2G+2
"We are the Fall: Northern white crap that talks back" ("Crap Rap 2/Like To Blow" από το "Live At The Witch Trials", 1979).
Οι Fall είναι προϊόν της κοινωνικής οργής, της πολιτικής και της αισθητικής σύγχυσης που χαρακτήριζαν τη Βρετανία πριν 25 χρόνια. Χωρίς αμφιβολία ανήκουν στη Βρετανική εργατική τάξη. Την εκφράζουν όμως; Ή μήπως την εξέφραζαν κάποτε, αλλά κάτι τέτοιο έχει πάψει πια να ισχύει;
Ερώτηση (αντί απάντησης): Ποιοι καλλιτέχνες εκφράζουν την ελληνική εργατική τάξη; Σίγουρα όχι αυτοί που θα ήθελε το Κ.Κ.Ε. ούτε κι αυτοί που θα επιθυμούσε το ακαδημαϊκό περιβάλλον, συντηρητικό ή «προοδευτικό» (με πολλά εισαγωγικά). Όσο για το εναλλακτικά καλλιτεχνικά κυκλώματα οποιασδήποτε μορφής τέχνης, συχνά αντιμετωπίζουν την εργατική τάξη αφ' υψηλού, ακόμη κι όταν προέρχονται από αυτή.
Δεδομένο: Μήπως όμως είναι η μεγάλη απήχηση των Nirvana και των Radiohead που τους καθιστά σημαντικότερους από τους Fall και τη Laurie Anderson;
Ένσταση: Γιατί κάποιοι ταλαντούχοι καραγκιόζηδες, που παίζουν καλύτερα το παιχνίδι των «μέσων», να θεωρούνται σημαντικότεροι από τους ταλαντούχους ασυμβίβαστους που στο κάτω-κάτω δε βγάζουν και λεφτά;
Συμπέρασμα: Δεν ξέρω αν / τι και ποιους κατάφεραν να εκφράσουν οι Fall. Είναι όμως βέβαιο ότι εγώ τελικά δε μπορώ να ξεμπερδέψω το κουβάρι που έχω στο κεφάλι μου.
Άλλαξε κάτι λοιπόν στο "2G+2" σε σχέση με τους προηγούμενους πεντακόσιους δίσκους των Fall; Τώρα που πέρασαν πια τα χρόνια, ο Mark E. Smith από ενοχλητικός τσόγλανος που μονίμως μουρμουρίζει, έχει μετατραπεί σε γκρινιάρη σκατόγερο. Οι Fall του ακούγονται όπως πάντοτε εκτός μόδας («Συνηθίσαμε να μας χτυπάν από όλες τις πλευρές. Δεν αρέσαμε στους διανοούμενους, γιατί δεν είμαστε του πανεπιστημίου. Οι μαλλιάδες δε μας γούσταραν, γιατί δεν είμαστε heavy rock. Και οι πάνκηδες, γιατί δεν φορούσαμε παραμάνες»), αλλά οπωσδήποτε περισσότερο ασυμβίβαστοι παρά παρωχημένοι.
Από τα 12 τραγούδια του "2G+2" τα 3 είναι ηχογραφημένα σε στούντιο. Τα " New Formation Sermon" και "Distilled Mug Art" δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ενώ το "I Wake Up In The City" είναι υψηλού επιπέδου, συγκρινόμενο με τις συνθέσεις των Fall του 21 αιώνα. Αποτελεί πάντως μια εκδοχή του "My Ex-Classmates' Kids", που βρίσκεται εδώ live, και που με τη σειρά του είναι ό,τι πλησιέστερο στους Velvet Underground ηχογράφησαν οι Fall (βλέπε "Sister Ray").
Τα υπόλοιπα είναι ηχογραφημένα ζωντανά το Νόεμβριο 2001 σε Seattle, New York και L.A. Από αυτά, τέσσερα προέρχονται από το "Are You Are Missing Winner" του 2001, τρία από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '90, και δύο από τη δεκαετία του 80. Όλα τα παλιότερα, έχουν ήδη αποτυπωθεί σε άλλες ζωντανές ηχογραφήσεις του γκρουπ. Από το "2G+2" προτιμώ τις εκτελέσεις των "The Joke" και "I Am Damo Suzuki" (ως γνωστόν ο κύριος Mark E. Smith είναι λάτρης των Can) που ανοίγουν και κλείνουν το δίσκο, και μη βιαστείτε να πείτε την εξυπνάδα ότι άκουσα μόνον το πρώτο και το τελευταίο τραγούδι.
Γιατί λοιπόν έβγαλαν άλλο ένα live άλμπουμ; Αν ρωτούσαμε τον κύριο Smith, κατά πάσα πιθανότητα θα μας απαντούσε: για τα λεφτά.
- Καλά ρε, για τους Fall, και καλά - καλά δε γέμισες ούτε μια σελίδα;
- Σιγά το δύσκολο κύριε εκδότα!!! Να γράψω ποιους μουσικούς έχουν επηρεάσει;
LINKS: Για όσους αναγνώστες επιθυμούν να βρουν πληροφορίες στο δίκτυο σχετικά με τους Fall, αλλά βαριούνται το πολύ ψάξιμο ή δεν ξέρουν από πού να αρχίσουν:
Άρθρο του Simon Ford, με τίτλο "Primal Scenes" από το τεύχος Μαίου του 2002 (No. 219) του The Wire, βρίσκεται εδώ
Αφιέρωμα του πολύ καλού online μουσικού περιοδικού "Perfect Sound Forever", από το 1998.
