How to be a child & win the war
Η θρησκεία είναι μέσα σε κάθε άνθρωπο... Και δεν αναφέρομαι τόσο (ή μάλλον καθόλου!) στη γνωστή παρετυμολογία άνω-θρώσκω=άνθρωπος (;). Ούτε μόνο στην απλούστευση ότι ο καθένας κάπου πιστεύει, έστω και σε μια θρησκεία-...Θύρα 13. Ούτε μόνο στην κοινοτοπία ότι η θρησκεία είναι μια παρηγορητική παραμύθα, το "όπιο του λαού" που έλεγε και ο σύντροφος Μαρξ, για να αντέξεις το βαρύ φορτίο της ύπαρξης και κυρίως της μέλλουσας ...ανυπαρξίας.
Αναφέρομαι σε εκείνο το αίσθημα, το ανείπωτο, το μεταφυσικό, το υπερβατικό... Σε εκείνο το τσίμπημα συγκίνησης που μπορεί να νιώσει ακόμη κι ο πιο ...Ταλιμπάν άθεος (ο υποφαινόμενος για όσους ...δεν ενδιαφέρονται) στην μεσημεριάτικη ερημία ενός αιγαιοπελαγίτικου ξωκλησιού ή στην απόκοσμη σιωπή την ώρα που το φως θαμπώνει στον καθεδρικό της Κολωνίας.
Μεταξύ δε των ανθρώπων προσωπικά νομίζω ότι οι καλλιτέχνες είναι οι πιο ...θρησκευόμενοι. Γιατί ο καλλιτέχνης, ο δημιουργός, δρα κατά κάποιο τολμηρό και "βλάσφημο" τρόπο ως ένας υποκαταστάτης (ωχ, βλέπω τους ...κεραυνούς να έρχονται) του άλλου δημιουργού, εκείνου με το Δέλτα το κεφαλαίο, σαν να αναπληρώνουν, να διορθώνουν με τη φαντασία τους τις ατέλειες που άφησε ο Μεγάλος, σε έναν κόσμο τον οποίο διόλου ...εν σοφία εποίησεν! Η τέχνη είναι ουσιαστικά ο άλλος, ο καλύτερος κόσμος που είναι εφικτός...
Έναν δικό του κόσμο φτιάχνει και το σχήμα που λέγεται Electric Litany. Και που τραγουδά με πίστη στην αγάπη και την ελευθερία. Και συνθέτει μουσικές οι οποίες κάλλιστα μπορούν να περιγραφούν με ...θρησκευτικούς όρους όπως μέθεξη, ιερό, δέος, κατάνυξη, μυσταγωγία. Και ηχογραφεί τον παρθενικό του αυτό δίσκο σε μια παλιά εγκαταλελειμμένη εκκλησία του Λονδίνου (αλήθεια, στην Ελλάδα υπάρχει αυτό το είδος κτιρίου; Στο ...Ιράν της Μεσογείου μάλλον πολλαπλασιάζονται παρά εγκαταλείπονται!).
Τους πρωτογνωρίσαμε στη δεύτερη εγχώρια συναυλία των IlikeTrains, και για να μπούμε και στα της μουσικής, πραγματικά δεν υπήρχε πιο ταιριαστός συνδυασμός με τις μελανόμορφες κιθαρωδίες του βρετανικού σχήματος. Ο ήχος αυτός, κάπου στη σκιώδη ζώνη ανάμεσα στο post-punk και το post-rock, είναι πολύ αγαπητός στα μέρη μας. Θα έλεγε κανείς ότι η γενιά η οποία πραγματοποίησε τα ...σιωπηλά sold-out στους Godspeed στις αρχές της δεκαετίας, η οποία ανδρώθηκε με τη μελαγχολία των Madrugada και του Cave, που τίμησε το ...εθνικό μας "Souvlaki", βρήκε μουσική έκφραση. Αλλά εκεί που (για να μείνουμε εντός συνόρων) οι Tilbury on Cloves έχουν τον ήχο αλλά όχι τα τραγούδια, εκεί που οι Vello Leaf περισσότερο...κοιμίζουν παρά υπνωτίζουν, οι Electric Litany αποφεύγουν αμφότερους τους σκοπέλους, συγκρατούν τους χρόνους σε λογικά πλαίσια, και φυσικά δεν αφήνουν τη δημιουργία ατμόσφαιρας και ...ηχοτοπίων να υποκαταστήσει (ή να κρύψει) μια μελωδική ένδεια. Η δε τριάδα "Home", "The dunes" και "Tear" (με απαγγελία Ρίτσου για εισαγωγή) είναι μια εξουθενωτικά συναισθηματική αλληλουχία, με αποκορύφωμα την λυτρωτική απελευθέρωση κιθαριστικής ενέργειας στο "Tear". Ακόμη και όταν επέρχεται προς το τέλος μια συνθετική "κοιλιά", η υφολογική ενότητα δεν διασπάται ούτε κατ' ελάχιστον.
Επιπλέον, εμπλουτίζουν τον ήχο τους με σοφά τοποθετημένα πλήκτρα, τα οποία ενίοτε δίνουν μια νεοκυματική αισθητική (στο στυλ των Sad Lovers & Giants), τα drums στις κατατονικές στιγμές παραπέμπουν στα πατήματα των Black Heart Procession, οι φωνές ανεβαίνουν την κλίμακα αλά-Jonsi (Sigur Ros ντε, έβγαλε και προσωπικό δίσκο φέτος) ενώ οι νότες σταλάζουν μία-μία υπομονετικά από ένα πιάνο (θα μου ήταν έκπληξη αν ο "παίκτης" δεν έχει εμπεδώσει, αν όχι λατρέψει τον Ligeti).
Δεν ξέρω αν ο Αλέξανδρος Μίαρης (με μόρια προϋπηρεσίας στους Dead Eyes Of Youth), κεντρική μορφή της μπάντας (μαζί με Duane Petrovitch και Richard Simic) κουβάλησε στο Λονδίνο παιδικά βιώματα από τις λιτανείες του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα. Δεν ξέρω αν είναι τελικά η lo-fi παραγωγή (με ηχογράφηση χωρίς τη βοήθεια υπολογιστών-χμμ, διαβλέπω μια υποψία αφελούς αντι-καπιταλισμού "ο πετρόμυλος της γιαγιάς";), το φυσικό reverb του περιβάλλοντος, το παιχνίδι με τις σιωπές, ο ανοιχτός σε ερμηνείες τίτλος (από εκείνους που νομίζεις ότι υπονοούν πολλά - χωρίς αυτό να ισχύει πάντα), ή αν φταίει η προσωπική αυθυποβολή από τις παραπάνω πληροφορίες, αλλά οι Electric Litany καταφέρνουν να μεταδώσουν ένα αίσθημα... Πως να το περιγράψω; Ένα τσίμπημα συγκίνησης... Ανείπωτο; Μεταφυσικό; Υπερβατικό;
Και ο δίσκος κάπου εδώ σβήνει... Βροχή... "Για την αναρχία και την κοινωνική απελευθέρωση", γράφει η αφιέρωση... Αυτό κι αν χρειάζεται θρησκευτική πίστη! Μαρτυρική θα έλεγα...
