Espers II
Υπάρχει ένα αμερικάνικο ρητό: "Αν θέλεις να γίνει ηθοποιός, για τον κινηματογράφο, πρέπει να πας στο Λος Αντζελες αλλά για να γίνεις όμως πραγματικός ηθοποιός, για το θέατρο, πρέπει να εγκατασταθείς στη Νέα Υόρκη". Η Νέα Υόρκη με εντυπωσιάζει. Με εντυπωσιάζει γιατί εκτός από το οικονομικό κέντρο του σύγχρονου κόσμου, ταυτόχρονα είναι, ίσως, η καλλιτεχνική καρδιά του πολιτισμικού σύμπαντος.
Δεν είναι λίγα τα μουσικά ρεύματα που έχουν ξεφυτρώσει από αυτήν την σχεδόν μουσικοδιαστημική πόλη, μια πόλη που τρέχει σε απίστευτους καθημερινούς ολυμπιακούς ρυθμούς αλλά ξέρει και να απολαμβάνει τα καλλιτεχνικά της δρώμενα. Εκεί λοιπόν βρήκαν το δρόμο τους, μέσα από το κίνημα της αναβίωσης της φολκ τραγουδοποιϊας, η Jana Hunter, η Josephine Foster, ο Banhart, η Marissa Nadler... Εκεί τον βρήκε και ο Greg Weeks. Μέχρι που αποφάσισε να μετακομίσει λίγα χιλιόμετρα παραδίπλα, στη Φιλαδέλφια, όπου και δημιούργησε τους Espers.
Τα τελευταία τρία χρόνια, οι Espers μας στέλνουν από ένα δίσκο κάθε χρόνο, ο οποίος φιγουράρει πάντοτε στα καλύτερα της χρονιάς. Το ομώνυμο των Espers το 2004 ήταν ένα πολιτισμικό σοκ. Εναλλαγές γυναικείων (Meg Baird) και αντρικών φωνητικών (Greg Weeks), ελεγειακά έγχορδα σε βάρος των ακουστικών κιθαριστικών αρπισμών, συνθετική πολυπλοκότητα στον αντίποδα της ενορχηστρωτικής απέρριτης λιτότητας και όλα αυτά κτισμένα πάνω σε νεο-ψυχεδελικά acid φολκ ασφαλή θεμέλια.
Το 2005 και η σύγχρονη ψηφιακή εποχή κατατάσουν το σχεδόν 40λεπτο "The Weed Tree" ως EP. Είναι ένα album μόνο με διασκευές, (συν μια δική τους σύνθεση σαν επίλογος), σχεδόν αγνώριστες, μεταλλαγμένες στο ύφος των Espers, λες και ήταν δικά τους τραγούδια. Ειδική μνεία πρέπει να κάνουμε στο δεκάλεπτο 'Flaming Telepaths' των Blue Oyster Cult, που ήταν ένα από τα καλύτερα τραγούδια της περσινής χρονιάς κατά την ταπεινή μου άποψη. Η Locust Records έδωσε πραγματική μάχη για να χάσει τους Espers. Οι τελευταίοι δε δυσκολεύτηκαν να υπογράψουν στην Drag City.
Όλα αυτά υπάρχουν και στο δεύτερο προσωπικό τους δίσκο (με δικές τους συνθέσεις). Από το μεσαιωνικό εναρκτήριο, με την ανάλογη στιχουργική θεματολογία 'Dead Queen', έως το 'Moon Occults The Sun', που είναι περιχειλισμένο από ηλιόλουστα έγχορδα. Οι κιθαριστικοί δακτυλισμοί στον πρόλογο του 'Cruel Storm' θα μπορούσαν να ανήκουν στους καλύτερους δίσκους των Incredible String Band και συναγωνίζονται τους αντίστοιχους του 'Children Of Stone', με απίθανες διφωνίες, σε ένα νεο ψυχεδελικό ύμνο αλά Quicksilver Messenger Service. Στο πνιγμένο ηλεκτρισμένα κιθαριστικό feedback του 'Widow's Weed', οι Espers ακροβατούν ανάμεσα στους Fairport Convention και τους Six Organs Of Admittance αλλά και τους Current 93 (για πρώτη φορά χρησιμοποιούν και drum kit).
Σκοτάδι, πίσσα και σκότος, παγανιστικοί ρυθμοί σε γοτθικά καλούπια, ταγμένοι στην παράδοση που για πρώτη φορά από τους Espers τους αμπαλάρουν με μια πολύπλοκη σύγχρονη παραγωγή, που ίσως κάνει τους οπαδούς της αγνής folk να δυσανασχετήσουν. Όμως αυτή εδώ η κολεκτίβα φτιάχνει έναν αναρχίζοντα δίσκο για τα δεδομένα της παραδοσιακής μουσικής, που ισοπεδώνει οτιδήποτε άλλο βρεθεί μπροστά του, τουλάχιστον για φέτος. Αν και είναι λίγο νωρίς να λέμε για δίσκο της χρονιάς, ίσως να είναι αυτός για φέτος. Σίγουρα θα είναι για τους οπαδούς του είδους.
