Focus
Όπως θα έλεγε και το γνωστό ανέκδοτο... ποιος είναι αυτός δίπλα στην Dulce Pontes; Λοιπόν, πρέπει κάποτε ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη για τον μαέστρο. Όλοι τον λένε μεγάλο και κορυφαίο, αλλά ζήτημα να έχουν ακούσει το ένα εικοστό από τις απίστευτες δημιουργίες του. Και δεν είναι το γεγονός ότι έχει ξεπεράσει τα πεντακόσια σάουντρακ. Άλλωστε δεν είναι λίγοι οι scorers που χτυπάνε τριψήφιες κυκλοφορίες. Είναι ότι ο τύπος για όσα αδιάφορα κι ανέμπνευστα σάουντρακ έχει φτιάξει, έχει τα αντίστοιχα πανέμορφα, και κανείς μας δεν τα έχει πάρει χαμπάρι. Τι διάολο, ακόμα εκδίδονται συλλογές του που περιλαμβάνουν τις προ... τεσσαρακονταετίας (έλεος) συνθέσεις του, κυρίως τις γουέστερν. Όμοια περίπτωση με τον Piovani! Έχει φτιάξει σαουντρακάρες για όποιο σκηνοθέτη μπορεί κανείς να φανταστεί, το ίδιο και για καμιά 50αριά θεατρικές παραστάσεις, κι ο ευρύς κόσμος τον γνωρίζει μόνο από το μετριότατο 'La vita e bella', άντε κι απ’ το 'Kaos'. Αλλά υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στους δύο Ιταλούς: ο Νικόλα βάζει μουσική υπόκρουση σε μνήμες κι εικόνες σου, ο Έννιο στα συναισθήματα και τις συγκινήσεις του. Είναι τυχαίο που ο Τορνατόρε διαλέγει μόνο αυτούς; Κι ότι αυτοί του δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό; Ένα τυχαίο παράδειγμα έφερα.
Για την Dulce δε λέει να εγκωμιάσουμε πολλά, γιατί φοβάμαι πως θα την αντιμετωπίσω με την αναπόφευκτη "έθνικ" οπτική. Α, τι ωραία γλώσσα "εξωτική", α, τι ωραία χώρα η Πορτογαλία της, α, πόσο μυστηριώδης μα και κοντινή μας η κουλτούρα της. Εντάξει, όλοι αγαπούμε τα fados (το εξωτικό που λέγαμε), όλοι έχουμε γοητευτεί από έναν ποιητή με δέκα πρόσωπα/ ονοματεπώνυμα/ γραφές που λεγότανε Pessoa. Πάντως η τύπισσα έχει, αναπόφευκτα, επιρροή μα όχι αντιγραφή από την Amalia Rodriguez, παρόλο που ο χαρακτηρισμός της ως νέα Αμαλία δείχνει την εκτίμηση του κοινού της χώρας της. Κυκλοφόρησε τα 'Lagrimas' (1996), 'Caminhos' (1998), 'A Brisa do Coracao' (2000), 'Lusitania' (2000), 'O Primeiro Canto' (2001) κι ένα πρώιμο 'Best of' (2003), αφού πρωτοπέρασε από έργα, γιουροβίζιον και τηλεόραση.
Έτσι σε τούτο το δίσκο - εναγκαλισμό των δύο προσώπων (που αμφότερα δηλώνουν πως ήθελαν από καιρό πολύ να συνεργαστούν) τίποτα δεν είναι απρόβλεπτο. Η φωνή της Pontes κάνει τη διαφορά στα μαγικά θέματα του θείου Έννιο. Με φωνή παίρνουν μια άλλη, εξίσου δραματική διάσταση, ακούγονται αλλιώς. Με αυτή τη διαπεραστική φωνή, ακούγονται διπλά αλλιώς. Κι όταν τις άδει με τη δική της γλώσσα, γίνονται ακόμα πιο ιδιαίτερα. Μα με την αγγλική ή τη γαλλική χάνεται κάτι από την ατμόσφαιρα που η ίδια δημιούργησε, καθώς θυμίζει τις ερμηνείες των διαφόρων αμερικανίδων γλυκανάλατων κυριών. Ευτυχώς οι πρώτες είναι περισσότερες.
Έτσι έχεις την ευκαιρία να σου ξανατρυπήσει η καρδιά με το συγκεκριμένο μελώδημα από το 'Cinema Paradiso' και να μελώσεις με την ερωτική παράδοση της Claudia στο ανεπανάληπτο γουέστερν 'Once Upon A Time In The West'. Και να ταξιδέψεις με τις νότες του 'Mission', όλα ούτως ή άλλως κορυφογραμμές του είδους. Λείπει η άλλη μεγάλη στιγμή του Μεγάλου Αμερικάνου Παραμυθά, του Σέρτζιο Λεόνε, εκείνα τα ελεγειακά κομμάτια από το 'Once Upon a Time In America'. Ασυγχώρητο! Ακόμα όμως και περισσότερο "κλασικά" δείγματα, όπως εκείνο του 'Moses' ή του 'Chi Mai', αποκτούν άλλη διάσταση με τη φωνή της, εξίσου κινηματογραφική και ταξιδιάρικη. Ωραία θα ήταν ν’ ακούγαμε κι άλλες φωνητικές εκδοχές κινηματογραφικών συνθετών. Θα κέρδιζαν και τα δύο είδη, και φυσικά εμείς.
