Sol Invictus

Silverchair. Mumford & Sons. Το φλάουτο στο ροκ. O Thom Yorke όταν αποφάσισε να βγάλει δίσκο ακούγοντας Charles Mingus. Η Δέσποινα Βανδή που συνέχισε να ηχογραφεί και μετά το επικό Γεια. Το reunion των Kiss. Τα σόλο άλμπουμ του James Iha. H indie φάση της Kylie. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τη ζωή ότι δεν προσπάθησε, ότι δεν τα έδωσε κυριολεκτικά όλα. Και όμως οι Faith No More παραμένουν υπεύθυνοι για τη χειρότερη ιδέα στην ιστορία της μουσικής- ακριβέστερα την προώθησή της. Η γνωριμία του (ευρέος) κοινού με τη σύζευξη rap και metal δεν είναι απλά το ναδίρ της ποπ κουλτούρας, αλλά το ναδίρ του δυτικού πολιτισμού, η κόκκινη γραμμή που περάσαμε πριν δούμε μπροστά μας φτώχεια, αποξένωση και τους Deftones.

Αθώοι παρά ταύτα. Αθώοι εκ του αποτελέσματος (''Αngel Dust'', εκείνο το λάιβ τους στο οποίο γνώρισα έναν ξεχωριστό φίλο, γενικά η ιδέα που λέγεται Patton), αθώοι όμως και εκ των πραγμάτων. Των πραγμάτων ως πραγμάτων, των πραγμάτων και ως παραγωγών αντανακλαστικής συμπάθειας απέναντι σε κάθε γκρουπ που ενώ ξέρεις (και ξέρει και αυτό) ότι το γενετικό του υλικό του δίνει ταβάνι και όρια, θα ήθελες να είναι αλλιώς. Περάσαμε ωραία με τους FNM, αλλά όταν δεν τους πήραμε σοβαρά. Μπορείς να ψάξεις τις παρεξηγημένες τους στιγμές. Θα ήθελες να βρεις τα κρυφά διαμάντια που δεν είναι αυτά που γνώρισε η μάζα, να εντοπίσεις ας πούμε στο King for a Day.. το fan-favourite στάτους του Strangeways... Να ξεψαχνίσεις το περίφημο ζήτημα ''ειρωνεία'' και να εντοπίσεις στον πυρήνα της λιγότερο άγχος από αυτό που είχε η ειρωνεία των U2 στα 90s. Μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά, αλλά σημαίνει πως έχεις περισσότερο ελεύθερο χρόνο από όσο δικαιούται ο μέσος άνθρωπος.

Ούτε υπερτιμημένοι, ούτε παρεξηγημένοι, λοιπόν, αλλά αιωνίως ο μουσικά δεδομένος και συναισθηματικά υπέροχος εαυτός τους, είναι αναγκασμένοι στο ριγιούνιον άλμπουμ τους να παρουσιάσουν το fun τους τουλάχιστον αβίαστο και τη μουσική τους τουλάχιστον αξιοπρεπή. Δεν υπάρχουν πολλά στο δίσκο που θα κινηθούν στα όρια της αναξιοπρέπειας εκτός του άψυχου ''Rise of the fall'' και του ''Μοtherfucker'', που ρέπει - δυστυχώς ασυναίσθητα- προς το self-parody, τo σημείο που μια μπάντα ακούγεται όπως πιστεύουν πως ακούγεται όσοι τη μισούν. Κάπου ανάμεσα στη διαχρονική κουβέντα περί των γύρω-γύρω ξεχάσαμε πως οι FNM είναι γενικά ικανοί μουσικοί και είναι αυτό τους το ταλέντο και όχι τα αισθητικά παρελκόμενα που έσωσαν πάντα το ρυθμό από τη γραφικότητα της δομικής macho προδιάθεσης. Είναι αυτό το ταλέντο που όπως δείχνει το μπάσο του ''Superhero'' ή το ωραίο αουτσάιντερ ''From The Dead'' τους έκανε πριν από ενδιαφέρουσα μπάντα μια καλή μπάντα. Πάει πολύ να ζητήσουμε από το γκρουπ εξέλιξη, περιεκτικό γούστο και υψηλά στάνταρ το 2015. Πάει πολύ και αυτοί να μας κοροϊδέψουν δίνοντας μας λιγότερα από τρία καλά τραγούδια. Και οι δύο πλευρές στο τέλος κάνουμε το χρέος μας.

Kαλή πίστη θέλουν οι FNM (πάντα την ήθελαν και ας μην παρακάλεσαν) και ας τους δοθεί ξανά λίγη ακόμη. Για το ότι ο Jim Martin λείπει από αυτούς πιο πολύ από όσο θα λείψει στον ακροατή και για το ότι αυτό το παράδοξο λειτουργεί υπέρ τους. Για το ότι ενώ έχουν όλα τα φόντα να ακούγονται όπως οι Korn, το αποφεύγουν ξανά. Για το ότι παραμένουν μία μπάντα ικανή να κρατήσει τους φίλους φίλους και τους ουδέτερους ουδέτερους και όχι αδιάφορους. Είναι περισσότερο από όσο περίμεναν και περισσότερο από όσο δικαιούνται. Και αν ψάχνει κάποιος στο δίσκο ένα θέμα πέρα από το fun ή αναζητεί το αντιδραστικό χιούμορ που πάντα πίστευε πως θα είναι εκεί -ή ακόμη χειρότερα πάντα πίστευε πως ήταν εκεί, ας διαβάσει κάποια από τα όσα κατά καιρούς γράφει ο Καραμπεάζης για τον Πανούση και θα καλυφθεί για όλες τις ανάλογες περιπτώσεις.

Καλά ξαναπεράσαμε με τους FNM τώρα που ούτε πάλι τους πήραμε στα σοβαρά. Αλλά μην μπερδευτεί κανείς και χλευάσει το legacy που πιθανότατα παραμένει σημαντικό, σημαντικότερο ακόμη και από όσο πιστεύουν κατά βάθος οι ίδιοι. Για αυτό ας αφήσουν για πάντα ήσυχο τo γκρουπ. Αν ο Patton νιώθει μειονεκτικά που δεν ήταν παρών όταν πρωτογεννήθηκε η χειρότερη ιδέα στην ιστορία της μουσικής, υπάρχουν και οι Tomahawk.