Night music
Δεν θυμάμαι ακριβώς που το διάβασα. Ή στο Uncut ή στο Word νομίζω. Το νέο remastering "κατέστρεψε" -λέει- κάποια από τα άλμπουμ των Kraftwerk, που αυτές τις μέρες επανακυκλοφορούν σε κάθε πιθανή μορφή. Δεν το πίστεψα μέχρι που έβαλα να ακούσω το Trans Europe Express και άρχισα να σφίγγω και να ξεσφίγγω τα καλώδια του στερεοφωνικού, που είναι και καινούργιο και όσο να 'ναι μια ανησυχία την έχεις. Όντως έτσι είναι. Εκεί που το άλμπουμ υπήρχε στην στρατόσφαιρα... κάποιος το κατέβασε στα τρεις χιλιάδες πόδια με το ζόρι! Μάγκας δηλαδή ο Jason Pierce που αρνήθηκε να κάνει οποιαδήποτε επέμβαση στο Ladies And Gentleman We Are Floating In Space με αφορμή την επανακυκλοφορία του δώδεκα χρόνια μετά. "Σκίστηκα", σου λέει, τότες στα studio... τι παραπάνω να "πειράξω" τώρα; Αφού ήταν και είναι τέλειο το ηχητικό αποτέλεσμα.
Kάπως έτσι και με το Night Music. Τα χρόνια περνάνε γρήγορα και παρότι τυπικά θα αργήσει, ουσιαστικά δεν θα το καταλάβετε πότε θα έρθει η μέρα που θα κληθείτε να αγοράσετε την 10 years anniversary deluxe edition αυτού. Όποιος τυχόν προσπαθήσει να "αναθεωρήσει" στο ελάχιστο, αυτό που ακούτε σήμερα στην πρώτη κυκλοφορία του δίσκου, θα έχει υποπέσει στο μέγιστο των σφαλμάτων. Δεν χρειάζεται να ακούσεις περισσότερα από τα πρώτα δέκα λεπτά του εναρκτήριου For Falling Asleep για να το αντιληφθείς. Καίτοι διαρκεί για καμιά δεκαριά ακόμη. Μεγάλες ιδέες, αλλά όχι μεγαλοιδεατισμός ευτυχώς!
Ο Carl Craig, μέγιστος μάγκας και τούτος αυτή τη στιγμή σε μία σχεδόν καταδικασμένη προσπάθεια να μην καταστεί ο χορευτικός ήχος "κουρασμένος", παίρνει την κατά βάση "υπόγεια" αναλογική ηχητική άποψη του Jaumet, την βουτάει σε ένα digital friendly, αλλά όχι ισοπεδωτικό, στουντιακό περιβάλλον και την βγάζει καινούργια και καθαρή, πολύ περισσότερο αξιόπιστη από ότι ένα τυπικό bedroom tribute στα κοσμικά 70s, από τα δεκάδες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Πράγμα που μας θυμίζει ότι καλές, άγιες και απαραίτητες οι DIY προσπάθειες, αλλά όταν αρχίσουν και πέφτουν τα "φράγκα" στην παραγωγή η μουσική ακούγεται όντως καλύτερη. Όχι και τόσο punk αυτό ως ιδέα, αλλά και το Night Music όπως και να το δεις δεν παύει να ξεκίνησε ως ένα bedroom αφιέρωμα στον pre punk ηχοκόσμο των 70s.
Το δεύτερο στοιχείο που τραβάει την προσοχή είναι μια απίστευτα ορθή επαναφορά της χρήσης του πλαστικού 80s σαξοφώνου. Αυτού που βολόδερνε παντού... από τα ηχητικά κιλίμια-χαλιά της Sade, στο Bobby Jean του Springsteen και μέχρι το τελευταίο τέταρτο κάθε balearic συλλογής που σεβόταν την ντάγκλα του ακροατηρίου της στα χρυσά χρόνια του είδους. Εδώ η επιστροφή του είναι θριαμβευτική και απαραίτητη. Στη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο retro και το μη γραφικό, το σαξόφωνο είναι αυτό που στρογγυλοκάθεται πάνω στα minimal techno cuts του Craig και διαμορφώνει την καλοδεχούμενη ψυχρή μελαγχολική διάθεση του δίσκου.
Όπως και το ντεμπούτο άλμπουμ των Zombie Zombie, έτσι και αυτό του ενός ημίσεως τούτων, είναι δίσκος αναφοράς σε κάθε επίπεδο. Ηχητικό, τεχνοκρατικό, συναισθηματικό, ακόμη και διανοητικό, καθώς οι αναφορές στην mind orientated μουσική σχολή που κατά βάση αναπτύχθηκε στα γερμανικά 70s όχι μόνο δεν περιορίζονται, αλλά επεκτείνονται ιδανικά. Εδώ το όποιο motorik στοιχείο καθόριζε τη συνδιαλλαγή των ZZ με το χορευτικό αισθητήριο των οπαδών τους, περνάει σε δεύτερο- όχι αμελητέο όμως- πλάνο και προτάσσεται η αόριστη διάθεση εκείνης της εποχής για διαστημικά ηχητικά ταξίδια κλπ εμμονές του zeitgeist, που υποκατέστησαν πρόσκαιρα την ψυχεδελική αφέλεια των χίπικων 60s για να υποκατασταθούν κατόπιν από την εξεγερτική αφέλεια των πάνκικων 70s κ.ο.κ. μέχρις ότου να έρθει ο καιρός που όλα θα ανακατευτούν μεταξύ τους, αρχικά με αφέλεια, κατόπιν με όχι και τόσο.
Το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος αποφεύγει με επιμονή και επιμέλεια οποιαδήποτε σχέση με την pop, όχι κυρίως λόγω της διάρκειας των κομματιών (μόνο το πρώτο είναι επικών διαστάσεων), αλλά δια της μεθόδου εκείνης που θέλει την electronica να προσπαθεί (εδώ και πολλά χρόνια πλέον είναι αλήθεια) να γίνει η free jazz του παρόντος. To τελικό At The Crack Of Dawn ας πούμε έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα ζητούσε κάποιος σε ένα remix στο Universal Consciousness της Alice Coltrane, αν είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει κάτι τέτοιο δηλαδή.
Έχοντας καρφωμένο στο μυαλό μου κάθε λεπτό της εμφάνισης - θρίαμβο των Zombie Zombie στην "τελετή λήξης" του Primavera Sound 2009, το Night Music έρχεται να συνοδεύσει ιδανικά το A Land For Renegades, σε μια δεύτερη ευκαιρία για τη γαλλική σκηνή, που από το πουθενά έρχεται στα τέλη μίας ακόμη δεκαετίας να σώσει την παρ' ολίγον χαμένη υπόληψη της electronica. Άψογο από κάθε άποψη και διαθέσιμο προς εξερεύνηση, ακόμη και αν αυτή η τελευταία έννοια δεν είναι ακριβώς ο αγαπημένος σας μουσικός όρος. Όπως δεν είναι και ο δικός μου αγαπημένος δηλαδή.
