The Marshall Mathers LP 2

Αυτός είναι χαλαρά ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς, με την μόνη διαφορά ότι στην Ελλάδα θα περάσει απαρατήρητος. O Eminem, είτε σου αρέσει ή τον σιχαίνεσαι. Δεν έχει κάτι ενδιάμεσο. Για αυτούς που ακολουθούν αυτό το είδος μουσικής είναι σταθερή αξία. Για τους υπόλοιπους, η rap, hip-hop κλπ μουσική είναι κάτι που δεν αντέχεται, γιατί δεν θα ξεπεράσει ποτέ την μέγιστη βαρεμάρα που σου εμπνέουν οι Field Mice και οι λοιπές indie απομιμήσεις τους ανά τις δεκαετίες.

Εν μέρει ο Eminem σου θυμίζει κάποιον που κράζει και πουλάει τσαμπουκά εκ του ασφαλούς, από την άλλη το ίδιο πράγμα έκανε και το μέσο heavy metal σχήμα στα 80s, το αντίστοιχο grunge στα 90s και οι Green Day μαζί με όποιον βαφτίζεται punk από την αρχή της ύπαρξης του ως μουσικό είδος. Σε μια Αμερική του σήμερα (την όποια δηλώνω ξεκάθαρα ότι δεν γνωρίζω) που απέχει μίλια από αυτά που μας πλασάρουν στις ταινίες, νομίζω ότι είναι ότι πιο αντιπροσωπευτικό μουσικά για την μάζα. Και είναι και μάγκας, βγάζει δίσκο που ακούγεται ως best των τελευταίων 10 χρόνων του ενώ όλα τα κομμάτια είναι καινούρια.

Στο "Rap God" ραπάρει σαν πιτσιρικάς speakάροντας 6,5 λέξεις το δευτερόλεπτο. Προσωπικό ρεκόρ αλλά όχι μόνο, με αυτό το κομμάτι αδειάζει όλες τι ραποπερσόνες τύπου Kanye West που αρκούνται σε φλοροπόπ κυκλοφορίες, τώρα που είναι διάσημοι. Ενώ συμπεριλαμβάνει τις συνεργασίες του με γνωστά κορίτσια τύπου Rihanna (The Monster) καταφέρνει να μην ακούγονται βαρετές. Το "Asshole" από τα χείλια της Skylar Grey είναι υπερκατάλληλο για να το ακούς στην διαπασών στο σπίτι, στο αυτοκίνητο ή να το ποστάρεις στο wall κάποιου στο Facebook. Το "Survival" είναι τόσο βαρύ που ρίχνει την όποια βλακεία τραγούδι έγραψε ποτέ ο Bono κάτω με μια γροθιά. Είναι hip hop με 70s classic rock χροιά, άσε που η γκόμενα τραγουδάει σαν να κάνει σεξ. Τα samples στα κομμάτια είναι πολλά και στο "Legacy" μπορεί να λείπει η Dido άλλα πάλι γράμμα γράφει. Στο "Berzerk" μιξάρει Beastie Boys και γίνεται χαμός, έχουμε clash δεκαετιών. Τα προβλήματα με την μάνα του παραμένουν, αλλά το "Rhyme or Reason" είναι προσκύνημα πάνω στο "Time of the Season" των Zombies και αφιερωμένο στον απόντα πατέρα του. Το bonus disc στην deluxe έκδοση είναι παράλληλα πιο ελαφρύ αλλά και πιο εθιστικό. Πως να το κάνουμε είναι ωραία να βρίζεις τραγουδιστά στο αμάξι ή στην παραλία.

Long live Eminem the king of Hip Hop (δεν το είπα εγώ αλλά το Rolling Stone). Γιατί όπως και να τα κάνουμε, τα παιδάκια από τα δικά μας sides (east or west) μόνο στο θέμα της αμφίεσης μπορούν να το πιάσουν το είδος. Η προσπάθεια μετράει πάντως και η νέα γενιά συνεχίζει με ρυθμό και αφήνει την ροκ μιζέρια στις τρεις προηγούμενες. Το ίδιο και ο Eminem που κάτι δείχνει να κρύβει μετά την ακρόαση του δίσκου, πιστεύεις ότι κάποια στιγμή θα απογειωθεί, όπα, κάτσε, αυτό δεν συνέβη πριν δεκατόσα χρόνια, τώρα πόσο πιο ψηλά να πάει; Πουθενά ο βασιλιάς είναι εδώ και ξανάκατσε στο θρόνο του. Εύφημος μνεία σε Rick Rubin και Dr Dre πάντα!