Cannibal sea
Όταν οι βρετανοί Kaleidoscope, οι Please και οι Strawberry Alarm Clock, συναντούν τους αμερικάνους κληρονόμους τους, Olivia Tremor Control, Brian Jonestown Massacre, Neutral Milk Hotel και οι (πρώιμοι) Belle And Sebastian να παρακολουθούν με ευχαρίστηση αυτή την κουβεντούλα που έχουν ανοίξει. Κάπως έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω τους Essex Green μουσικά. Είναι τόσο νέο-ψυχεδελικοί όσο και pop. Είναι τόσο 60's όσο και 00's. Ηχούν τόσο άγγλοι όσο και αν προσπαθούν να μείνουν αμερικάνοι.
Η περσινή επανέκδοση του πρώτου album (συνοδευόμενο με ένα δεύτερο cd με το ομώνυμο EP τους στη μυθική Elephant 6 Records, αν και θα έπρεπε να χωρέσουν κάπου και το split επτάινστο με τους Sixth Great Lake, για να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα της πρώτης περιόδου τους) ήρθε να αποκαταστήσει την τιμή της Sasha Bell (μια από τις πιο γλυκιές γυναίκες της ροκ) και της παρέας της. Να θυμηθούμε πάλι πως η ψυχεδελοπόπ των late 60's μπορεί να πνίγεται στα κιθαριστικά εφέ του εναρκτήριου 'Primrose' και να κορυφώνεται στον επικό επίλογο του 'Carballo'. Τις πεντακάθαρες φωνές των Chris Ziter και Sasha Bell άλλοτε να μπλέκονται μεταξύ τους, άλλοτε να εκθειάζουν τη φωνητική μοναξιά τους και να αγγίζουν με τη γλυκιά απλότητά τους ακόμα και τον πιο δύσκολο ή ανυποψίαστο ακροατή. Το "Everything Is Green", ο πρώτος δίσκος των Essex Green, είναι από τους καλύτερους του είδους, ένα πραγματικό νεο-ψυχεδελικό διαμάντι.
Το "The Long Goodbye" είναι περισσότερο pop, πιο κοντά στο ύφος των Belle And Sebastian, χωρίς όμως ούτε μία στιγμή να χαθεί το μικρό ψυχεδελικό σύμπαν που έχουν δημιουργήσει. Αυτή η pop αισθητική, που είναι εμφανής ακόμα και στο εξώφυλλο του album, έχει μπολιαστεί άλλοτε με κάποια country και folk στοιχεία ('Old Dominion', 'Lazy May') και άλλοτε με πιο κραταιές pop/rock φόρμες ('Berlin', 'The Late Great Cassiopia' -η πιο γλυκόπικρη στιγμή τους-), αφήνοντας τα τρίλεπτα, στο σύνολο τους, μικρά κομψοτεχνήματα τους, στα χέρια ενός πιο ευρέως κοινού.
Και όμως όλα αυτά είναι δημιουργήματα μιας μπάντας που λειτουργεί ως side project των Ladybug Transistor (και των λιγότερο γνωστών Sixth Great Lake) και η Sasha Bell να ανακυρήσεται ως μια από τις πιο πολυάσχολες κυρίες της ποπ (Essex Green / Ladybug Transistor / Finishing School).
Το φετινό "Cannibal Sea" συνεχίζει από εκεί που τελείωσε το δεύτερο album τους αλλά με πορεία προς τα πίσω, προς το πρώτο τους και να διχοτομεί τη νεο-ψυχεδέλια με την ποπ. Τι πιο καλό δηλαδή! Πάλι η κατά βάση δίλεπτη και τρίλεπτη τεχνική τους δρα υπέρ τους, χαράζοντας μελωδίες που αποτυπόνονται στις μνήμες ακροατών που πάσχουν ακόμα και από το σύνδρομo Memento. Τα γρήγορα και εξωστρεφώς χαρούμενα κομμάτια τους ('This Isn't Farmlife', 'Don't Know Why (You Stay)') αλλά και τα πιο αργόσυρτα με μελαγχολική εσωστρέφια ('Penny & Jack', 'Sin City'), είναι από κοινού δεμένα με μια Spectorική ακριβή παραγωγή (Britt Myers), τυλιγμένα από διάφορα έγχορδα, πνευστά, μυστηριώδη ψυχεδελικά πλήκτρα και διαφόρων τύπων απόκοσμα κρουστά.
Για όλους εκείνους που δε χάρηκαν καθόλου το τελευταίο δίσκο των Belle And Sebastian οι Essex Green σίγουρα θα τους ενθουσιάσουν. Για εκείνους που ξέρουν ήδη τους Essex Green, σίγουρα είναι ένας δίσκος που δεν τους προσβάλει, μιας που είναι ένας τυπικός τους δίσκος. Και για να προλάβω το συλλογισμό ότι παίζουν τα ίδια και τα ίδια σας παραθέτων τα λόγια του Andy Warhol : "Κάθε δίσκος των Ramones είναι περίπου ίδιος και κάθε δίσκος των Ramones είναι περίπου τέλειος".
