For this is past

Σε κάποιους ασφαλώς θα φαίνεται περίεργο το πώς ενώ τα χρόνια περνάνε και ήδη μετράμε σχεδόν είκοσι από την έναρξη και δέκα από τη λήξη της δεκαετίας του '90, όποτε αναφερόμαστε σε μουσικά κατορθώματα του underground, η δεκαετία του 80 είναι αυτή που αποτελεί το μόνιμο ορόσημο καθώς μοιάζει ανεξάντλητη σε μουσικά πράγματα εξαιρετικού μουσικού ενδιαφέροντος, που αγνοήθηκαν με τον ίδιο εντυπωσιακά παράδοξο τρόπο με τον οποίο και δημιουργήθηκαν.

Η επιτακτική όσο και αγωνιώδης χρήση των έστω και πρωτόγονων μέσων δημιουργίας ηλεκτρονικής μουσικής που επιδημικά επεκτάθηκε εκείνη την περίοδο, δεν είναι άμοιρη ευθυνών για την πλούσια υπόγεια μουσική κληρονομιά που άφησαν πίσω τους τα 80s. Μονοδιάσδατα drum machine, δυσανάλογα ογκώδη σε σχέση με τις δυνατότητες τους synthesizer και τετρακάναλες κονσόλες που μετέτρεπαν για πρώτη φορά τα φοιτητικά δωμάτια σε studio ανεκτής ηχογράφησης, μετέτρεψαν το Do It Yourself , που ως ήθος μόνο επικρατούσε στα punk rock τεκταινόμενα, σε πραγματική δυνατότητα και σταδιακά σε καθεστώς δημιουργίας.

Σε αυτό το άτακτο πεδίο δράσης και με την απαραίτητη φιλοσοφικοπολιτική διάσταση να συμπληρώνει την ανάγκη τους για έκφραση, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι εκ Χάγης ορμώμενοι Ensemble Pittoresque συντονίζονται σιωπηλά και ερασιτεχνικά με τον μετρημένο ηλεκτρονικό ήχο, που έχουν εγκαινιάσει ήδη σχήματα όπως οι Human League και οι Cabaret Voltaire στο -όχι και τόσο- μακρινό Sheffield και επιλέγουν την οδό της μετρονομίας από αυτή την μελωδίας, που τελικά πάντως θα κερδίσει αιωνίως την μάχη στον ακήρυχτο εσωτερικό πόλεμο της pop γραφής και θα φαντάζει πάντοτε ως κάτι το πιο ουσιαστικό.

Περισσότερο απροσδιόριστου νομικού τύπου εταιρεία ηχητικής αναζήτησης, παρά τυπικό συγκρότημα, έφτασε να δημιουργήσει γύρω της μία σχεδόν over hyped πρόωρη E.B.M. σκηνή στις Κάτω Χώρες την περίοδο 80-83, προτού αυτοδιαλυθεί εν μέσω αδυναμίας διαχείρισης ενός προϊόντος που έμελε άμεσα να καταναλωθεί από το πιο αδηφάγο mainstream.

Το αποτέλεσμα ήταν να μείνουν στην ιστορία οι, ασφαλώς λιγότερο παθιασμένοι, πλην ικανότερα φανατισμένοι, Γερμανοί Storung ως το πιο χαρακτηριστικό των Wassenarse Welle σχημάτων εκείνης της περιόδου. Ήτοι των συγκροτημάτων που ελαχιστοποίησαν τις φόρμες της new wave πραγματικότητας και παρέδωσαν το minimal wave ως την απόλυτα ψυχρή και δογματική διάσταση αυτού. Ως την ιδανική αναλογική προετοιμασία προς την απόλυτη κυριαρχία ενός ψηφιακού μουσικού κόσμου, στον οποίο ακόμη και η κλασσική μουσική θα ηχογραφείται με τον πλέον ψυχρό και γεννετικά προκαθορισμένο τρόπο. Εδώ που βρισκόμαστε σήμερα δηλαδή.

