Essays in rhyme on passion & ethics
Αφού ο κόσμος γίνεται όλο και περισσότερο συμπλεκτικός, κάπου προς την ίδια κατεύθυνση οφείλουμε να βαδίσουμε κι εμείς αν θέλουμε τόσο τις όμορφες ιστορίες να διηγούμαστε όσο και τις ελπίδες αυτές να μην στα ξαφνικά τελειώσουν. Άλλο Woodstock εξάλλου δε θα υπάρξει και κείνο το "δεν οφείλουμε τίποτα, ποτέ και σε κανέναν" παίρνει όντως πλέον προσαρμογές. Οι On Thorns I Lay, που λέτε, στο μνημειώδες για τα zeroes "Future Narcotic" του '00 είχαν ένα κομμάτι υπό το επίγραμμα "Ethereal Blue". Το ίδιο ακριβώς μπλε δυο χρόνια αργότερα επέλεξαν κάποιοι νέοι μουσικοί στα Γιάννενα για να ονοματίσουν το τότε νεογέννητο σχήμα τους. Το οποίο πορεύτηκε ως σήμερα με απολύτως παραπλήσιες τακτικές χαμαιλέοντα...
Να συνεχίσουμε. Οι Ethereal Blue επανέρχονται στη δισκογραφία πέντε σχεδόν χρόνια μετά το "Black Heart Process" με αλλαγές εταιρείας, μελών αλλά κι ηχητικές. Η γαλλική Deadsun στο πρώτο τους κι η βρετανική Casket τώρα, όσο κι αν δεν είναι λέιμπελ που πρωταγωνιστούν, δεν παύουν να 'χουν την ισχύ που 'χουν αναπτύξει στον τομέα χώρες με μεγαλύτερο μέγεθος απ' το δικό μας. Οπότε βρίσκεις αναφορές για το "Essays In Rhyme On Passion & Ethics" σε απίθανα ιντερνετικά σάιτ του εξωτερικού, τη στιγμή που απορείς πώς απ' το καλοκαίρι που κυκλοφόρησε θέση στα δισκάδικα της Αθήνας δεν έχει πιάσει.
Παύση. Πώς γίνεται να κάνεις το βασικό πόιντ της εισαγωγής δόγμα και να μη σε πάρουν πρέφα; Εν προκειμένω, συνδυάζοντας (κι έχοντας) την τεχνική των progressive metal γκρουπ, με τις μακριές αναπτύξεις, μαζί με black metal-ικές επωδούς, τον Ευθύμη Βασιλείου, έναν τραγουδιστή που λες κι είναι πολλοί άνθρωποι σ' έναν (ο Fernando Pessoa θα καμάρωνε), επιπλέον με ασυνήθιστες ενορχηστρώσεις στα ακουστικά μέρη, με επιρροές ύφους κι οργάνων που φτάνουν ως τις εξ ανατολής μελωδίες κατά τόπους του "Ethics", τη δημοτική μουσική, κλαρίνο στο "John Wood", ή και σ' άλλους παραδοσιακούς δρόμους και ρυθμοτροπίες στα "Goliadkin" και "The Letter", πιο κρυμμένους απ' ό,τι τα πεντατονικά των Rotting Christ, βαδίζοντας με λεγκάτο αρθρώσεις ένεκα συχνών επαναληπτικών συγκοπών.
Τι δεν έχει το cd; Ένα "σινγκλ". Όλες οι συνθέσεις κινούνται από οκτώ ως έντεκα λεπτά, καμία όμως δεν το δίνει το πολυπόθητο επιχείρημα (κατά την προσωπική μου άποψη σημαντικό), οπότε ραδιοφωνικοί παραγωγοί ή επιμελούντες συλλογές κ.λπ. αργά ή γρήγορα θα μαζέψουν την αισιοδοξία τους.
Τι έχει σε υπέρμετρο βαθμό, ενέχοντας οριακές καταστάσεις; Περιπλοκή. Απ' το γενικό τίτλο ακόμα μέχρι τη δομή όλων των τρακ, γεμάτα με απανωτές αλλαγές, κοψίματα, στάσεις κ.λπ. Το αποτέλεσμα συστήνεται να το αφομοιώσει ένας μεμονωμένος ακροατής που εύχεται να του δοθούν ως μαζικό ντέζα βου εικόνες χαμένες, μεμιάς, αστραπιαία, κατακλυσμικά, παρά πολλοί μαζί. Δώστε το σ' έναν τυφλό που επανέκτησε το φως του μετά από χρόνια στο σκοτάδι, έστω κι αν δημιουργός εδώ είναι πάλι η μαυρίλα κι απ' αυτό ίσως ν' αντιδράσει.
Η σύγχρονη σκληρή μουσική δεν μπορεί να αποφύγει, όπως και κανείς, την απομόνωση. Ένα τολμηρό εγχείρημα, μολοντούτο, πάντοτε ξεχωρίζει ακόμη κι όταν η προαπαιτούμενη αυτοσυγκέντρωση στην ακρόαση δε βοηθήσει. Οι Ethereal Blue κι οι θεσσαλονικείς Echidna, με το ομοίως περσινό "Manifests Of Human Existence", βάζουν ξανά κάτω ένα ζήτημα που το εγχώριο μέταλ δεν κώλωσε ποτέ του να προκαλεί και να διευρύνει: Την προοπτική του στιλ. Που μετατρέπεται σε στάση. Που μεταλλάζει σε τρόπο έκφρασης. Δεν είναι οι μόνοι που το κάνουν, ούτε και σ' αυτούς φυσικά κάτι τέτοιο ολοκληρώνεται, όμως επειδή ακριβώς ό,τι καταθέτουν ξεπερνάει το πρόσκαιρο, η πρότασή τους πηδάει προσωπικώς απ' το απλό παράδειγμα, στο υπόδειγμα. Χαρακτηρισμός που αφορά με επιτυχία και στο παρόν άλμπουμ στο σύνολό του. Σχεδόν...