Ex Eye

Η καχυποψία γενικώς αντιμετωπίζεται ως ελάττωμα. Και έπειτα βγαίνουν οι γείτονες στην τηλεόραση και κάνουν δηλώσεις του τύπου «δεν είχε δώσει δικαίωμα/δουλειά σπίτι/σπίτι δουλειά ήτανε» και η αστυνομία ψάχνει να βρει τα κομματάκια της συζύγου στους τέσσερις κάδους του ορίζοντα της γειτονιάς.

Δεν ξέρω συνεπώς γιατί σώνει και καλά θα πρέπει να ενθουσιαστούμε με το ότι ο σαξοφωνίστας Colin Stetson συνεργάζεται (κάνει και τίποτε άλλο άραγε;) με τον drummer Greg Fox των Liturgy (εμείς από εκεί τον μάθαμε πάντως) και με δύο ακόμη μουσικούς, που αν είμαστε ειλικρινείς θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν ‘αναγνωρίσαμε’ πριν γκουγκλάρουμε το (όντως εντυπωσιακό) βιογραφικό τους (ή ιστορικό συνεργασιών, αν προτιμάτε και εδώ). Τα super group άλλωστε ποτέ δεν ήταν της αρεσκείας και της ηθικής μας, τι να μας πουν τώρα σε μία περίοδο που τα κανονικά γκρουπ τύπου band-of-brothers περνάνε την κρίση της ζωής τους;

Κάπως έτσι αν ήμουν ο manager των Ex Eye ή τέλος πάντων αυτός που έπρεπε να βρει την άκρη στο πως θα γίνει ο κακός χαμός με τούτο εδώ το χωρίς-πολλά-πολλά αριστούργημα-ηχογράφημα που μόλις μου παρέδωσαν, θα επέλεγα ίσως να τους παίξω με το πολυφορεμένο μεν πλέον, αλλά που πάντα κάτι έχει να δώσει, κόλπο της ανωνυμίας ή έστω της ασαφούς και αόριστης επωνυμίας, που από τους Residents μέχρι τον Burial πάντα προκαλεί στα όποια πλήθη την άνευ ιδιαίτερου λόγου σαγήνη, η οποία τόσο χρήσιμη είναι ειδικά στις μέρες που ο μέσος ακροατής έχει ξεχάσει στις τρεις και δέκα αυτό που άκουγε στις τρεις και πέντε.

Βάζω τον εαυτό μου στη θέση του (του μέσου ακροατή) και κάπως αναρωτιέμαι αν και κατά πόσο θα τρελαινόμουν να μάθω περί τίνος πρόκειται και αν τελικά θα έβγαζα κάποια άκρη, βάσει της προηγούμενης τριβής μου με τους συμμετέχοντες εδώ (ηχητικής, μην παρεξηγηθώ). Θα καταφέρναμε άραγε (πληθυντικός ευγενείας) να διακρίνουμε τα υπερηχητικά πνευμόνια του Stetson, θα διαπιστώναμε την επιληπτική πολυρυθμία του Fox για την οποία επί της ουσίας είχαμε κολλήσει τόσο με τους Liturgy κ.λ.π. κ.λ.π.; Ή μήπως θα πέφταμε στην παγίδα να σκεφτούμε ότι μπορεί και να είναι το απόλυτο one man project, το πιο ουσιαστικό που έχουμε ακούσει ποτέ, και πως αν μια μέρα Αυτός ο Άνθρωπος μας παρουσιαστεί θα είμαστε υποχρεωμένοι να τον υποδεχτούμε ως Μεσσία, σε καιρούς ακροάσεων που το έχουμε καλά πλέον καταλάβει ότι Μεσσίες πια δεν υπάρχουν.

Κάπου εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα παραπάνω δεν έχουν και τόσο σημασία, αλλά σύμφωνα με τον υπογράφοντα (η πιο ηλίθια φράση από καταβολής γραφής, αλλά τι να κάνουμε) έχουν. Και μεγάλη μάλιστα. Έχει σημασία το ότι ένας μουσικός σαν τον Colin Stetson, που εύκολα μπορεί να αυτοπαγιδευτεί στην ουτοπία των ικανοτήτων του και απλώς να συνεχίζει να βαράει παραδοξότητες στο γάμο και την κηδεία του κάθε Καναδού και μη, όχι απλώς διείδε την ικανότητα συνεργασίας, αλλά και επέτρεψε στους υπόλοιπους μουσικούς εδώ μέσα ακόμη και να τον υποσκελίσουν. Διότι το τελικό αποτέλεσμα δεν γράφει απαραίτητα και με το ζόρι στην ούγια Colin Stetson, παρότι σε κάθε επόμενη ακρόαση είναι σαφές ότι ποτέ δεν θα φτάναμε εδώ χωρίς αυτόν. Το τελικό αποτέλεσμα εδώ σχεδόν κραυγάζει ότι αυτοί οι ακραίοι μουσικοί απλώς βαριούνται με ό,τι «υποχρεώνονται» να κάνουν εδώ κι εκεί και κάπως τώρα που βρεθήκανε θα τα διαλύσουν όλα την ίδια στιγμή που θα τα στήσουν τώρα από την αρχή. ‘Η τέλος πάντων αυτή η εντύπωση δημιουργείται και ειδικά στη μουσική η εντύπωση έχει αρκετές φορές πιο μεγάλη σημασία από ότι η πραγματικότητα. Κάπως έτσι πίστεψε ο κόσμος ότι ο David Bowie ήταν από άλλο πλανήτη, τι νομίζετε;

Ο δίσκος κυκλοφορεί στην Relapse, εγνωσμένη έδρα μεταλλικών ακροτήτων (ενίοτε και ανισοτήτων ποιοτικά, αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχει το εμπόριο), οι μουσικοί (τα-‘παμε-μην-τα-ξαναλέμε) είναι κατά βάση φίρμες στο μετερίζι του ο καθένας, ο μουσικός τύπος έχει ασχοληθεί, έχει αποθεώσει όσο πρέπει, και ο όρος jazz metal, καθώς αποθεώνεται εδώ πέρα φαντάζει αρκούντως επαρκής για να στραφούν τα βλέμματα όσο πρέπει.

