Ποτέ δεν έχω δυσκολευτεί τόσο πολύ να κατασταλάξω στο αν μου αρέσει ή όχι ένας δίσκος όσο με το συγκεκριμένο. Τον άκουσα καμιά δεκαριά φορές, και κάθε μία από αυτές μου προκάλεσε διαφορετικές αντιδράσεις, ακραίες και διαφορετικές. Από ανία μέχρι θαυμασμό, και από αρμονική ηρεμία μέχρι τη διάθεση να το σπάσω!
To πρόβλημα αυτό δεν θα το έχουν οι θαυμαστές της (πάντα αναρρωτιόμουν ποιοί και πόσοι είναι στην Ελλάδα...), γιατί η Enya μας προσφέρει αυτό που ξέρουμε από προηγούμενες δουλειές της και λίγο - πολύ περιμέναμε. Μελωδίες σε ονειρικό κλίμα, βγαλμένες μέσα από την Κελτική παράδοση, βαρυφορτωμένες ορχηστρικά και με γυαλιστερή παραγωγή. Όχι και η καλύτερή μου, αλλά μερικές από τις μελωδίες είναι τόσο ωραίες και δυνατές, που καταφέρνουν να συγκινήσουν και τον πιο αδιάφορο απέναντι στο φαινόμενο Enya. Φαινόμενο που φαίνεται καταδικασμένο να παλινδρομεί ανάμεσα στη γραφικότητα (όταν πρωτοάκουσα το 'Orinoco Flow', την πρώτη της επιτυχία, αναρωτήθηκα γιατί παίζει χριστουγεννιάτικα το ραδιόφωνο εκτός εποχής) και την ποιοτική εμπορικότητα. Πιστεύω ότι η θέση της στο γενεαλογικό δέντρο της ποπ είναι σαν παρακλάδι των Fairport Convention, και των Incredible String Band.
Με δυο λόγια, δεν θα αλλάξει τη ζωή ή τη σκέψη σας, αλλά μερικά κομμάτια από εδώ είναι πανέμορφα, ιδανικά για soundtrack όμορφων στιγμών. Άνισο. Ο βαθμός αφορά το σύνολο.