The unutterable
(...το κατεστημένο του underground και φέτος φάνηκε αρκετά... δυνατό. Κάτι ξεχασμένα live βγήκαν στη φόρα, μια τριπλή συλλογή από τα παλιά καλά χρόνια μας ήρθε πρόσφατα, και πριν κλείσει το έτος να'σου και ο νέος δίσκος. Οι του Record Collector ας τα σημειώσουν όλα αυτά στα μουσικοστατιστικά τους μανιφέστα, δική μας δουλειά είναι -και πάλι!- να ακούσουμε το δίσκο! Mark is always back!...)
Λοιπόν κύριε εκδότα, αν μετράω καλά πρέπει να έχω καμιά δεκαριά, συν το φετινό το τριπλό. Κάποτε το έψαξα το πράγμα και κατέληξα στο ότι οι καλοί δίσκοι Fall βγαίνουν τις μονές χρονιές (αλλά πάλι, μου τα χαλάει το Bend Sinister...). Ή μήπως όταν ο Mark δεν είναι μαλωμένος με την Brix (πάντως όταν λείπει η Brix δε γουστάρω...);
Μήπως να ξαναβγάλουν τους συντηρητικούς εκεί στη Βρετανία; Γιατί τώρα με την βαρεμάρα της δημοκρατικής διακυβέρνησης ψιλοχλιαροί γίνανε και οι Fall! Το περσινό είχε πλάκα που το ονομάσανε «Η σουίτα των Marshall", πολύ ταιριαστός τίτλος για την περίπτωση τους. Οι Fall στην ουσία είναι το μακριοβιότερο γκρουπ όλων των εποχών. Η ζωή των συγκροτημάτων πρέπει να μετριέται με αλγορίθμους που περιέχουν τα πραγματικά χρόνια ύπαρξης, τον αριθμό κυκλοφοριών, τα comeback άλμπουμ (σχεδόν τα μισά τους τέτοια θεωρούνται!), τις αλλαγές στο line-up και το πόσα συμβόλαια έχουν υπογράψει. Είναι και από τη γενιά του '77, που φώναζε ότι προτιμά να... burn out, παρά να fade away..., τελικά πλάκα πλάκα την παρακμή και την ξεφτίλα που έχουν φάει οι περισσότεροι εκείνης της γενιάς, ούτε στους σεβεντοδεινόσαυρους δεν τη συναντάμε. Πάμε τώρα και στο "Unutterable" lp, πριν βγάλουν κι άλλο δίσκο και χρειαστεί να τα πω όλα από την αρχή.
Το ότι είναι πιο πιθανό να πάρει η εθνική μας το επόμενο mundial, παρά να σημειωθούν δραματικές (ή έστω και η παραμικρή...) αλλαγές σε δίσκο των Fall το ξέρετε. Για το ότι παίζουν εδώ και εικοσι τρία χρόνια ένα κατά βάση σκληρό (και ιδιόρυθμα μελωδικό...) punk (post punk κ.ο.κ.) βασισμένο στο ηδονιστικά ενοχλητικό μουρμουρητό του Mark E. Smith, τις μονίμως λειψές κιθάρες και την αιωνίως ασυνάρτητη rhythm section, το συζητάνε μέχρι και οι παππούδες στα καφενεία. Για τα βαριά ριφάκια δε λέμε συνήθως πολλά, ούτε για το μεταλιζέ μπούκωμα στον ήχο, αλλά κι αυτά γνωστά πράγματα είναι στην ουσία. Ο Mark λέει ότι θέλει (που τα βρίσκει τόσα ήθελα να'ξερα!), με ότι θυμάται εξοργίζεται και όποιος του έρχεται στο μυαλό τον... βρίζει. Τι άλλο θέλετε να σας πω τώρα; Και σε τούτο το δίσκο (όπως και στον επόμενο...) ισχύουν όλα, και μαζί όσα άλλα γνωρίζετε για τους Fall. Όπως και το ότι πραγματικά κακό δίσκο δεν είναι σε θέση να κυκλοφορήσουν... (πραγματικά καλό πλέον;)
Τα χρόνια έχουν παραπεράσει βέβαια, το υλικό που έχει μαζευτεί από το στάδιο της υπερβολής, πέρασε ήδη σε αυτό του κορεσμού και τώρα τραβάει ολοταχώς για το επόμενο, της αηδίας. Με τα νέα τραγούδια των Fall το παράδοξο είναι ότι ενώ από την αρχή σου είναι οικεία και γνώριμα (ρε λες να κυκλοφορούν τα ίδια και τα ίδια τόσα χρόνια, και να μην το έχουμε πάρει χαμπάρι;), όσες φορές και να τα ακούσεις δε συγκρατείς και δεν ξεχωρίζεις σχεδόν κανένα μέχρι την επόμενη ακρόαση. Είναι που δίνει ο εγκέφαλος εντολή: "NO MORE FALL INFO! OVERLOADED!". Αν έρθει στα χέρια σου ο νέος τους δίσκος, μια χαρά σου κάθεται... αν όμως είναι να αγοράσεις ένα δίσκο Fall ντε και καλά, συνήθως παίρνεις κάτι παλιότερο που και «δοκιμασμένο» είναι και... Nice Price!
To "The Unutterable" έχει και αυτό μέσα του την ενέργεια των Fall. Αυτόματα όμως αποκτά και μια ιδιάζουσα παρακμή στα 15 τραγούδια του, ακριβώς γιατί αυτή η ενέργεια είναι η ίδια και απαράλλαχτη εδώ και τόσα χρόνια. Το 'Cyber Insekt' είναι καλό τραγούδι, όπως και το 'Sons Of Temperance' (αυτό πρακτικά σημαίνει ότι γράφτηκαν μια μέρα που ο... μεγάλος είχε κέφια και δεν ήταν σούπερ-τσαντισμένος), στο 'Dr Bucks' Letter' γκρινιάζει σαν γεροντοκόρη (και μου τη σπάει όποτε το κάνει αυτό...), κάθε που το ρίχνουν στο μονότονο ροκαμπιλοπάνκ τους βαριέμαι ('Ηοt Runes'), χώνουν και κάτι ηλεκτρονικά τα τελευταία χρόνια ('Way Round', 'Devolute') έτσι για το εφφέ του πράγματος (το 'Masquerade' πάντως προ ετών ήταν πολύ καλό!), βάζουν κι ένα γελοίο τραγούδι όπως πάντα ('Pumkin soup and Mashed Potatoes') και το έχω σίγουρο ότι οι ίδιοι είναι ευχαριστημένοι με όλα αυτά. Για μας τώρα δε ξέρω...
Ξέρετε τι με ανησυχεί πάντως; Ο τίτλος του δίσκου! 'The Unutterable'...δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση «αυτό που δεν έχει ειπωθεί»! Τι στο καλό ακόμα έχουν να πουν; Τι έμεινε μετά από τόσα χρόνια; Και μετά από μια εικοσαετία με τα «ανείπωτα» των Fall μας βλέπω να ασχολούμαστε!