Είναι αυτό αρκετό; Κατά την άποψη του υπογράφοντος (Χαχ!) όχι. Οι Ex Eye δεν είναι οι Ιταλοί Zu. Που δεν τους ήξερε και δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους (καλά η μάνα τους τους ξέρει, αλλά μέχρι εκεί και άντε μέχρι παρακάτω εδώ σε μας), που έχουν διανομή λίγο πιο ικανή από τοπικό ιχθυοτροφείο στο Μεσολόγγι, και συνεπώς παρότι αυτά τα πράγματα και θάματα τα κάνουν εδώ και αιώνες ενθουσιασμένοι μαζί τους παραμένουμε κυρίως οι Ολλανδοί The Ex, ο Βασίλης Παυλίδης και εγώ. Οι Ex Eye, αν το ροκ έχει ακόμη τσαγανό και ικανότητα μεταμόρφωσης, «είναι υποχρεωμένοι» να το μεταμορφώσουν και ερχόμενοι από το όποιο ιδιότυπο underground του σήμερα να το οδηγήσουν στο αύριο, και αυτός ο φαινομενικά ακραίος μουσικός τρόπος σκέψης να αποτελέσει το mainstream του μεθαύριο. Καταλάβατε τι θέλω να πω ελπίζω.

Εδώ δεν έχουμε τον Colin Stetson της δύστροπης δυσερμηνείας του Sorrow να αντιμάχεται με την pop παράνοια του Γκορέτσκυ. Εδώ έχουμε μέσα στις πέντε συνθέσεις του δίσκου ένα γιγαντιαίων προθέσεων, διαστάσεων και στοχεύσεων κομμάτι όπως το ‘Opposition/Perihelion, The Coil’, που θα έπρεπε ήδη να είναι κάτι ανάμεσα στο Smells Like A Teen Spirit και το Come To Daddy μαζί, να αγκαλιαστεί από ετερόκλητης αισθητικής ακροατές, από αλλοπαρμένους fusionάδες, από παλαιάς κοπής μεταλλάδες, αλλά και από αποκαμωμένους ‘ανώμαλους’ ηλεκτρονικούς και να μας οδηγήσει όλους μαζί στο όποιο αύριο.

Αυτό μέχρι στιγμής δεν συμβαίνει και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα συμβεί. Δεν ξέρω που εντοπίζεται το πρόβλημα. Ο δίσκος είναι εκεί έξω προσβάσιμος ξαναλέω, δεν χρειάζεται καν το ελάχιστο προσωπικό ψάξιμο, που όλοι χαριεντιζόμαστε ότι κάποτε μας ικανοποιούσε, για να τον βρει κανείς, γενικώς πάρε-λάβε φως η φάση. Κάτι γίνεται λάθος στα σπλάχνα του ροκ, αν δεν μπορεί να πάρει κάτι από εδώ μέσα και να το μετουσιώσει ως αντίδοτο στην πολτοποιημένη ηχητική χλαπάτσα που κυκλοφορεί σε αρένες και στάδια, αρχαία θέατρα και πεινασμένους ηχητικά πολιτισμούς. Όσο ο κόσμος υπακούει στην αυτιστική μεγαλομανία του Dave Grohl, το πρόβλημα συνεχίζεται. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, οι τύποι εδώ πέρα έκαναν ήδη πάρα πολλά. Ας ασχοληθούμε όπως πρέπει.

Εκ του περισσού θα πω ότι από την πρώτη στιγμή που το διάβασα μου φάνηκε σχεδόν εκτός λογικής το ότι οι Ex Eye εμφανίζονται στις 3 του ερχόμενου Νοέμβρη στο Gagarin 205. Όσο κάποιο μέρος της τρέλας πηγαίνει ακόμη στους διοργανωτές συναυλιών, έχουμε την ελπίδα ότι κάποτε θα ξυπνήσει και το κοινό, και μαζί του κατόπιν θα ξυπνήσουν και οι διοργανωτές της πεπατημένης. Γενικώς ας ξυπνάμε σιγά-σιγά. Ένας εξωγήινος σαξοφωνίστας, ένας ψυχάκιας drummer, ένας αντι-ήρωας κιθαρίστας με διαταραγμένη σκέψη και ένας ακόμη μουσικός της κατηγορίας «δεν χωράς πουθενά» είναι η καλύτερη αφορμή. Ίσως και η μόνη, αν το καλοσκεφτούμε.

Και επειδή αισθάνομαι υποχρεωμένος να απαντήσω στο ερώτημα αν το Ex Eye είναι metal ή jazz άκουσμα, έχοντας σαφή επίγνωση του λάθους μου, θα επιμείνω στο ότι είναι metal.

Bandcamp