer. Σχεδόν όλα τα λέει με μια γλώσσα κάπως στεγνή βρε παιδί μου, εκεί που το θέμα ζητάει, λέμε τώρα, ένα χρωματισμό μ' ένα ρούλο, αυτή προσπαθεί να το γεμίσει με σκέτα τα πιατίνια, χάι χατ και ράιντ! Ε, ως πότε πια...
Εν κατακλείδι, το "No Shouts No Calls" συνολικά δεν είναι άλλο από μια λύση που πριν από δύο χρόνια έδειχνε ότι θα ήταν άλλη και αρκετά διαφορετική. Πλέον, είναι φανερό πως οι Electrelane είναι από κείνες τις περιπτώσεις που η εκβίαση του συστήματος για γρήγορα αποτελέσματα κόντεψε να τις κατασπαράξει. Φέτος, ας θυμόμαστε ότι το προσπάθησαν, αν και ίσως όχι όσο μπορούσαν. Οριακά, λοιπόν...
