Stalled parade
Παλιό αγαπημένο άρωμα σε ολοκαίνουργιο μπουκαλάκι. Μόνο έτσι θα μπορούσα να περιγράψω τη νέα δουλειά των Eleventh dream day. Και θα ευχόμουν να είμαι και εγώ έτσι σε δυο δεκαετίες από τώρα, όσο καιρό δηλαδή υπάρχει περίπου και το συγκρότημα: ενεργητικός και ενθουσιώδης, αισιόδοξος αλλά και αυτοκριτικός, παθιασμένος αλλά και ώριμος μαζί. Χωρίς να χρειάζεται να αποδείξω τίποτα σε κανέναν αλλά με την αναγνώριση πως η αναζήτηση τόσων χρόνων θα είναι μετουσιωμένη σε αυθεντική έκφραση, ικανή να εμπνεύσει και τους επόμενους από μένα.
Αυτό ακριβώς κατάφερε και η παρέα από το Σικάγο. Κινούμενη μεταξύ του αρτίστικου κιθαριστικού θορύβου των Pixies και του σκοτεινού συντηρητισμού των Dream Syndicate, δεν κατάφερε ποτέ μεν να αποκτήσει στον καιρό της την αίγλη αυτών των συγκροτημάτων παρ'όλα αυτά όμως δε σταμάτησε να ακολουθεί τη δική της συνισταμένη του Αμερικανοθρεμμένου 'παραδοσιακού' ροκ και της πρωτοποριακής -στα όρια του avant garde- σύνθεσης. Κάτι που συμβαίνει και στο 'Stalled Parade'. Δυνατές κιθάρες (στα όρια ενός 'καθαρότερου' 'Goo'), μελαγχολικός λυρισμός (ανάλογος ενός 'The days of wine and roses') και εκφραστικές φωνές που τη μια γέρνουν στο γκρίζο καταφύγιο των Come και την άλλη στο φωτεινό alter ego ενός Neil Young δίνουν ξεκάθαρα το στίγμα μιας μπάντας που αν μη τι άλλο ξέρει πως πρέπει να ακούγεται το ροκ το έτος 2000. Ψυχωμένο, αληθινό και πάντα συναισθηματικό, απαλλαγμένο από την εγωκεντρική κακομεταχείριση της κιθάρας και απομακρυσμένο από γλυκανάλατους μελοδραματισμούς.
Παρ'όλα αυτά είναι τόσο εμφανής η πολυπραγμωσύνη του συγκροτήματος! Η ενασχόληση των μελών του με νέους ήχους και αναζητήσεις (όπως του μπασίστα Douglas McCombs που παίζει και στους Tortoise ή του κιθαρίστα Rick Rizzo που δεν παραλείπει να συμμετέχει σε διάφορα 'αντισυμβατικά' projects όπως το περσινό με τη Sue Garner που απέδωσε το καταπληκτικό lp 'Still', πάλι στη Thrill Jockey) είναι τελικά τόσο ουσιαστική που ανεπαίσθητα διακρίνεται ακόμα και σε μια δουλειά συντηρητικής, θα λέγαμε αρκετά αυστηρά, τραγουδοποιείας (όσο και αν η πολύ καλή και κυρίως μέσα στο πνεύμα του 'Stalled parade' παραγωγή του δίσκου από τον John McEntire αμβλύνει την αίσθηση αυτή).
Πολύ απλά, οι Eleventh dream day δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Έχουν παίξει-γκρεμίσει-αμφισβητήσει-αναρωτηθεί και επαναπροσδιορίσει τη μουσική τους τόσες φορές, τόσο αυθόρμητα και τόσο πιο πριν από πολλούς απογόνους τους που πλέον είναι εκτός μάχης στον άτυπο συναγωνισμό μιας σύγχρονης μουσικής επανατοποθέτησης και αναδημιουργίας ήχων και 'προκλητικών' εκτελέσεών τους. Τόσο που εδώ μας αφήνουν μπροστά σε ένα έργο που φαίνεται μεν τυπικό και ίσως 'πολυπαιγμένο' αλλά δε μπορούμε παρά να υποκλιθούμε στην αυτούσια και μοναδική αξία του.
Το 'Stalled parade' είναι η οικειότητα και η ζεστασιά ενός παρελθόντος που δεν 'πνίγει' αλλά 'οξυγoνώνει' ευεργετικά το κουρασμένο παρόν μας.
