Pure comedy

"Αβαθές, αβαρές, αβάσταχτο, αγάνωτο, αγέλαστο, άγευστο, άγονο, άγουστο, άδειο, αδιάπλαστο, ανηλεώς αδιάφορο, αδιέξοδο, αδίκως αποθεωνόμενο, αδύναμο, αερογαμικά ανέμπνευστο, άκαρπο, άκεφο, ακίνδυνο, ακκιζόμενο, αλύτρωτο, αμβλύστομο, αθεράπευτα άμετρο, αμετροεπές, αμήχανο, αναμασημένο, ανελέητα αυτοαναφορικό, άνευρο, ακατάσχετα ανιαρό, αδυσώπητα ανούσιο, άοσμο, αθεράπευτα απαισιόδοξο, αδικαιολόγητα απεραντολόγο, απογοητευτικό, απομονωτικό, απονευρωμένο, αποξενωτικό, αδιανόητα αποστειρωμένο, αποχαυνωτικό, απρόσωπο, αδιατάρακτα αργό, ασπόνδυλο, άτονο, και αλίμονο, ανυπόφορα άχρωμο... Και να μην ξεχάσω μόλις φτάσω στο πι ότι είναι και πληκτικό, εμβληματικά πληκτικό μάλιστα, έτσι για να τη σπάσω και στον αρχισυντάκτη που βγάζει φλύκταινες με τη λέξη (όχι δεν έχει πρόβλημα με το "πληκτικό"!)."

Αυτά μου γράφει για τον καινούργιο δίσκο του πολύφερνου ντράμερ των Fleet Foxes σε ιδιωτικό του μυστικό μήνυμα ο συνεργάτης Σεραφείμ Διακουράκης, με την εμφατικά συνημμένη σημείωση "να το δημοσιεύσεις μόνο αν γελάσεις".

Αγαπητέ Σεραφείμ. Όπως καταλαβαίνεις από τη δημοσίευση πράγματι γέλασα (κάτι που δεν το κατάφερε ο δίσκος, παρά τον υποσχόμενο προγραμματικό του τίτλο - ίσως μόνο εκεί που λέει για εκείνους τους “LA phonies and their bullshit bands”). Ομολογώ επίσης ότι βρήκες έναν ξυπνιτζίδικο τρόπο να προκαλέσεις και αν δανείστηκες ένα ...εμβληματικό αστείο από τον Μοντεχρήστο του Αρκά, εντάξει, στην τέχνη (και στην κριτική της!) δεν υπάρχει παρθενογένεση. Και ο Josh Tillman σε αυτό τον άγραφο κανόνα υπακούει, είναι πάντως αξιοσημείωτο το πως μετάλλαξε προς το πιο ... (βάλε οποιοδήποτε επίθετο της εισαγωγής) την γνήσια μέσα στην εκκεντρικότητα της μελωδική φλέβα του Elton John (στις καλές του εποχές τουλάχιστον). Σου βγάζω πάντως το καπέλο που άντεξες τα 70+ λεπτά αυτού του αποτυχημένου (αυτό το επίθετο πως και σου ξέφυγε;) εγχειρήματος, το άκουσα κι εγώ επανειλημμένα με καλή (ακόμη και συγκαταβατική) διάθεση μπας και μετριάσω την υπερβολή σου, μπας και βρω έναν μονόφθαλμο, έστω με βαριά μυωπία, ανάμεσα στους τυφλούς, αλλά...

Επίσης χαίρομαι που δεν ψάρωσες από τις θεωρητικές περικοκλάδες με τις οποίες συνοδεύεται ο δίσκος, που σκοπό έχουν δείξουν ότι στο βάθος κήπος ο δίσκος έχει ένα νόημα, ένα βάθος, δεν είναι ένα "ρηχά είναι μπείτε", ότι μιλάει για την ιστορία ενός είδους το οποίο γεννιέται με μισοσχηματισμένο εγκέφαλο, για την τρωτότητα (όχι για αλλοτρίωση δεν λέει τίποτε) και τη μονοτονία της ύπαρξής του (να διαγνώσουμε εδώ έναν αυτοσαρκασμό;).

