Πίσω από τα φώτα
Μήπως ήρθε η ώρα για το comeback της Λευκής Συμφωνίας; Του Πάνου Πανότα
Ανεξάρτητα από το τι επικρατεί ή όχι σε κάθε εποχή, ακόμα κι απ' το τι θεωρείται πετυχημένο ή αποτυχημένο -το γούστο διαμορφώνεται και πάει όπως η μόδα του μίνι και του μάξι-, εμείς στην Ελλάδα ξέρουμε από κεντράρισμα κι αφορισμούς, δεν έχουμε ιδέα από φταίξιμο, ενώ και με το ελληνόφωνο ροκ κάθε λίγο και λιγάκι τα μπερδεύουμε. Ποιο ακριβώς απ' το τελευταίο; Σωστά, ρωτώντας πας στην πόλη, εκείνο το αποδιοπομπαίο, το μαζικό, γραμμωτό κι αβίαστα κλισέ, που κολλάει τον Παύλο Σιδηρόπουλο με τους Ενδελέχεια. Αν βάλει πλάτες κάποιο μεγάλο λέιμπελ, και βγει και κάνα τραγούδι ραδιοφωνικής φιλίας, μπορεί και να υπάρξει χιτ και mobile κέρδος, αν η προσπάθεια είναι η μοναχική τύπου "no label", τότε είναι και καταδικασμένη, μπλαζέ θα την ανεβοκατεβάσουν οι indie-δες, όταν το μυαλό στενεύει δύσκολα λύνεται, και μέχρις ενός βαθμού αιτιολογούνται, αφού μπαίνουν σα σαρδέλες στο ίδιο βαν Μαύρη Μαγιονέζα, Thirty Ντέρτι κι Υπόγεια Ρεύματα, ενώ δεν είναι καν όμοιοι μεταξύ τους. Άσε που εμπειρικά ροκ κι ελληνική γλώσσα τα συνδέεις από συνήθεια πολύ πιο εύκολα με μια συγκεκριμένη εποχή, ώστε έξω απ' αυτήν ο γάμος διαλύεται και ξαναβγαίνει η αρχαιότατη μπακούρικη νοσταλγία όλων, όπως συμβαίνει ακούγοντας τη σήμερον Τρύπες ή Σπυριδούλα.
Υπολόγισε και το τι χάνεται και τι πληρώνεται όταν η φάση κινείται και κοντά στη συνοριακή μεθόριο με το έντεχνο, και να 'σαι στο προκείμενο που 'ταν η αρχή του νήματος για τα παραπάνω... Οι ρίζες των Έμμονο Γκρίζο φτάνουν στην Ελευσίνα του '03, κι έχουν κεντρικό μέλος σ' αυτήν την πορεία των κάμποσων χρόνων τον Μπάμπη Τζανιδάκη. Απ' το ντεμπούτο τους του '06, φέτος ακούγονται όσο ώριμοι αναμένει κανείς συνθετικά μετά απ' το πέρας μιας 3ετίας, πιο καθαροί σε ήχο κι ενορχηστρώσεις, εξάλλου οι ηχογραφήσεις για το "Πίσω Από Τα Φώτα" ήταν πολύμηνες, ανοιχτοί σε συνεργασίες που φαινομενικά δεν ταιριάζουν, ωστόσο τους οδηγούν στο να πειραματίζονται πάνω σ' αυτό που παίζουν, όπως με τον Ross Daly και τον Αποστόλη Κοσκινά (πρώην C:Real, άλλοι λιθοβολημένοι), κι όλα αυτά με ενσωματωμένες nineties επιρροές που στοιχειωδώς και στιγμιαίως φτάνουν μέχρι το όποιο grunge των Pearl Jam, κι επιπλέον με ουσιαστικό, δουλεμένο στίχο που τον παραδέχεσαι ότι απουσιάζει μ' αυτήν τη μορφή: Χωρίς επιτηδεύσεις, με τις λέξεις καρφωτές, επιλεγμένες γι' αυτό. Απαιτείται μια κάποια ικανότητα για να εντοπίζονται στα λόγια οι λεπτομέρειες, που δε μιλούν για το απόλυτο, μα για το καθημερινό, κι ως εκ τούτου έχουν και μέση κι απ' όλα.
Φυσικά, ο μύκητας ο οποίος από καταβολής αρνείται να εξολοθρευτεί και που περιέγραφα με αφορμή το άλμπουμ των Ανάπλους πέρυσι, ισχύει και στο παρόν. Αφορά στην κακή συνήθεια που 'χουν οι συνθέτες κι οργανοπαίχτες της φυλής ανεξαρτήτως ηλικίας να μη θέλουν να πουν άλλοι τα τραγούδια τους: τα αποδίδουν οι ίδιοι, περιορίζοντάς τα στις αναπόφευκτες τραγουδιστικές τους δυνατότητες που μπορεί να 'ναι αξιοπρεπείς, ασφαλείς και σεβαστές, αλλά όχι πάντοτε ανελκυστικές. Κάποιες φορές, λοιπόν, η ερμηνεία κι εδώ δεν ελευθερώνεται.
Εντούτοις, οι Έμμονο Γκρίζο δίνουν με το ποιόν τους νόημα σε 2 πολυαγαπημένες λέξεις από άλφα, "άμεσοι" κι "απλοί", και χρειάζονται ανυπολόγιστα πολλά μικρά πραγματάκια στην αποδεκτή δόση για να 'χει υπόσταση κάτι τέτοιο, όταν το εκτόπισμα δεν είναι μεγάλο, και ταυτοχρόνως για να μην περισσεύει και τίποτα στο τέλος - επί παραδείγματι στο ριμίξ του ομότιτλου τραγουδιού κι αρκετά πιο πριν στο "Μια Πεταλούδα Στ' Ανοιχτά", αμφότερα εξαιρετικά κομμάτια. Σχεδόν (καιρό είχα να το γράψω)...