Κάλλιο αργά παρά ποτέ... δίσκος που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2002, τον παρουσιάζουμε λίγο καιρό μετά την έλευση του 2003 και τυχεροί αυτοί που γνώριζαν την ύπαρξή του από τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του (σε αντίθεση με μένα που με την εξεταστική και τη δουλειά έχασα λίγο την επαφή μου με τα πράγματα).
Ξέρεις πολλούς δίσκους που να στέκονται σαν υπόκρουση σε εκείνα τα αξέχαστα ηλεκτρονικά παιχνίδια για Atari, Amiga και παράλληλα να αναγκάζουν τα πόδια να σύρουν το σώμα στην πίστα; Αν όχι, τώρα ξέρεις. Και γι αυτό δεν έχεις δικαιολογία να αγνοήσεις αυτή τη δουλειά.
Όλη η πλοκή στήνεται με γνωστά, αξιόπιστα, παραδοσιακά υλικά : ηλεκτρονικά μπάσα κάθε είδους και πολύ-παραμορφωμένα, γνωστοί ρυθμοί 4/4, επίμονα βουητά πυροδοτούμενα από κάθε λογής κουμπάκια και πλήκτρα, υπολείμματα μελωδιών που εξυπηρετούν το σκοπό, να μην αφήνουν δηλαδή το μπιτ να τριγυρνάει γυμνό.
Ο δίσκος των Fc/Kahuna διαποτίζεται από ένα πνεύμα αφέλειας, διάθεσης για ζωή και χορό και όσο ζορίζουν τα πράγματα γύρω μας αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία. Στον αντίποδα δουλειών, σαν την τελευταία του Schneider TM για παράδειγμα, αυτός εδώ ο δίσκος είναι σέξι μέσα στην ψηφιακή του στιλπνότητα, αισθησιακός και ανάλαφρος. Μην ψάξεις για καινοτομίες στη δομή του και για νέες προτάσεις στο στήσιμο των ήχων, δεν υπάρχουν ρεφρέν και γέφυρες, θα βρεις μόνο λίγα φωνητικά και σίγουρα μια αφορμή για να νιώθεις υπερκινητικός όσο διαρκούν τα 11 κομμάτια του "machine says yes".
Ξέρω ότι ο Μπάμπης περιμένει ακόμα περισσότερες λέξεις στις κριτικές για τους δίσκους, αλλά εδώ δεν υπάρχει λόγος για άσκοπη επέκταση. Ειδικά τώρα στις απόκριες, ξέχνα λίγο τη σάμπα και τον Άλκη Στέα και αν πας σε κάποιο πάρτι πάρε και μια κόπια αυτής της δουλειάς, ντύσου κονσόλα ή διαστημόπλοιο και απογειώσου.