Ξεκινάμε με το αξίωμα : "Οι Eleventh Dream Day, δεν είχαν ποτέ ένα μέτριο δίσκο". Από το 1983 που δημιουργήθηκαν, από το πρώτο τους album το "Prairie School Freakout" του 1988 έως το "Stalled Parade" του 2000, ήταν ένα συγκρότημα που δεν είχε συχνή επαφή με τα στουντιακά αυλάκια, άλλα όποτε γινόταν αυτό στεφόταν πάντοτε με επιτυχία. Ο ήχος τους από τα τέλη του '80 ήταν πρωτοποριακός και ακόμα και σήμερα, πολλοί τους θεωρούν άλλο ένα χαμένο διαμάντι της μουσικής ροκ ιστορίας. Ο Douglas McCombs είναι στις τάξεις των Tortoise και των For Carnation (και για τους περισσότερο μυημένους και στους Toe) και το αρχικό μέλος τους Janet Beveridge Bean στους Freakwater.
Μετά από έξι χρόνια ολόκληρα χρόνια απουσίας, χωρίς συναυλίες (συνήθως session μουσικός στα live τους ήταν o Ira Kaplan των Yo La Tengo) και ηχογραφήσεις οι Eleventh Dream Day, μαζεύτηκαν πάλι όλοι μαζί, μιας που κι ο καθένας ξεχωριστά συνέχιζαν την τραγουδοποιϊα τους. Το αποτέλεσμα είναι το "Zeroes And Ones", το οποίο μπορεί από τη μία να είναι ένα μικρό και λίγο μπροστά στις κυκλοφορίες του παρελθόντος τους από την άλλη όμως είναι ένας καλός δίσκος και αντάξιος της φήμης τους. Ειδικά στο καταπληκτικό και σχεδόν αριστουργηματικό οκτάλεπτο 'New Rules', αγγίζουν τον παλιό καλό τους εαυτό.
Δεν δείχνουν καθόλου, μα καθόλου, κουρασμένοι, μπορούν να συγχωνεύουν ακόμα στοιχεία της alternative country (εδώ φαίνεται και η επιρροή των Freakwater και οι εμμονές της Janet να διασκευάζει κλασικά country τραγούδια για τον εαυτό της) με τον παλαιομοδίτικο alternative ήχο τους. Καταπληκτικό το μελαγχολικό αλά Mojave 3 'Journey With No Maps' αλλά και αυτή η μικρή εμμονή στα σχεδόν hammond πλήκτρα που χρησιμοποιούν σχεδόν σε όλα τα κομμάτια τους, που προσδίδουν μία vintage χροιά πάνω τους. Το παρόν album τους είναι σίγουρα το πιο πρόσχαρο, παιχνιδιάρικο, με εναλλαγές αντρικών και γυναικείων φωνητικών και σίγουρα το πιο φωτεινό που έχουν βγάλει ποτέ. Αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι παράλληλα είναι και το πιο 'γρήγορο' τους. Ίσως αυτή η ψευδαίσθηση που μου γεννήθηκε περί γρηγοράδας, προέρχεται από την επιτιδευμένα, ίσως, ξύλινη και γήινη παραγωγή που αμπαλάρει τα κομμάτια σε περισσότερο άμεσες και ανθρώπινες φόρμες.
Τελειώνουμε με το παραλλαγμένο αξίωμα : Οι Eleventh Dream Day, δεν είχαν ποτέ ένα μέτριο δίσκο και ούτε πρόκειτε να έχουν ποτέ".