What happened
Το συνηθίσαμε και δεν απορεί κανείς μας πια που πάλι για μουσικό sudoku θ' ανοίξουμε κουβέντα. Σήμερα, από μια σάμπως κι ανάποδη σκοπιά κιόλας. Σε οτιδήποτε συμβαίνει λοιπόν, υπάρχει μία κρίσιμη θέση όπου και πέφτει ουρανοκατέβατο το παραβάν που χωρίζει το μέινστριμ απ' το μη. Πίσω του, και μάλλον εύλογα και λίγο πιο απρόσωπα, κάποιοι με θυμητικό λες σε καραντίνα δημιουργούν εκλεκτικά κι απευθύνονται σε περιορισμένους. Κι αν πούμε ότι όλος αυτός ο κύκλος του αβανγκάρντ αποκωδικοποιείται σε μικρότερους, ένας απ' αυτούς είναι κι αυτός που αναφέρεται στους αυτοσχεδιαστές, όσους παράγουν ζεστή, ριψοκίνδυνη μουσική σε πραγματικό χρόνο, εκεί όπου το πηγαίο έχει τόση δόση τυχαίου κι ατόφια τα λάθη που αναπόφευκτα θα γίνουν, ώστε δεν μπορεί να κριθεί κρύα κι υπολογιστικά, ίσως και να μην μπορεί καν. Υπάρχουν φορές που η προσφιλής μας λογική είναι αλύπητη. Όπως και κάποιες άλλες που καλύτερα να μην την ανακατεύουμε καν.
Διότι, αυτό που δε γίνεται ποτέ να ορίσεις εκ των προτέρων στο προκείμενο είναι το πώς θα 'πρεπε να 'ναι το κάθε θέμα. Δεν υπάρχουν επιλογές σωστού-λάθους ή εγχειρίδιο κανόνων συμπεριφοράς, η μουσική μόνον όπως τελικά είναι, έτσι και θα μπορούσε. Καθετί άλλο θα εμπόδιζε την ενεργητική εμπειρία, τη δυνατότητα των παικτών να αξιοποιήσουν υλικά και φόρμες ελεύθερα, δηλαδή.
Ούτε η πολύχρονη δουλειά του με τους Sunn 0))), ούτε με τους Khanate, ούτε κι ως Phantosmasher μ' έκαναν να εκτιμήσω τον James Plotkin όσο τρία πρόσφατα συμβάντα που στάθηκαν μαζεμένα κι αθροιστικά ικανά να τον ανεβάσουν όροφο σεβασμού: Κείνο το "invisible jukebox" στο The Wire Φλεβάρη μήνα (εξ ολοκλήρου απ' τους αδιάφορους του χρόνου), πρωτύτερα το cd "We Substitute Radiance" των Lid Emba & BobCrane, απ' τα καθυστερημένα του '08, που master-άρισε, και μόλις μέρες μετά το "What Happened" των Emeralds, στο οποίο επίσης έκανε τα ίδια... Ό,τι έγραψα στην αρχή περί αυτοσχεδιασμού αφορά απόλυτα στους δύο αυτούς δίσκους, στο "What Happened" κατάτι περισσότερο.
Δεν ξέρω από πόσες ώρες παιξίματος και ταινίες ηχογραφήσεων οι John Elliott, Steve Hauschildt και Mark MacGuire -δύο Moog/ Korg /αναλογικοί synth players κι ένας κιθαρίστας, απ' το Cleveland του Ohio- ξεστάχυασαν το παρόν 57λεπτο, μέχρι να φτάσουν φέτος στη No Fun του Carlos Giffoni μέτρησαν απ' το '06 και μετά κοντά είκοσι κυκλοφορίες (cd-rs, κασέτες και τέτοια). Λογικό επομένως και το γιατί σχέσεις με το περσινό "Solar Bridge" δεν μπήκαμε καν στον κόπο να ψάξουμε αν υπάρχουν. Εντούτοις, μ' ένα κάπως οξυμένο και νευρικό σε στιγμές στιλ οι τρεις Emeralds επιτυγχάνουν στον πυρήνα.
Μη σας ξεφύγει απ' τη θέα, βέβαια, το ότι το να παραμονεύουν κάποιοι την ευνοϊκή στιγμή είναι χάρισμα, χημική συνεπικουρία. Τη δημιουργία που έρχεται απ' το μηδέν, χωρίς διορθώσεις και με τα ελάχιστα περιθώρια, δεν είναι να την υποτιμάς ποτέ. Και πολλά, μην πω όλα, εξαρτώνται απ' το μοναδικό μέτρο που ίσως σκεφτούμε να βάλουμε, τον τρόπο με τον οποίον αρχίζουν οι συντελεστές το χτίσιμο, εκεί όντως γίνεται ευθέως φανερό αν το χέρι τους είναι ξεχωριστό. Εξάλλου, ένα απ' τα συνεπακόλουθα χαρακτηριστικά του κάθε μουσικού αυτοσχεδιασμού είναι ότι στηρίζεται πολυπλεύρως στην πρώτη εντύπωση που δημιουργεί. Πάρτε τα "Alive in the Sea of Information" και "Disappearing Ink" με τα οποία ανοίγει και κλείνει το μαγαζί εδώ κι έχετε κι ονοματισμένα δυο παραδείγματα για να λέτε για τις δυναμικές τους, γιατί με γενικόλογα μόνο δε γίνεται τίποτα.
Η μουσική των Emeralds μοιάζει στο θορυβώδες ένδυμά της περισσότερο σαν να υπονοεί κάτι, κι αυτή η αίσθηση είναι λες μόνιμη κι αταλάντευτη. Ωστόσο, συνθέτει ένα παζλ που συναρπάζει κάθε Popol Vuh φαν, αν αναλογιστείς δε πως δεν ακούγεται ούτε ένα κρουστό, όχι πως έχει και νόημα να το κάνεις, και γιγαντώνεται μέσα απ' την επιτεινόμενη απόγνωση να οδηγήσει κάπου με ασφάλεια. Στο μακρύ τέλος, το σοφά κι έξυπνα τιτλοφορημένο "What Happened" είναι ένα άλμπουμ "σοβαρό σαν καρδιακό έμφραγμα", έτσι δεν το λένε; Όπερ σημαίνει πενήντα-πενήντα, να τη σκαπουλάρεις ή να σε πάρει μαζί του το ντρανγκ στο φινάλε...