Και αν προβληματίστηκα (για λίγο) όταν έπεσα πάνω στον παρακάτω διάλογο, όπου ο αστυνόμος Χάρι Χόλε μιλά με την αιώνια Ράκελ του, στην ολοκαινούργια "Δίψα" του Τζο Νέσμπο:
"- Απ' ότι φαίνεται, το νέο άλμπουμ του Father John Misty είναι πατάτα. Ή γέρασε και ξίνισε ο μουσικοκριτικός. Στοιχηματίζω το δεύτερο. Το Mojo και το Uncut το αποθέωσαν.
- Χάρι;
- Αν είναι να 'σαι ξινός, ας είσαι ξινός από μικρός. Θα γλυκάνεις με το γήρας, αργά αλλά σταθερά, σαν εμένα"
...μετά όμως σκέφτηκα ότι ο Χάρι μπορεί και να χρειάζεται κι ένα επίπεδο ξενέρωτο άκουσμα, έτσι για να έρθει στα ίσια του με όλους αυτούς τους άρρωστους διεστραμμένους σίριαλ κίλλερς που του λαχαίνουνε κάθε λίγο και λιγάκι. Εδώ το είχα επίσης να γράψω και κανένα δηλητηριώδες σχόλιο για το Mojo και το Uncut, αλλά έχει πλέον τόσο κοινός τόπος, που μάλλον περιττεύει και περισσεύει.

Μιλώντας πάντως για ανία, κάποτε που λες ήταν μια εποχή που τα πράγματα πήγαιναν στραβά, είχε πέσει και γερή οικονομική κρίση και ΔΟυΝουΤού και ανεργία και όλο το πακέτο, και σαν μην έφτανε αυτό η νεολαία βαριότανε, μαύρη κατάρα ανία βαρεμάρα, και να ξέρεις δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από μια νεολαία που βαριέται (λίγο πριν τα γεγονότα του Μάη του ‘68 στη Γαλλία, κάποιος δημοσιογράφος είχε γράψει ...προφητικά ότι "η Γαλλία πλήττει"!). Και κάπου μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο ξεπετάχτηκε το πανκ, δεν είναι τυχαίο πόσα κομμάτια του είδους έχουν μια απεγνωσμένη αναφορά στην ανία, έτσι πρόχειρα να θυμηθώ το «Boredom» των Buzzcocks ή το «Bored teenagers» των Adverts. Και κάμποσα άλλα...

Γιατί όμως τα λέω αυτά; Για να θυμίσω ότι το πανκ ήρθε όχι όμως σε κόντρα με τον δεινοσαυρικό επηρμένο γιγαντισμό του progressive ροκ όπως το θέλει ο μύθος, αλλά και με την ξεψυχισμένη μετα-χίπικη απογοήτευση διάφορων καλοζωισμένων κιθαρωδών και πιανωδών του Laurel Canyon. Με αυτά θέλησε που λες να αναμετρηθεί κάποτε το πανκ, με αξιοσημείωτη ομολογουμένως ...αποτυχία. Σε κάθε επίπεδο, ακόμη και στο πολιτικό, λίγο μετά τους κατσικώθηκε η Μάγκυ στο Νησί και η τελετή σχόλασε...

Σήμερα; Ναι, το ίδιο σκεφτόμαστε: ότι θα χρειαζόταν ένα νέο κάποιο νέο πανκ να έρθει να σαρώσει τέτοια ακούσματα, όλες αυτές τις σοβαροφανείς και ανιαρές νιαουρίζουσες νεοφολκίζουσες-νεορομαντικές ταξιαρχίες. Έστω και με την ίδια ...αποτυχία όπως τότε. Μολαταύτα, μην ψάχνεις ιστορικές αναλογίες, νισάφι πλέον με αυτές (όχι άλλη Βαϊμάρη!), η ιστορία τίποτε δεν διδάσκει και φυσικά ποτέ δεν επαναλαμβάνεται. Και αν, τότε ως ...κωμωδία, φάρσα, όπως λέγεται ότι είπε ο Κάρολος. Άσε που σήμερα κανείς δεν βαριέται. Κι ας υπάρχει χρόνος, κι ας υπάρχει ανεργία και δυσαρέσκεια. Γιατί φοβάται να βαρεθεί. Γιατί είναι ξορκισμένη η βαρεμάρα (αν είσαι και μικρό παιδί, είναι σχεδόν απαγορευμένη). Και όσο κι αν τέτοιοι πληκτικοί δίσκοι μπορεί να δοκιμάσουν προς στιγμήν τις αντοχές μας, κανείς δεν προλαβαίνει να βαρεθεί ουσιαστικά. Το επόμενο γαρ νέο (ή "νέο") ερέθισμα, στο πισί ή στο πανταχού παρόν τηλέφωνο περιμένει ένα μόλις κλικ μακριά. Και πάμε παρακάτω...