The Symphonies: Dreams memories & parties
Είναι συμφωνία τρεις και η Αιμιλία κάθεται πάνω στα πόδια του Count Bass D να του πει μια ιστορία indy λεβεντιάς που σπάνια ακούς σήμερα...
Ενώ, λοιπόν, τα άλλα παιδάκια παίζανε σι μαριό ντορεμί και βλέπαν Κάντυ-Κάντυ, αυτή μάθαινε βιολί και λοιπά μουσικά όργανα ώστε στα 13 της, ενώ τα άλλα κοριτσάκια αποφάσιζαν να σταματήσουν πια να παίζουν με τον Τζον-Τζον και τη Μπιμπι-μπό, εκείνη προχωρούσε στην πρώτη της ηχογράφηση σε μια κασέτα σε μια υπόγα με κάτι τύπους... Αργότερα, ενώ οι άλλες τραγουδιάρες έκαναν τούμπες (και άλλα πολλά) για ένα συμβολαιάκι, εκείνη έριχνε χυλόπιτα σε δύο (2) δισκογραφικές εταιρίες (Εpic / Warner Chappel) στο όνομα της καλλιτεχνικής ελευθερίας και της απεξάρτησης από τη δισκογραφική χειραγώγηση. Κοντολογίς, η πολυοργανίστρια, pixi punker (...) Emily Wells διαθέτει ταλέντο και τσαμπουκά σε περίσσεια και αυτό το διαπιστώνει κανείς απ' την πρώτη κιόλας ακρόαση του δεύτερου μεγάλου άλμπουμ της. Συμφωνείς Κάουντμπέησντί μου; Συμφωνώ και επαυξάνω!
Είναι συμφωνία μία και αναρωτιέσαι αυτά τα φωνητικά τι σου θυμίζουν, που είναι ζεστά σαν Cat Power - χωρίς την κλάψα, παιχνιδιάρικα σαν Cocorosie - χωρίς την ελαφρότητα, κοριτσίστικα σαν Joanna Newsom - χωρίς το αγουροξύπνημα, αυθάδικα σαν Lilly Allen - χωρίς την αγγλικούρα.
Είναι συμφωνία δύο και το βιολί τσιμπολογάει ο Λεωνίδας Καβάκος με τζίβες (ααχ, σαν την είδα μου θύμισε την παλιά Polly J που οι τζίβες εξείχαν απ' το εξώφυλλο... Ελπίζω να μη φτάσει κι αυτή ως στο 8o άλμπουμ της με μπούκλες). Εκ δεξιών ο Sam Halterman κάθεται στα drums, ενώ εξ αριστερών ο Joey Reina κάθεται όρθιος στο κοντραμπάσο. Στη μέση η Emily σε dub διάθεση.
Αφού τα λένε όπως είπαμε στην τρία με τον Count Bass D για το τι τραβάνε οι underground ήρωες τη σήμερον ημέρα, τα χώνει λίγο στη συμφωνία τέσσερα στην άσπλαχνη Αμερική (να μην ξεχάσω να σας πω πως μένει στο ταπεινό L.A.), στην πέντε μας δείχνει ότι εκτός από βιολί, synthesizers, ξυλόφωνα, μεταλλόφωνα, παιδικά μουσικά όργανα (αυτά που σνόμπαρε μικρή όταν έτρεχε στα ωδεία) παίζει και ωραίο drum machine, και κάνουμε στάση στην έξι: Ή έχουμε αδυναμία στις σπαραξικάρδιες μελωδίες με δυναμική ρυθμική ραχοκοκαλιά ή δεν έχουμε.
Στην εφτά κάνει ένα φευγαλέο πέρασμα ο Tom Waits γιατί τελικά τον αγαπάμε όλες πιο πολύ απ' ό,τι νομίζουμε. Η οχτώ είναι σχεδόν folk βaλς ενώ η εννιά διασταυρώνει κλασικίζοντα βιολιά με break beat κρουστά στην πιο αισιόδοξη α-συμφωνία. Στη δέκα σηκωνόμαστε όλοι και χορεύουμε στο πάρτυ κατόπιν παραινέσεως της ιδίας της καλλιτέχνιδος και εξαιτίας κάτι κρουστών που σου κουνάν τα πόδια. Δυστυχώς δεν έχει εντέκατη, γιατί -αν και κάθε άλλο παρά ποδοσφαιρόφιλη- θα μίλαγα για μια πολύ δυνατή ομάδα. Συμφωνείς Κάουντμπέησντί μου; Συμφωνώ και επαυξάνω!
