Fadeout

Στο ξεκίνημά τους, κάπου στα μισά του 2002, οι Fadeout ήταν ένα τριμελές σχήμα (κατά το κλασικό κιθάρα/φωνή, μπάσο, drums) το πρώτο demo του οποίου πατούσε με το ένα πόδι πάνω στους The Last Drive και με το άλλο πάνω στον κιθαριστικό pop ήχο των '90s: τα κομμάτια εκείνης της σοδειάς έδιναν ελπίδες για μια πολύ ενδιαφέρουσα πορεία, με καλύτερο όλων ένα τραγούδι που είχε τίτλο "Better Place" - μια βραδυφλεγής και ταξιδιάρικη μπαλάντα μεγάλης εσωτερικής δύναμης που επιστράτευε όλες τις αδυναμίες της παραγωγής, το άγουρο των φωνητικών και τη σχετική απειρεία των μελών του group, και κατάφερνε να κάνει αυτό το lo-fi επίχρισμα πλεονέκτημά της. Έχετε περιέργεια να το ακούσετε; Λυπάμαι, αλλά δεν μπορείτε! Αφενός κανένα από τα τέσσερα εκείνα κομμάτια δεν υπάρχουν στο ντεμπούτο album των Fadeout, αφετέρου οι σημερινοί Fadeout είναι ένα πολύ διαφορετικό group από ό,τι ήταν πριν από τρία χρόνια: με δύο επιπλέον μέλη (φωνητικά και πλήκτρα), και μια στροφή στον ήχο από τα '90s, εμ, πάλι στα '90s, αλλά σε διαφορετικά λημέρια, οι Fadeout θα μπορούσαν να είναι κάποτε το αντίπαλο δέος στους Make Believe. Εν έτει 2006, αυτό το αντίπαλο δέος θα μπορούσε να είναι οι Soho 6, ή για να μιλήσουμε για μια δισκογραφημένη μπάντα, oι Film. Αν είχαν και ελληνικό στίχο, θα ταίριαζαν μια χαρά σε μια ολόκληρη ομάδα από σχήματα των οποίων τα ονόματα δεν καταφέρνω να συγκρατήσω, αλλά για να συνεννοηθούμε, ποιο ήταν εκείνο το group στη διαφήμιση της Amita που τραγουδούσε "έτσι μ'αρέσει να ζω"; Aν το θυμάστε, τότε έχετε και ένα στίγμα για τον ήχο των Fadeout.

Για όσους δε βλέπουν διαφημίσεις, οι Fadeout ειδικεύονται στον MOR κιθαριστικό ήχο των μέσων της προηγούμενης δεκαετίας. Το δελτίο τύπου κάνει λόγο για indie pop/rock, post rock, ήχο του Bristol και electronica. Αυτά ισχύουν στο βαθμό που δέχεται κανείς ότι οι Cranberries είναι indie, οι Garbage είναι post rock, οι Cardigans θυμίζουν τους Portishead ή ότι οι Μπλε θα ήταν ιδανικοί για το roster της Warp. Όπως θα καταλάβατε, οι Fadeout δεν κάνουν το παραμικρό για να ακουστούν cool, και για αυτόν ακριβώς το λόγο, ίσως και να είναι: σε μια δεκαετία που το εξεζητημένο (=ποζεριά) έχει αναχθεί σε επιστήμη, οι Fadeout βγαίνουν ανεπιτήδευτοι και ακομπλεξάριστοι, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με μια καλογυαλισμένη παραγωγή, με τους συνηθισμένης "heartbroken" θεματολογίας στίχους τους, με τις τρανταχτές nineties καταβολές τους και το ελληνικό πρίσμα στο οποίο έχουν περαστεί, και δε διστάζουν και να δώσουν κι ένα κομμάτι ("Alteration") που μοιάζει σαν το δίδυμο τραγούδι του "Take My Breath Away": αν υπάρχουν ακόμα εκείνα τα γυμνασιακά πάρτυ (που πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχουν στην ίδια τουλάχιστον μορφή, κρίνοντας από τις πρόσφατες εκπομπές του Ευαγγελάτου), αυτό θα μπορούσε να είναι ένα must για την ώρα που θα χορεύαμε "blues".

Οι Fadeout έχουν ενίοτε μερικές πολύ καλές ιδέες (πχ το κολλητικό "I-used-to-fly" coda του "Homeless", το ερεθιστικό "Dire Addiction" ή το νευρώδες ρεφραίν του "What's About"), και διαθέτουν και κάμποσες αρετές: η ερμηνεία της Μαρίας Καμπουράκη είναι αξιέπαινη, εντυπωσιακή και χωρίς αναίτιες μανιέρες, και φέρνει συχνά-πυκνά στην Bjork αλλά από φυσικού της (δηλαδή δεν προσπαθεί διακαώς να την μιμηθεί όπως κάποιες άλλες, ονόματα δε λέμε). Ό,τι έχει να κάνει με το τεχνικό μέρος του "Fadeout" είναι άψογα υλοποιημένο (ο Γιώργος Πρινιωτάκης κάνει θαύματα στη θέση του παραγωγού), κι αυτό για κάποιους μπορεί να είναι θετικό, για άλλους μπορεί να είναι αρνητικό. Η αλήθεια είναι, όπως πάντα, κάπου ενδιάμεσα - με την έννοια ότι κάποια από τα κομμάτια θα αναδεικνύονταν καλύτερα με διαφορετική μεταχείριση, ώστε να ακουστούν πιο "υπόγεια", και πιο κοντά στους παλιούς Fadeout, ειδικότερα στα σημεία όπου ο ήχος του σχήματος γίνεται πιο dreamy αλλά το φορτωμένο του ήχου μάλλον εμποδίζει τον ακροατή να ταξιδέψει πραγματικά.

Συνολικά, το "Fadeοut" είναι ένας ειλικρινής, what-you-see-is-what-you-get δίσκος. Χωρίς κρυπτογραφημένα μηνύματα, ακαταλαβίστικα artworks, εξεζητημένα στυλ και καλοστημένες προσπάθειες για την πολυπόθητη κατάκτηση ενός "hip" τίτλου. Όσοι ενδιαφέρονται για καθαρόαιμους, εξωστρεφείς pop δίσκους με άφθονα αλλά όχι έντονα twists, ας προσεγγίσουν ελεύθερα. Όσοι πάλι προτιμούν την pop τους με περισσότερες δόσεις πρωτοτυπίας και πειραματικές ή σκοτεινότερες διαθέσεις, οι Fadeout μπορεί να τους αφορούν μονάχα εν μέρει - ας ειπωθεί ωστόσο ότι τίποτα από όσα ακόυμε σε αυτό το καλοφτιαγμένο και συνεπές ντεμπούτο δεν αποκλείει μια τέτοια στροφή σε κάποιο επόμενο βήμα τους.