Enregistreur
Μαθαίνοντας τα νέα για την επιστροφή στην δισκογραφία των Exhaust, ετοιμάστηκα για ένα καλό φθινοπωρινό κελεπούρι. Κρατούσαν βλέπετε ακόμα τα αποθέματα από τον ενθουσιασμό με τον οποίον απέκτησα το πρώτο τους album στο Λονδίνο το '98, τότε σε βινύλιο μόνον. Ήταν η παγιδευμένη μου λογική, μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια απουσίας.
Δεν δέχτηκα ποτέ πως ένα album είναι αναγκαίο να είναι πρωτίστως συνειδησιακά αποκατεστημένο. Η τέχνη, εξάλλου, ανέκαθεν δεν υπήρξε αμιγώς πολιτική. Κρατώντας μολαταύτα το 'Enregistreur' είναι σαν να πασπατεύεις ένα puzzle box. Κάτι όμοιο με τους κύβους του Rubik, με το ειδικώς διαμορφωμένο σχήμα ενός χάρτινου φακέλου, ο οποίος δημοσιοποιεί τα απολύτως απαραίτητα (όνομα group, τίτλοι, όνομα εταιρίας) και φυλάσσει στο απόρρητο κάθε άλλη πληροφορία για τις ηχογραφήσεις καθαυτές. Λεπτομέρειες, ε; Όχι και τόσο. Όταν έρχεται η στιγμή που το puzzle box λύνεται, τότε βρισκόμαστε απροστάτευτοι στον τρόμο, την απελπισία και την αγωνία που αυτό κουβαλούσε. Αυτά είναι το φορτίο του 'Enregistreur'.
Ευελπιστούσαμε βεβαίως - και πώς να μην - ότι ένα σχήμα όπως αυτό το trio από το Montreal, στο οποίο συμμετέχει ο Aidan Gert, drummer των Godspeed You! Black Emperor (συμμετέχει σε ένα κομμάτι και ο Mike Moya), θα συνέθετε μουσική με την λογική του ρυθμού ξεκάθαρα υπάρχουσα. Αυτό όμως ως γεγονός, φαίνεται πως τελείωσε εκεί ακριβώς που άρχισε, στο πρώτο τους album δηλαδή. Ο ρόλος των κρουστών εδώ είναι διακριτικός και χρησιμεύει ως μοχλός για τις συναισθητικές κορυφώσεις του cd, την ίδια στιγμή που οι άλλοι δύο της μπάντας, Mike Zabitsky και Gordon Krieger τα ονόματά τους, στήνουν ένα εφιαλτικό soundtrack, όπου οι γραμμές του μπάσου ανακατεύονται με προηχογραφημένες ταινίες - ικανό σε δύναμη και πιστότητα για να συνοδεύσει την ιστορία ενός ανθρώπου που περιτριγυρίζει μόνος σε έναν αφιλόξενο πλανήτη με αιμοβόρους κατοίκους.
Δεν θα μιλήσουμε κριτικά για το δύσκολο δεύτερο βήμα των Exhaust. Οι ίδιοι μας πρόλαβαν και μας πέταξαν πρώτοι τα μπαλάκι. Γι' αυτό και το 'Enregistreur' προκαλεί τόσο με την ανατριχιαστική του ανάπτυξη, τα στοιχειωμένα του τριξίματα, το μπάσο κλαρινέτο που εγκαθιδρύει το απόμακρο, εξαρχής με το εναρκτήριο 'Gauss', και το οποίο ακολουθείται από το υπερθετικά παγερό και επιβλητικό ενδιάμεσο επτά συνθέσεων, μέχρι να κλείσει ο κύκλος με το 'Degauss' του τέλους.
Έτσι για να ξαναθυμηθώ την σκηνή της εισαγωγής του 'Hellraiser' του Clive Barker, όπου η λύση του παιχνιδιού στα χέρια του Frank Cotton άνοιξε τις πύλες του εξώτερου. Δεκαπέντε χρόνια μετά. Αλήθεια, πείστηκε κανείς ότι η εξερεύνηση της σκοτεινής πλευράς θα εξαντληθεί ποτέ;
