Love boat
(...ακούγοντας λοιπόν τον -προσωπικά μιλώντας- πολυαναμενόμενο νέο δίσκο των Erasure σχεδόν έντρομος αναρωτιέμαι αν η συνθετική τους pop ξαφνικά αποπλαστικοποιήθηκε και μπήκε και αυτή στο παιχνίδι των πηγαία ξενέρωτων συναιθηματικών καταστάσεων της (sorry Vince!) indie πραγματικότητας. Τελευταία στιγμή μπαίνω στο νόημα, το πλαστικό των Erasure έχει τελειοποιηθεί τόσο πολύ ώστε να είναι σχεδόν διάφανο πλέον. Μην την πατήσετε κι εσείς!...)
Σκέφτομαι ότι ο Vince Clarke είναι ένας από τους πιο «κολλημένους» τύπους που γνώρισε ποτέ η μουσική βιομηχανία. Μόλις αντιλήφθηκε ότι οι Depeche Mode δε θα είναι τελικά το πρότυπο electro/dance pop σχήμα που αυτός ονειρευόταν, σηκώθηκε κι έφυγε και τους άφησε να «μαυρίζουν» με την ησυχία τους. Σχημάτισε τους Yazoo, κατόπιν τους The Assembly και βρίσκοντας την απόλυτη μούσα του (μιας και η Alison ήθελε σταριλίκια) στο ερμαφρόδιτο πρόσωπο του Andy Bell έδωσε ζωή στους Erasure, το σχήμα που με θρησκευτική προσήλωση υπερασπίζεται εδώ και δεκαπέντε χρόνια το δικαίωμα της ποπ μουσικής να είναι θεατρική, ψεύτικη, πλαστικοποιημένη, υπερβολική, ψευδοδραματική, ανόητη, απροβλημάτιστη, αιθεροβατούσα και αμφιφυλόφιλη. Το δικαίωμα της να είναι pop δηλαδή. Ανάλογη πίστη στις αρχικές του ιδέες και αξίες πρέπει μόνο ακόμη ένας άνθρωπος στη βιομηχανία της μουσικής να έχει, ο Steve Harris από τους Iron Maiden (καλύτερα όμως να μη συναντηθούν με τους Vince και Andie..)!
Το ένατο άλμπουμ των Erasure μετά το ανεπιτυχές φλερτ με την electronica στο προηγούμενο 'Cowboy', επαναφέρει τα πράγματα στη θέση τους. Έντεκα γνησίως Erasure κομμάτια, που κανένα άγχος ενσωμάτωσης στο σώμα της μουσικής του αύριο δεν έχουν, που αγνοούν επιδεικτικά την προσταγή «Πειραματιστείτε εδώ και τώρα!», που για αρκετούς άλλους έχει καταντήσει εφιάλτης. Ούτε techno έγιναν τελικά, ούτε trip-hop, αλλά αντίθετα φρόντισαν -μετά από αρκετά πλέον χρόνια είναι αλήθεια- να γράψουν μερικά πραγματικά όμορφα τραγούδια.
Η απουσία των ηλεκτρονικών ήχων πραγματοποιείται μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που σε ορισμένες στιγμές του δίσκου αμφισβητείται ακόμη και αυτή η χρησιμότητα του όρου electro δίπλα στον αιώνιο χαρακτηρισμό -Pop, φυσικά!- της μουσικής τους. Κάτι ένα δυο ακουστικές ...μπαλάντες (στο στυλ των Carter U.S.M.), κάτι που τα drum-μηχανάκια ηρέμησαν και «βαράνε» σε απαλές αποχρώσεις ο ήχος των Erasure μαλάκωσε και γλύκανε ακόμη περισσότερο (εκδ. Πώς γίνεται αυτό;). Κάποιοι ίσως ισχυριστούν ότι αυτό που ακούμε δεν είναι Erasure, μιας και απουσιάζουν τα ξεσπάσματα νευρικής κρίσης τόσο από τα synthesizer όσο και από τον Andy Bell (που κάποτε κόντεψε να καταντήσει γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης!). Και μιας και το'φερε η κουβέντα να δώσουμε και τα συγχαρητήριά μας στον Andy, που επέστρεψε για τα καλά στις μεγάλες ερμηνείες. Αφού επιτέλους το πήρε χαμπάρι ότι υπάρχουν κάποια τεχνικά προβλήματα στο να γίνει pop ντίβα, επιλέγει τις μη κραυγαλέες μεθόδους ερμηνείας, κάνοντας το 'μελόδραμά' του πειστικό και υποφερτό, και εκμεταλευόμενος άριστα την gay άποψη του performing του (όπως εδώ και χρόνια το κατάφερε ο Neil Tennant, αλλά ακόμη το προσπαθεί ο Jimmy Sommerville!).
Πολλά κομμάτια από εδώ μέσα με άνεση κερδίζουν τη θέση τους στη θρυλική συλλογή "Pop! The First 20 Hits" (ένα από τα αξεπέραστα 10άρια στην ιστορία της δισκογραφίας, που στέλνει τα Νο 1 των Beatles προς αναζήτηση γνήσιας pop ταυτότητας, με πολύ άνεση!). Η χορευτική μελωδία στο Freedom (με έξυπνη, αν και κλισαρισμένη, χρήση του κόλπου 'ακουστικές-κιθάρες-πάνω-σε-απαλά-μπίτια'), το απαλό μελόδραμα του 'Where in the world' (με τρομερό casio-alike ριφάκι, σοβαροφανή ερμηνεία και αυτοσαρκαστικά 'πεσμένη διάθεση'...προσέξτε το στίχο ' I can't believe the mess we're in, my sense of humour wearing thin'), το 'Love Is The Rage' να θυμίζει τις 'μεγάλες μέρες' του 'Wonderland' lp, το 'Crying In The Rain' να υπενθυμίζει ποιοι είναι αυτοί που γράψανε τα καλύτερα ever heart breaking songs (απάντηση: οι Abba φυσικά!) και το 'Catch 22' ως χρυσή τομή ανάμεσα και στα τρία γκρουπ του Clarke (τους Depeche δεν τους μετράω, ας τους μετρήσουν οι dark-wavers και ας τους καπηλευτεί ο προβληματικός αρχηγός τους!), ίσως να μην είναι και το καλύτερο δέλεαρ για να πειστείτε να τους ακούσετε μετά από δεκαπέντε χρόνια που τους αγνοούσατε επιδεικτικά, για χάρη της καθαρής 'εναλλακτικής' σας συνείδησης. Εμάς όμως μας αρκούν και με το παραπάνω για να μπορούμε να ξαναείμαστε ευτυχισμένοι! (έτσι δεν είναι; Ας απαντήσουν μόνο όσοι ξέρουν).
Οι υπόλοιποι απλά παρακαλάτε, η mainstream, εμπορική, ευτελής, φθηνή και ψεύτικη μουσική (έτσι δεν τους χαρακτηρίζετε;) να αγγίξει κάποια μέρα το επίπεδο στο οποίο την έχουν οδηγήσει οι Erasure. Έτσι θα αισθάνεστε ακόμη πιο εναλλακτικοί (και δυστυχισμένοι...)! (εκδ. Απολύεσαι! Φλώρε!).
