No roots
Με μπέρδεψε ετούτος εδώ ο δίσκος.
Όχι όσον αφορά τον ήχο του. Ο ήχος έχει μείνει όπως τον ξέραμε. Η ίδια αγαπημένη μας mainstream (όσο δεν πάει) electronica με τα ραπαρίσματα του Maxi Jazz (και του LSK εδώ), με τα συνήθη γυναικεία φωνητικά, άλλoτε δυνατή και φωνακλάδικη, άλλοτε downtempo και καθησυχαστική με τα ίδια θέματα να γλυστρούν ανάμεσα στα tracks. Η μόνη διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους είναι οι (κάποιες) κιθάρες.
Εκεί που μπερδεύτηκα ήταν με τους στίχους. Πολιτικοί, χμμ... Αλλά δεν είναι τόσο ότι είναι πολιτικοί ότι με πονηρεύει. Είναι ότι είναι αυτονόητα και λίγο παιδικά τα νοήματά τους. Και υπάρχει με όλους αυτούς τους πολέμους και τις αναταραχές ένα ολόκληρο κύμα ρηχής πολιτικής αφύπνησης (βλ. Ο Ανθρωπος Που Έγινε Γνωστός Βρίζοντας Το Μπους). Πώς να σ'το πω, ρε παιδί μου, σαν να είναι της μόδας τα μαθηματικά και κάποιος να βγάζει δίσκο στον οποίο πάνω από τη μουσική να διαβάζει την προπαίδεια. Δεν ακούγεται "κάπως";
Από την άλλη σκέφτομαι ότι ίσως είμαι άδικος. Οι Άπιστοι κάνουν ένα είδος μουσικής το οποίο σχεδόν ποτέ στην ιστορία του δεν είχε καμιά σχέση με την πολιτική (αν και οι ίδοι έκαναν νύξεις και στα προηγούμενα πονήματά τους), άρα έχουν και ένα αντίστοιχο κοινό, μια τελείως διαφορετική κοσμοθεωρία που όταν βλέπω αλεξιπτωτιστές του ροκ να προσπαθούν να την ερμηνεύσουν με πολλά πολλά λόγια και βαθιά νοήματα με πιάνουν τα γέλια (ίσως σ'αυτή την τρύπα να έπεσα στην προηγούμενη παράγραφο). Μια φιλοσοφία που ζει στη μικρή φούσκα της αυτοεκτίμησής της (με την καλή έννοια) που κάνει τους δίσκους να μοιάζουν με προσωπικά blogs.
Τέλος πάντων, όπως και να έχει, εμένα οι Faithless μου αρέσουν. Πώς μπορεί άλλωστε να μη σ'αρέσει ένα group στου οποίου τα live έχεις χύσει τόσον ιδρώτα; Και ο δίσκος αυτός μου άρεσε στην τελική. Τον έχω στη σιντιέρα του αυτοκινήτου από τη στιγμή που τον πήρα στα χέρια μου. Είναι κολλητικός, έχει το μικρόβιο, αυτό που κάνει τη μουσική τσίχλα (ελπίζω όχι και τσιχλόφουσκα).
Highlights του άλμπουμ φυσικά το single τους, 'Mass Destruction' και στις δύο βερσιόν που υπάρχει, το κριτσανιστό 'Sweep', το 'Pastoral', το 'No Roots' (με τη συμμετοχή της σούπερ-σταρ πια Dido) και το 'In The End'.
Συνήθως, στο τέλος κάποιας παρουσίασης πρέπει να γράψω αν σου το προτείνω ή όχι. Ε λοιπόν δεν ξέρω αν το προτείνω ή όχι. Αν ισχύει η δεύτερη παράγραφος θα σου πω να μείνεις μακρυά από το μπάσταρδο. Αν όμως ισχύει η τρίτη παράγραφος, θα σου πω να το πάρεις και να το βάλλεις στην τσίτα μέσα στο αμάξι σου. Καλύφθηκες;
