We'll live and die in these towns

Οι Marion είναι το τελευταίο υποκειμενικά σπουδαίο βρετανικό συγκρότημα που μπορώ και θυμάμαι. Κάθε τι που ακολούθησε βαρύνεται από μία αντικειμενική αυταξία και αδυνατεί να με συγκινήσει στο μέγιστα θετικό βαθμό.

Η Warner υπόγραψε τους Enemy, εκβίασε το N.M.E και εμμένει στη μαζική εξ ημών αποδοχή τους. Ει δε μη... σε δώδεκα χρόνια θα αναφέρονται απλά ως μια γενική ιδέα σε απροσανατόλιστα reviews μαζικής κοπής.

Δεν είσαι 17 χρονών και δε σε αφορά ο στίχος "i don't want to get that far/ i don't want the company car/ promotions ain't my thing/ name badges are not interesting". Η πλάκα είναι ότι δεν αφορά ούτε τους δεκαεφτάχρονους. Το "εταιρικό αυτοκίνητο" είναι το μεγαλύτερο δέλεαρ της 600 Euro generation για να ανθυπασχολείται σε emo punk αυτιστικές ανησυχίες.

Πού απευθύνονται οι Enemy ρε γαμώτο;

Το ομώνυμο του δίσκου τραγούδι κατακλέβει το That's entertainment σε ρυθμό, ηλεκτρακουστικότητα και θεματική, αλλά μην ξεγελιέστε. Οι Jam είναι εδώ γύρω σε εμάς μια αυθαίρετη βασική επιρροή και το πάλαι ποτέ προβοκατόρικο σχήμα ενός μεσήλικου που αυνανίζεται με τις κιθάρες του εδώ και είκοσι πλέον χρόνια.

Αμέσως μετά στο You 're Not Alone επανατοποθετούνται τα πράγματα στην τιτάνια προσπάθεια των XTC να κρατήσουν το post punk μακριά από τη λαίλαπα του εφήμερου trend που έμελλε να το καταντήσουν τα κακοξυσμένα μαλλιά του Robert Smith. Μια art pop αφηρημάδα με strings και ταξική πάλη σε άρρηκτο σύνδεσμο.

Στο ενδιάμεσο άπασα τα μέλη των Enemy τακτοποιούνται εμφανισιακά από τον καλύτερο δυνατό κομμωτή-φραντζολόγο της μουσικής βιομηχανίας. Κάπου εδώ είναι που ανήκουν εδώ.

Το We' ll live and die in these towns είναι ένα άλμπουμ που επιτέλους αρπάζει από τους καλοσιδερωμένους γιακάδες το πνεύμα του 1978 και αρνείται πεισματικά να υποταχθεί στο σκοτάδι και την παραίτηση του 1980.

Το technodancephobic επιφανειακά επιχειρεί να επαναδιαχωρίσει το indie rock από τα πλοκάμια της electronica. Και εν τέλει μιλάει για κάτι άσχετο από αυτό που υπόσχεται ο τίτλος του. Επιτέλους teenage kicks στην πιάτσα και πάλι!

Μια συλλογή από ηθελημένα πιασάρικα τραγουδάκια που καταλήγουν να ακούγονται πρωτότυπα μέσα στα δεκάδες κλισέ που τα κρατάνε στη ζωή. Χωρίς την αφόρητη ματαιοδοξία για ορθές αναφορές που έχουν οι Bravery, χωρίς την κραγμένη ηλιθιότητα που καθιστά εκρηκτικούς τους Kaiser Chiefs και χωρίς να έχουν ανάγκη τα ποιοτικά άλλοθι στα οποία καταφεύγουν οι Franz Ferdinand.

Μέχρι να δημοσιευτεί αυτό το review, οι Enemy είναι ήδη uncoοl και out of date. Οπότε Let's All Go Together. Αν με πιάνεις έχεις ήδη σπεύσει να το παραγγείλεις σε βινίλιο. Και πολύ καλά έκανες...

Αλλιώς: είναι τόσο βρετανικό που δεν είναι για εμάς. Εμείς γουστάρουμε αυστραλέζικες τραγωδίες. Μπήκε κανείς ποτέ στην ουσία της μουσικής των Kinks κατά 'δω; Δε νομίζω και εγώ ομολογώ πως όχι. Jam, Blur, Libertines... ακολούθησαν και ύστερα ήρθαν οι Enemy! Από το Coventry, σημειωτέον.

Έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο που πρέπει να εμπιστευόμαστε σχεδόν τυφλά τους δίσκους με τους οποίους δεν ασχολείται το pitchforkmedia.com. Ιδού λοιπόν η ευκαιρία σας.