The earth is not a cold dead place
Η ακρόαση του ‘The Earth Is Not A Cold Dead Place’ μοιάζει με την επιβεβαίωση ενός προαναγγελθέντος χρονικού. Πέρα απ’ την περιέργεια καθαυτή και το ελκυστικό των εμπνευσμένων του τίτλων, κάθε προσμονή πως αυτό το instrumental κουαρτέτο από το Austin του Texas θα μπορούσε να ξεπεράσει ή να επαναλάβει έστω την κορύφωση του προκάτοχου ‘Those Who Tell The Truth Shall Die, Those Who Tell The Truth Shall Live Forever’ ήταν εξαρχής φαιδρή και άσκοπη. Και αυτό διότι στις έξι συνθέσεις που αυτό το τελευταίο περιείχε είχε εξαντληθεί και η τελευταία ρανίδα της ίδιας της υπαρξιακής ουσίας της μπάντας. Κανένα συγκρότημα δεν άντεξε τέτοιο βάρος. Απορώ πώς μας ξέφυγε.
Πρώτα βέβαια χρειάστηκε να ακούσουμε το ‘The Earth Is Not A Cold Dead Place’. Το ότι βγαίνει στην Ευρώπη από την Bella Union μας είχε ήδη προϊδεάσει, τώρα όμως που οι σκέψεις επανέρχονται περισσότερο συγκροτημένες, η κατεύθυνση των Explosions In The Sky ήταν εκ των προτέρων προβλέψιμη.
Τι άλλο να δώσει ένα σχήμα που κατάφερε να αποδείξει πως υπήρχε όντως τρόπος να έρθει η συνταγή των Godspeed You Black Emperor! (επίτηδες αναφέρω το παλιότερό τους όνομα) σε ένα τετραμελές μόλις σύνολο από δύο κιθάρες, μπάσο και drums, χωρίς την πομπώδη της αισθητική, αλλά με μια θεαματική μεταλλική εκρηκτικότητα, δυναμικές αναπτύξεις, περίπλοκες και αιφνιδιαστικές αλλαγές ρυθμού και πλοκή που κρατούσε τη σαγήνη μέχρι το τελευταίο της δευτερόλεπτο. Ιδιαιτέρως όταν εμμένει ξανά στη βασικότερή του αξία, δηλαδή να δουλέψει με τον ίδιο τρόπο, τα ίδια, λίγα, όργανα και να ψάξει αυτή τη φορά περισσότερο τη μελωδία, την ατμόσφαιρα, τις ενορχηστρώσεις και την καθαρότητα του ήχου, βάζοντας τους Sonic Youth στο ίδιο στούντιο με τους Mogwai και τους Durutti Column.
Αυτά είναι όσα το ‘The Earth Is Not A Cold Dead Place’ προσφέρει. Για όσους όμως γνώρισαν τους Chris Hrasky (drums), Michael James (μπάσο), Munaf Rayani (κιθάρες) και Mark Smith (άλλες κιθάρες) λίγα χρόνια πριν, περισσότερο δυναμικούς και θρασείς, είναι σαν να τους βλέπουν σήμερα με καλογυαλισμένα παπούτσια και κοστούμι. Εν μέσω μιας αυτοαναίρεσης τέτοιου βαθμού, θα κουραστούν να περιμένουν τις εδώ και εκεί κιθαριστικές παραμορφώσεις που ξεφεύγουν από την τακτοποιημένη και νοικοκυρεμένη συνέπεια του cd. Το ξαναγράφω: τακτοποιημένη και νοικοκυρεμένη συνέπεια. Είναι οι λέξεις που ψάχναμε τόση ώρα. Ίσως κάποιοι βεβαίως την χαρακτηρίσουν ωριμότητα, άλλο θέμα αυτό.
Ότι όμως ακούς το ‘The Earth Is Not A Cold Dead Place’ χωρίς να ψάχνεις τους τίτλους του - εκτός από κάποια μέρη του ‘Six Days At The Bottom Of The Sea’ και του ‘First Breath After Coma’ - ότι τελειώνοντας έχεις την εντύπωση πως άκουσες ένα μόνο θέμα ενώ ο μετρητής χρόνου γράφει 45:39 και έχουν περάσει πέντε, ότι επαναλαμβάνεται σε κατευναστικό βαθμό και ότι τελικά είναι μάλλον βαρετό, χωρίς εκπλήξεις - κάθε άλλο παρά στοιχεία ενός ώριμου χαρακτήρα είναι. Κάπως έτσι δεν την πάτησαν και οι Contriva; Είναι τόσο εύκολο εξάλλου και όχι πάντοτε θέμα απροσεξίας ή ανικανότητας. Συμβαίνει με τον αυτό παραδοσιακό τρόπο και στους καλύτερους, αν είναι ανασφαλείς.
Έμαθα πάντως πως είναι στα σκαριά η επανακυκλοφορία του «χαμένου» ντεμπούτο τους ‘How Strange, Innocence’ από την Ruined Potential, το νέο label του φίλου τους John Spencer. Αξίζει της προσοχής, από όλες τις πλευρές.
Ραφιναρισμένο post-rock! Ατμοσφαιρικό, ίσως τεχνικά αρτιότερο, με τετριμμένη ανάπτυξη και από ιδέες, αλλά και συγκινήσεις, στο σημειωτόν. Μια αυταπάτη δηλαδή που απαιτείται να ξορκίσουμε μαζί με τις κελαριστές της κιθάρες και τον ναρκωτισμό του καναπέ. Κρίμα που οι Explosions In The Sky στάθηκαν η αφορμή. Ο έντιμος, πρότερος βίος δεν τους απαλλάσσει, επομένως και στο βαθμό θα σταθώ λίγο αυστηρός.
