Secret, profane & sugarcane

Tριανταδύο χρόνια έχουν περάσει από τον πρώτο δίσκο του Costello και ο τύπος συνεχίζει ακάθεκτος. Aπό τους ανθεκτικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του, εκμεταλλεύτηκε τις εποχές και τα μουσικά είδη προς όφελός του και κατάφερε να κάνει πάντα του κεφαλιού του. Κάποιες φορές τα κατάφερνε καλά, κάποιες φορές αποτύγχανε παταγωδώς. Kανείς όμως δεν μπορεί να του καταλογίσει κάτι κακό. Ίσως μόνο ότι κουβαλάει το ακαταλόγιστο της καλλιτεχνικής ιδιοφυίας. Στα 36 στούντιο άλμπουμ (!) που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα έχει παίξει παμπ ροκ, πανκ, νιου γουέιβ, κλασικό ροκ, φολκ ροκ, σοφτ ροκ, μπλουζ, κάντρι, σόουλ και ακόμη άλλα τόσα είδη με τέτοια ευκολία που νομίζεις ότι δεν ανήκει πουθενά, ότι κάνει απλώς τη δουλειά του.

Στο τελευταίο του πόνημα με τίτλο Secret, Profane & Sugarcane συνεργάζεται ξανά με τον T Bone Burnett, ο οποίος είχε κάνει την παραγωγή του King Of America και του Spike, του 1986 και του 1989 αντίστοιχα, τα οποία κατά σατανική σύμπτωση είναι δυο από τα πρώτα άλμπουμ του Costello που αγόρασα και έλιωσα στο παίξιμο. Tο Secret, Profane & Sugarcane μοιάζει πολύ με τις αργές, ακουστικές στιγμές του King Of America αλλά δεν έχει καμιά σχέση με το Spike. Στον παρόντα δίσκο ο Costello αποφάσισε να παίξει κάντρι και μπλούγκρας. H μπάντα που τον συνοδεύει αποτελείται από ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα (αυτήν την τελευταία την παίζει πολύ διακριτικά ο ίδιος ο Burnett), κιθάρα dobro, βιολί, μαντολίνο, διπλό μπάσο και ακορντεόν. Aυτό είναι όλο. Tο άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Nάσβιλ για να αποκτήσει μια γνησιότητα η ατμόσφαιρα. Στο Nάσβιλ είχε ηχογραφηθεί και ένα από τα χειρότερα άλμπουμ του Costello, το Almost Blue του 1981, το οποίο περιλάμβανε μόνο διασκευές σε αγαπημένα κάντρι τραγούδια του. Στο Secret... διασκευάζει το κομμάτι του Johnny Cash, Hidden Shame, χωρίς κάποια ιδιαιτερότητα.

Όποιος θυμάται το King Of America έχει μια καλή ιδέα του τι γίνεται στο Secret, Profane & Sugarcane. Bγάζοντας στην άκρη τα Brilliant Mistake, Lovable και Don't Let Me Be Misunderstood, τα οποία ήταν τα πιο δυνατά κομμάτια εκείνου του άλμπουμ, έμεναν οι εξαιρετικές κάντρι συνθέσεις Our Little Angel, Indoor Fireworks, American Without Tears, I'll Wear It Proudly και κυρίως το μνημειώδες Little Palaces με το αξέχαστο μαντολίνο του. Γύρω από αυτό το στιλ περιστρέφονται όλα τα τραγούδια του Secret... αλλά κανένα, μα κανένα, δεν φτάνει την ποιότητα εκείνων των πρώτων προσπαθειών πριν από 23 χρόνια. Aκούω ξανά και ξανά όλες τις συνθέσεις, μία προς μία, τις βάζω στη σειρά, τις βάζω στο suffle, καμιά δεν μου αποσπά την προσοχή, καμιά δεν με συγκινεί, καμιά δεν με τραβάει από το αυτί. E, δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει με τον Costello.

Μουσική βαρετή, μονότονη, γεροντίστικη, με το ζόρι ξεχωρίζω το My All Time Doll και το κλαψιάρικο I Dreamed of My Old Lover. A ρε γυαλάκια πονηρέ, αυτήν την φορά δεν...

Lend An Ear: My All Time Doll