2023

Εδώ έχουμε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκδοση. Μια συλλογή που διατίθεται μόνο σε ψηφιακή μορφή και μάλιστα μπορείτε να την κατεβάσετε δωρεάν (ή να δώσετε ότι νομίζετε) από το Bandcamp.

ΕΣΣΗΜ είναι τα αρχικά του Ελληνικού Συνδέσμου Συνθετών Ηλεκτροακουστικής Μουσικής. Θα εκπλαγείτε με το πόσοι άνθρωποι ασχολούνται σήμερα στην Ελλάδα με αυτό το είδος. Μόνο σε αυτή τη συλλογή συμμετέχουν 37 άτομα! Και μάλιστα το λέω εξ αρχής, έχουν όλοι ανεξαιρέτως μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι φυσικά μέλη του ΕΣΣΗΜ και στη συλλογή περιέχονται δείγματα της υψηλής καλλιτεχνικής δραστηριότητάς τους.

37 συμμετοχές, 37 έργα τέχνης λοιπόν.

Δύσκολα πράγματα μεν, γιατί δεν είναι αυτό που κάνουν μια μουσική που ο περισσότερος κόσμος μπορεί χαλαρά να καταναλώσει (κυρίως γιατί δεν έχει εξοικειωθεί), αλλά αξίζει τον κόπο ο καθένας να το επιδιώξει και αυτού του είδους οι συλλογές είναι ένας τρόπος, ένα βήμα. Ειδικά όταν είναι πραγματικά τόσο καλές.

Κατά ένα τρόπο την επιμέλεια της συλλογής κάνει ο συνθέτης Νικόλας Βαλσαμάκης ο οποίος συμμετέχει κιόλας. Λέω κατά έναν τρόπο γιατί έχω την εντύπωση ότι απλώς κι εντελώς πρακτικά ανέλαβε να ασχοληθεί με την έκδοση χωρίς να κάνει κάποια προσωπική επιλογή, ακριβώς γιατί έχει να κάνει με πολλά δυνατά έργα. Βέβαια μπορεί να κάνω και λάθος.

Καλλιτέχνες που γνωρίζω από τους συμμετέχοντες, που έχω δηλαδή ακούσει έργα τους στο παρελθόν είναι οι: Ανδρέας Μνίεστρης, Μάριος Μόρας, Νικόλας Βαλσαμάκης, Παναγιώτης Κόκορας. Όλα τα άλλα ονόματα, ως ονόματα δεν μου έλεγαν τίποτα αλλά αισθάνομαι πραγματικά ότι είναι πολύ καλό που τους μαθαίνω.

Τον Βαλσαμάκη τον είχα γνωρίσει πριν αρκετά χρόνια (εννοώ τον ίδιο όχι μόνο τη μουσική του) μέσω ενός κοινού φίλου και μου έκανε πολύ θετική εντύπωση ο ήρεμος τόνος του (τύπος ζεν), οι απόψεις του και το ενδιαφέρον του για τον ήχο.

Δεν θα σας μιλήσω για το κάθε κομμάτι ξεχωριστά, δεν έχει νομίζω νόημα, απλώς θέλω να σας παροτρύνω να ακούσετε με προσοχή μουσικές συνθέσεις έξυπνες και με προσωπικότητα η καθεμιά, που πλουτίζουν το σώμα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Πράγματα αληθινά δημιουργικά από ανθρώπους που νοιάζονται για την τέχνη και θέλουν να προσφέρουν κάτι στην κοινωνία και τον πολιτισμό, χωρίς ψεύτικες φανφάρες και αυτοπροβολή. Είναι και αυτά ελληνική μουσική εκτός από τα καψουροπόπ, τα «έντεχνα», τα «λαϊκά», τα σκυλάδικα κλπ κλπ. Μουσική που αξίζει να αντιμετωπιστεί ως τέτοια και όχι σαν ένα περίεργο ύποπτο πάρεργο ή μια ηχητική εκκεντρικότητα που αμέσως αποθαρρύνει τον ακροατή ή και τον κάνει να μειδιάσει με ειρωνεία. Όλες οι εκκεντρικότητες δεν είναι απαραίτητα κακές ή άχρηστες. Ούτε είναι όλες δήθεν πρωτοποριακές. Μάλιστα μερικές φορές στην καλή ηλεκτρονική μουσική παρατηρούμε ένα παράξενο φαινόμενο, δηλαδή να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από την πρωτοπορία και να «θυμόμαστε» ένα μυστικό παρελθόν. Ένα φευγαλέο ίχνος από κάτι αρχαίο. Κάτι που ίσως να οφείλεται στην λειτουργική διαχείριση του εξωτικού και μυστηριώδους.

Αυτές οι μουσικές που ακούμε εδώ, μιλάνε αυτή τη μυστηριώδη γλώσσα και μας προκαλούν να τη μάθουμε. Μας ωφελούν. Έτσι κι αλλιώς, η μουσική, η τέχνη, δεν οφείλει τίποτα παραπάνω στον άνθρωπο εκτός από το να τον ωφελεί.