Halfway between the gutter and the stars

Το θέμα με την μαζική παραγωγή είναι τελικά πιο πολυσύνθετο απ'ότι φανταζόμουν. Οποιοδήποτε "προϊόν" άλλωστε, που παρήχθη από μια "μηχανή μαζικής παραγωγής" είναι εύκολο να βληθεί ως μη έχον ποιότητα. Η φασόν αντίληψη όμως περί της δημιουργίας επιδέχεται πολλών διαφορετικών ερμηνειών. Ένα παράδειγμα ας πούμε είναι, ότι κι αυτοί που καταφέρονται εναντίον των κάθε λογής "μηχανών", τις περισσότερες φορές δεν καταφέρνουν να είναι ποιοτικά ανώτεροι από αυτά που αυτές παράγουν.
Σκέφτομαι πάλι όμως πως οτιδήποτε αφορούσε "μηχανή", από παλιά μου κινούσε το ενδιαφέρον. Εξαιρείται φυσικά το "sex machine" του James Brown. Δεν εξαιρούνται όμως οι Rage Against The Machine (μουσικά). Ούτε το "Machina : The Machines Of God". Ούτε το βιβλίο του Burroughs από το οποίο πήραν το όνομα τους oι Soft Machine. Και μέσα σ'αυτά που δεν εξαιρούνται, έστω και όχι αβίαστα, αναγκάζομαι να καταχωρήσω και τον Fatboy Slim. Το όνομα αυτού βέβαια δεν συμπεριλαμβάνει μέσα του την λέξη "machine". Αναμφισβήτητα όμως όταν μιλάμε για τον Fatboy Slim, πρέπει πάντα να λαμβάνουμε υπ'όψιν ότι έχουμε να κάνουμε με μια αδιάλλειπτη hit machine.
Είναι μάλλον πλεονασμός να αναφερθώ στα προηγούμενα άλμπουμ του, αφού το τελευταίο του με τον τίτλο "Halfway Between The Gutter And The Stars", φθάνει και περισσεύει για να υποστηρίξει τον προηγούμενο συλλογισμό.
"Star 69". Νο1 hit από την ώρα ίσως που ο γραφίστας επιμελούνταν το εξώφυλλο του δίσκου. Κατακλυσμός στα ραδιόφωνα, από τα πλέον mainstream έως και τα κάπως ανεξάρτητα. Μέχρι και τα δεδηλωμένα ως underground το έχουν παίξει έστω και σε μικρό βαθμό. Κατακλυσμός στα μουσικά κανάλια και όχι μόνο. Από το παγκοσμιοποιημένο ΜΤV (το ανάθεμα του κάθε αυτοονομαζόμενου ως "εναλλακτικού" δηλαδή) μέχρι και το δικό μας New Tempo. Ε και; Μήπως επειδή το έχει ψηλά-ψηλά στην καθημερινή δισκοθήκη του, ο κάθε ραδιοτηλεοπτικός παραγωγός δεν πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι υπέροχο;

"Sunset (Bird Of Pray)". Νο2 hit από την ώρα ίσως που κυκλοφόρησε το δελτίο τύπου που ενημέρωνε τους διανομείς ότι στις τάδε του μηνός κυκλοφορεί ο δίσκος.
Κατώτερο του "Star 69" κατά την γνώμη μου, βαδίζει ολοταχώς όμως να στο καταχωρηθεί ως το hit του φθινοπώρου, εκτοπίζοντας οτιδήποτε κατέχει αυτόν τον άτυπο τίτλο (ε βοηθάει και λίγο η έστω και σαμπλαρισμένη φωνή του Jim Morrison...)

"Υa Mama". Ότι καλύτερο υπάρχει στον δίσκο. Ένας δαιμονιώδης καταιγισμός από beats (και bits), μια πλημμύρα ήχων σαν αυτές, τις αληθινές, που κατατρόπωσαν φέτος την Βρετανία. Αν ήταν καλοκαίρι εκτός των beats και των bits, θα ήμουν αναγκασμένος να καταθέσω ότι έχει κατακλύσει και την κάθε κοσμοπολίτικη beach. Υπομονή ως το άλλο καλοκαίρι και δεν επιφυλάσσομαι καθόλου ότι ο απόηχος του συγκεκριμένου κομματιού θα διαρκέσει ως τότε. Είμαι απολύτως σίγουρος.
"Μad Flava". Έρχεται οσονούπω να εκτοπίσει όλα τα προηγούμενα, να αποτελέσει την συνέχεια, να τονίσει την διάρκεια της επιτυχίας. Funky ως εκεί που δεν πάει. Δωρεάν σεμινάριο (εντάξει όσο κάνει ο δίσκος...), για μελλοντικούς ενασχολούμενους με τον συγκεκριμένο ρυθμό.
Μετά από τα ήδη αναφερθέντα, παίρνουν σειρά τα: "Retox" (αν ακούσω τον δίσκο ακόμη 15 φορές, ίσως μέσα μου ανακηρύξω αυτό τελικά ως απόλυτο κομμάτι του δίσκου και όχι το "Ya Mama"), "Drop The Hate", "Τalking 'Bout My Baby", καθώς και τα μυοχαλαρωτικά που μας επιφυλάσσει ο Fatboy Slim ως επίλογο του δίσκου, "Demons" και "Song For Shelter".
Προσθέστε στα συν: Το θαυμάσιο remix ανάμεσα στα κομμάτια από τον Simon Thornton που το μεταβάλλει από την κλασσική του μορφή σε ένα compact dj set, τις εξαιρετικές συμμετοχές των Bootsy Collins πρώην μέλους των θρυλικών Funkadelic καθώς και της Macy Gray στο "Love Life", την αμερικάνικη εμμονή σε έναν ανόητης λογικής συντηρητισμό που μετέτρεψε κάποια στοιχεία που σε άλλη περίπτωση θα περνούσαν απαρατήρητα σχεδόν, σε καίρια σημεία προώθησης των πωλήσεων του δίσκου. Δηλαδή το άλα Ibiza εξώφυλλο που οι αχτίδες του ηλίου φεγγοβολούν ανάμεσα από τα πόδια της κοπέλλας που ποζάρει (σιγά τα ωά δηλαδή...) και τον αθώο στίχο "What the fuck?" σε ετικέττα "Parental: Explicit Lyrics"...