The harsh light of day

(...βρήκαν άραγε οι Fastball «Τον Τρόπο» να χτυπήσουν και πάλι το πιασάρικο ροκ χιτάκι που μπορεί και αρέσει σε όλους και δεν ενοχλεί κανέναν; Αν πίστευαν κι οι ίδιοι πάντως ότι το κατάφεραν, κάτι μου λέει ότι δεν θα έβαζαν ως bonus track στο νέο τους δίσκο ημιακουστική live εκτέλεση του πολυφορεμένου 'The way'...)

Κάνω λάθος; Μακάρι δηλαδή να έκανα, γιατί κάπου θα κατέληγε η ταλαιπωρία μου...
Υποτίθεται τώρα ότι παίζουν οι Fastball αυτού του είδος το ροκ, που κάποτε το ονομάζαμε κολεγιακό, ακουμπάνε και το FM rock που και που... και γενικά είναι μπάντα friendly και προς το radio, και προς όλους και όλα ανεξαιρέτως. Συνεπώς σκοπός τους είναι να σκαρώνουνε όμορφα και ευκολοχώνευτα τραγουδάκια, που δεν το κουράζουν το μυαλουδάκι του ακροατή, πάνε και κολλάνε σε αυτό όμως με το έτσι θέλω, και με αυτό τον υπόγειο τρόπο επιτυγχάνουν το σκοπό τους. Κι ας βασίζονται στις πιο στάνταρ συνθετοβάσεις που μπορείς να φανταστείς, κι ας παίζουν το παιχνίδι του «κάτι μου θυμίζει αυτό» σε εκνευριστικό βαθμό.
Ε λοιπόν λάθος. Εδώ μέσα δεν υπάρχει ούτε μισό (= 1/2) τραγούδι που μπορεί να κολλήσει σε ένα μυαλό που έχει τα ελάχιστα απαιτούμενα δράμια φαιάς ουσίας, ώστε να μη θεωρείται ότι έχει περιπέσει σε αχρησία. Τα τραγούδια των Fastball δεν τα θυμάσαι με τίποτα, όσο κι αν το προσπαθήσεις (κι αν το καταφέρεις την πάτησες!). Χρειάζεσαι ένα μέσο όρο τεσσάρων λεπτών για να ακούσεις ένα τραγούδι τους και το ξεχνάς σε περίπου δέκα δευτερόλεπτα (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Παίζουν τα ίδια και τα ίδια, με μια ισχυρή δόση από τα ίδια και έντονα περάσματα επανάληψης.
Αν δεν φάνε μηνύσεις από REM και Neil Young ('You 're an ocean'), τότε αυτές των Wallflowers δεν τις γλιτώνουν με τίποτα. Και είναι ντροπή να έχουν τη δυνατότητα να σε μηνύσουν οι Wallflowers, που θα έπρεπε να σέρνονται στα δικαστήρια από τον κόσμο ολόκληρο... Τουλάχιστον να οδηγούσε κάπου το πλιάτσικο. Να είχαν καμιά ιδέα της προκοπής, που απλά έχρηζε «βοήθειας» για να πάρει σάρκα και οστά. Ή τουλάχιστον να έπαιζαν μόνο διασκευές, αφού η έμπνευση τους επισκέπτεται με συχνότητα ολικής έκλειψης ηλίου.
Το 'Goodbye' δεχόμαστε ότι είναι συμπαθητικό (έχει όμως αντιπαθητικό ρεφραίν), το 'Vampires' ότι εκπέμπει τα κατάλληλα vibes μιας... for the road μουσικής (δεν τραγουδάει όμως ο Jonathan Donahue), ενώ το αμέσως επόμενο 'Wind me up' στέλνει τον Jacob Dylan να κάνει φωνητικά στους Queen και κάτι τέτοια λάθη πρέπει να τα πληρώνει κανείς.
Να συνεχίσω ή να πάω για ύπνο; Μου φαίνεται πάντως ότι οι Fastball κάνανε τη μισή δουλειά σε αυτό το δίσκο, τα βασικά τα αφήσανε σε ένα πλήθος άλλων, γνωστών και αγνώστων. Οπότε τους αξίζει ένα...