Ο Roger Mills έφτασε από την Αυστραλία στο Bristol κάποτε το '87. Πιθανότατα με όλα τα συναισθήματα ενός μετανάστη και με άλλες τόσες προσδοκίες, συνηθισμένες σε τέτοιες περιπτώσεις. Όσα όνειρά του, ποικιλοτρόπως και σε διάφορες φάσεις, πέρασαν στις διαστάσεις της πραγματικότητας, έμελλε να το κάνουν στους ανήσυχους κόλπους της τοπικής μουσικοκαλλιτεχνικής σκηνής.
Με τον άλφα ή βήτα τρόπο ο κύριος αυτός ενεπλάκη με τους Statik Sound System, Purple Penguin, Grantby και λίγο αργότερα με τους Vine. Στους τελευταίους συμμετείχαν επίσης ο Marc Day και η εκφραστική τραγουδίστρια Hannah Bristow. Μετά από ένα μοναδικό 12" ep για λογαριασμό της Milk Recordings, offshoot label της ιστορικής Cup Of Tea Records, μετεξελίχτηκαν στους Eludea. Το 'Siren' είναι το πρώτο τους album και κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβρη στη δική τους Kordula Records.
Διατηρώντας όλα εκείνα τα στοιχεία που αναδείχτηκαν μέσω του περίφημου ήχου του Bristol (το παίξιμο του Marc Day στις κιθάρες θυμίζει στις περισσότερες των περιπτώσεων την χαρακτηριστική τεχνική του Adrian Utley των Portishead) και εμπλουτίζοντάς τα με ενδιαφέρουσες ακουστικές φράσεις (ο σπουδαίος John Matthias συμμετέχει στο βιολί) και επιρροές από την ήπια φωνητική jazz και την pop μπαλάντα, οι Eludea συνθέτουν ένα πολύ όμορφο και λυρικό αποτέλεσμα. Διακριτικός, αλλά ουσιαστικός και ο ίδιος ο Roger Mills στην τρομπέτα, που τρέχει μεταξύ του αισθαντικού, του συμβατικού και του εκρηκτικού. Ο Rob Ellis την είχε ενορχηστρώσει με τέτοια ιδιαιτερότητα στο πρώτο album των Spleen (ακούστε το μόλις δίλεπτο instrumental 'Laughing Stock' ή το θέμα του 'I Cry You Cry').
Η κατάφορη επιτυχία όμως των Eludea βρίσκεται πιο μπροστά, στη βαθιά φωνή της Hannah Bristow, η οποία γεμίζει τις συνθέσεις με στροβίλους χρωμάτων και μια περιρρέουσα, παραδειγματική, νυχτερινή ατμόσφαιρα, κερδίζοντας τις εντυπώσεις (η ίδια γράφει επίσης και όλους τους στίχους). Σαφώς επηρεασμένη από μεγάλες τραγουδίστριες της jazz-pop και της soul και με επιπρόσθετο πλεονέκτημα την προσωπική χροιά και κομψότητα, η οποία την καθιστά άνετη στην ευρεία κίνησή της από την Sade στην Beth Gibbons, η Hannah Bristow γίνεται δικαιολογημένα η αιχμή της εκφραστικότητας του συγκροτήματος. Ακαταμάχητη, εκθαμβωτικά όμορφη και κλασική, ακόμη και για ένα πιο alternative, ίσως και rock, κοινό, καθιστά ένα σύνολο έντεκα απλών, μα αρκούντως καλών, συνθέσεων σε απολαυστικό. Και αυτό αρκεί ώστε το 'Siren' ως album να είναι μια από τις πιο ελπιδοφόρες πρωτιές για την χρονιά που τελείωσε. Του δίνω έξτρα τον μισό βαθμό μέχρι το ...