Πέραν όλων αυτών το For This Is Past άλμπουμ κάθε άλλο παρά μινιμαλιστικό και συγκρατημένο ακούγεται είκοσι πέντε χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του. Εγκυμονεί σε πρόωρο στάδιο ανάπτυξης τις ρομποτικές φιγούρες των Daft Punk, όχι στη τότε σύγχρονη κωμική τους διάσταση του τύπου Trans X και Sigue Sigue Sputnik, αλλά σε πραγματικά φουτουριστικό περιβάλλον. Υπερκαλύπτει τις ανάγκες για αστική μελαγχολία, με τον ίδιο τρόπο που την αναζητάτε στην σκοτεινή περίοδο των Depeche Mode (The Art Of Being). Ανακαλεί τον Brian Eno από τα στούντιο της ακριβής φιλίας εκεί που πραγματικά ανήκει ως δημιουργός (Auratorium). Δαμάζει την απλησίαστη καταχνιά σχημάτων όπως οι Death In June αφαιρώντας το παγανιστικό είδωλο που πάντοτε προκαλεί μειδίαμα αμφοβιλίας (Ash Grey As Sunday). Και στο τέλος δεν αρνείται ότι τα "πριόνια" και τα "τρυπάνια" είναι η αρχή των πάντων και η φυσική κατάληξη όλων, κλείνοντας το μάτι στην click & cut μουσική διανόηση των 00s (Reichsdorf Room 6).

Μία συγκέντρωση ιδεών που χωρίς σχεδόν κανένα φίλτρο αποτυπώθηκαν σε ένα ενιαίο δημιουργικό αποτέλεσμα, που πέραν του ότι θα μπορούσε να ταράξει το ηχητικό του περιβάλλον σε παρόντα χρόνο, αποδεικνύεται σήμερα ότι είδε περισσότερα του ενός μέλλοντος στοιχεία, από όσα συνέθεσαν τη μουσική εξέλιξη των επόμενων είκοσι ετών, τουλάχιστον. Και στην κορυφή του άλμπουμ, το δικό τους Lovesong, κρυφοκοιτάζει την έπαρση των Mecano και υποκαθιστά την επιταγή περί διαφυγής από τον ανθρώπινο μύθο, με την προσταγή I Don't Like Thanksgiving Give Me A Leaving.

Μέσα σε όλα αυτά προσθέτουμε την Clogsontronics στον ευχάριστο κατάλογο των label που με ενθουσιασμό επανεκδίδουν ηχογραφήσεις που κερδίζουν τον σημερινό ακροατή περισσότερο με την σπουδαιότητα τους ως άκουσμα, παρά με την ούτως ή άλλως αναμφίβολη ιστορική τους αξία. Εφτακόσια αριθμημένα βινύλια συνοδευόμενα από το CD μαζί με όλους τους στίχους και την ανατύπωση από τις πρώτες demo κυκλοφορίες του άλμπουμ. Χωρίς να χρειαστεί να επαναλάβουμε πάλι τα περί επανεκδόσεων που ακυρώνουν σε σημαντικό βαθμό την αξία της αναζήτησης των πρώτων σπάνιων εκδόσεων αναγάγοντας αυτή σε γραφικού τύπου ενασχόληση.

Στην πορεία λοιπόν από τα άδυτα του undergorund προς αυτή την θριαμβευτική ανατύπωση του, το For This Is Past είδε την ηλεκτρονική μουσική δημιουργία να εξαπλώνεται και να γίνεται από εξαίρεση καθεστώς. Και από καθεστώς, αστείος κανόνας. Μία και μόνη ακρόαση του σήμερα αρκεί για να πείσει και τον πλέον δύσπιστο ότι δεν είναι οι μηχανές και οι υπολογιστές αυτοί που ευτέλισαν την pop έμπνευση και να υπενθυμίσει ότι σε ένα γύρισμα του μουσικού χρόνου υπήρξε πράγματι η ελπίδα για να σπάσει ο "κώδικας" και να επαναπροσδιοριστεί η αξία της νόησης προς αυτή της ψυχής στα στοιχεία που καθιστούν ένα μουσικό έργο σπουδαίο.

Όσοι συνεχίζουν να πιστεύουν κάτι τέτοιο γνωρίζουν ήδη ότι η συνέχεια γράφεται σε εξίσου υπόγεια label όπως η Νεοϋρκοζέκικη Minimal Wave Records, που ομοίως αναμοχλεύει αυτό το ένδοξα διανοητικό παρελθόν, και όχι στα electro pop σκυλάδικα που κατέληξε η διάνοια των Human League ή στα stadium rock Κολλοσαία, όπου και κατασπαράχθηκε αυτή των Depeche Mode.