Η κριτική που διαβάζεις φίλε σέρφερ είναι παραγγελιά. Πήγαινε εδώ και θα καταλάβεις πώς και γιατί. Τώρα γιατί δεν κάθεται κοτζάμ Ιάκωβος Κομνηνός να γράψει για ένα δίσκο που του άρεσε αλλά ρίχνει το μπαλάκι σ' όποιον να 'ναι (είπα να προλάβω τον Καραμπεάζη, να πω την αμαρτία μου), αυτός το ξέρει. Ένα σοβαρό ποπά είχε το MiC κι αυτός αντί να γράφει αβέρτα μπας και ξεκολλήσει τους υπόλοιπους από τη βαριά ποιότητα, το παίζει στην απόξω. Ορίστε τώρα, χωρίς κομνηνοενθουσιασμό και κομνηνοεπιχειρήματα τι να καταλάβω μόνος μου εγώ από τους Elefant, ένα ακόμα "αλτέρνατιβ" ποπ κουαρτέτο από τη Νέα Υόρκη;
"Είναι το ίδιο παλιό τραγούδι που έχεις ξανακούσει", με πληροφορεί, ακροβοδίκαια, ο Ντιέγο Γκαρσία, τραγουδιστής και βασικός τραγουδοποιός των Έλεφαντ, στο "Είναι Κρίμα", το προτελευταίο τραγούδι του "Σόου της Μαύρης Μαγείας" (;;;; παρντόν για τίτλο;), του πρόσφατου (2006) δεύτερου και, μέχρι στιγμής, καλύτερου δίσκου τους. Όπως και στο ντεμπούτο τους "Sunlight Makes Me Paranoid" (...να τίτλος που σέβεται), βάζουν μπρος μια προσεκτικά αλέγρα μανιέρα με την οποία μεταχειρίζονται τα τραγούδια τους, που με κάνει να τους κολλήσω αβάδιστα τη ρετσινιά της εφηβικής κιθαριστικής ποπ που μετρά στη γωνία τις οικονομίες της πριν βγει να το ρίξει έξω. Και, να το πω, δικαίως προσέχουν τα παιδιά τις διαχύσεις, καθότι το όλο ρομάντζο που στήνουν είναι φουλ αυθόρμητες όσο κι εφήμερες μελωδιούλες. Καμιά από τις ηρωίδες των τραγουδιών τους δεν πρόκειται να γεράσει στο πλάι τους. Πόσο σοβαρά μπορούν να είναι λοιπόν τα πράγματα; Από την άλλη αυτό, φαντάζομαι, δεν απλουστεύει καθόλου την καθημερινή τους τριβή με τις βασανιστικές σχέσεις που κάθονται και μας διηγούνται. Είναι όμως τόσο απίθανα αβέβαιο το φλερτ σήμερα; Ή έχουμε στα πρόσωπα των Έλεφαντ τους γκαντέμηδες της δεκαετίας; Κι αν πιο απλά, συμβαίνει τα κορίτσια να τους παίρνουν όσο σοβαρά καλούμαστε να τους πάρουμε κι εμείς; Γιατί οι αναφορές στη ρώσικη λογοτεχνία ή οι πειραματικοί ρυθμοί που επικαλείται το δελτίο τύπου του "Black Magic Show" (;;;; παρντόν για τίτλο;), μόνο στο δελτίο τύπου φαντάζουν άξια λόγου...
Σκέφτομαι όσους βαρυστομαχιάζουν με το μελοδραματικό μουσακά των The National. Θα βρουν στους Έλεφαντ ένα δροσερό ογκρατέν με μηδέν λιπαρά για μια τέλεια καλοκαιρινή σιλουέτα. Ή όπως διάβασα κάπου στο Ίντερνετ: It rocks hard enough to keep a genre fan happy and yet it does not alienate those who enjoy catchy melodies.