Οι Νύχτες
Τι σημασία έχει που ακούγοντας τις Νύχτες τείνω να συμφωνήσω με την προτίμηση του Σαδίκη στις πρώτες εκτελέσεις, αυτές του LP (πλην του Χωρίς Κανόνα με τις κιθάρες πιο πάνω και το αλλαγμένο χορωδιακό όπως είχε πει σε μια συνέντευξη του στο αλήστου μνήμης fanzine Χωρίς Κανόνα πίσω στα 1995);
Τι κι αν την όψιμη εφηβεία μου την πότισαν σαν διαβρωτική υγρασία μέχρι το μεδούλι τα τραγούδια των Εν Πλω κι ακόμη κρατάει, σιγά-σιγά και υπόγεια χαλάει κάθε προσπάθεια μόνωσης της, συνεχίζει να μου τρώει τα σωθικά· τι κι αν γκρεμίστηκε τοίχος πάνω μου όταν κατάλαβα ότι η φωνή που μου την έσπαγε με τα μεσημεριανά ανάλαφρα σχόλια και τα ανούσια τραγουδάκια στον 88μισό και κρυβόταν πίσω από το όνομα Κωνσταντίνος Σταθάκης, ήταν αυτή η ίδια φωνή των Εν Πλω;
Τι έγινε κι αν τον έχασα και δεν ακολούθησα άλλο πια μετά τις Μολυβένιες Ιστορίες, και δεν τον μπορώ αυτόν τον μπαγλαμά του με τίποτα;
Και λοιπόν τι, που δεν έμαθα ακόμη πως τελειώνει αυτή η κραυγή;
Τίποτα... απλά παίρνοντας στα χέρια μου αυτό το EP που επιτέλους κυκλοφόρησε και κανονικά πέρα των 8-10 δοκιμαστικών αντιτύπων της πρώτης κοπής που έγινε τέσσερεις μήνες μετά τη κυκλοφορία του δίσκου τους το 1989, και βάζοντάς το να παίξει στη σειρά μετά το LP αφού όπως και να έχει είναι προέκταση του, μπορεί να μη βρήκα απαντήσεις για τα παραπάνω ρητορικά έτσι κι αλλιώς ερωτήματα, επιβεβαίωσα όμως κάτι που με τον χρόνο είχα ξεχάσει. Ότι για μένα όπως και για αρκετούς άλλους που τυχαίνει να γνωρίζω, οι Εν Πλω ήταν και παραμένουν το πιο αληθινό ελληνικό ροκ συγκρότημα που ακούσαμε ποτέ, κατά την γνωστή ρήση του εθνικού ποιητή ότι "το έθνος θα πρέπει να θεωρεί ελληνικόν ότι είναι αληθές" (εδώ κλέβω τον κύριο Ρύκιο από το Rollin Under).
Και επίσης ότι ακόμη περιμένω, δυόμιση δεκαετίες μετά τον δίσκο ενός νέου συγκροτήματος που θα τους ξεπεράσει, θα τους κάνει να ακούγονται ότι έρχονται πίσω του χρόνου και όχι μπροστά του, όπως επίσης ακόμη περιμένω τον ποιητή που μέσα σε δύο γραμμές θα γράψει κάτι τόσο συγκλονιστικό, να σου τρυπάει μια ζωή το μυαλό, σαν το "Κι όταν σε ρώτησα αν θες να φύγουμε από εδώ, με κάρφωσες και μου 'φτυσες σ' ήχο μουγκό, -μήπως ξέρεις κάποιο μέρος που να φοβάμαι λιγότερο;". Δεν προλαβαίνουν φαίνεται, προέχει το μεθοδικό χτίσιμο του image και οι δημόσιες σχέσεις στο internet.
Πέντε τραγούδια (Χωρίς κανόνα, Χτες βράδυ, Παγωμένο και Φίλοι σε remix, συν το ακυκλοφόρητο ομότιτλο του δίσκου Νύχτες) σε 400 αντίτυπα, να πάτε να το πάρετε όχι γιατί και αυτός ο δίσκος θα είναι σε λίγο σπάνιος, ούτε για να "στηρίξετε" -εντάξει ίσως την εταιρία- οι Εν Πλω ποτέ δε διψούσαν για στήριξη, μόνο για την αλήθεια που φωνάζει ακόμη και μέσα απ' τον τάφο τους.
Για τον Δήμο Ζαμάνο (1960-1998) στη μνήμη του οποίου αφιερώνεται αυτή η κυκλοφορία, ο τάφος είναι κυριολεκτικός και αμετάκλητος όπως κυριολεκτική και αμετάκλητη ήταν η μουσική τους.
Και λοιπόν τι; Σεβασμός, αγάπη, φιλιά παντοτινή. Όσο για τον βαθμό... βαθμό ρε στους εν Πλω; Ε λοιπόν:
