Here before

...Λες κι είναι πολλοί αυτοί που τα παρατάνε εντελώς ... Μεγαλώνοντας όμως διαπιστώσαμε πως δεν είχε τη θέση που νομίζαμε πως έχει στο κάστρο του ροκ ... γράφει ο Μπάμπης Αργυρίου για τον Paul Roland. Και τώρα, τι να πεις γι αυτούς εδώ; Νομίζαμε πως είναι στους λίγους που τα είχαν παρατήσει εντελώς, γιατί δεν έδιναν μια δεκάρα για τη θέση τους σ' αυτό το κάστρο ... Είναι πολύ αργά για να το ξανακάνουμε, ή ν' αφήσουμε να περάσουν άλλα δέκα χρόνια, αναρωτιούνται οι ίδιοι στο Nobody Knows, ξέρει κανείς;

Για τους συγκεκριμένους νοιάζονται αυτοί που πέρασαν αρκετές ώρες εφηβικού δωματίου με το Crazy Rhythms του '80, αυτοί που το '84 αγάπησαν το The Explorer's Hold (σαν The Trypes) μέσα στο σούσουρο του Paisley underground ήχου, το '86 δάκρυσαν με το The Good Earth, δεύτερο ανέλπιστο άλμπουμ μιας μπάντας που δίδαξε ήθος, απλότητα, ουσία και κατέθεσε ιδέες στη μέχρι τότε μη κορεσμένη από τέτοιες αμερικάνικη μουσική σκηνή, και το '87 το Shore Leave των Yung Wu. Ακολούθησαν άλλα δύο άλμπουμ με το όνομα των Feelies στην A&M ('88 και '91, οπότε και τους παράτησε ο Bill Million γιατί δεν γέμισαν τις μεγάλες αίθουσες που περίμενε το label, και δεν κέρδισαν τη θέση που όλοι νόμιζαν πως θα κερδίσουν), καλύτερα όμως για τα παλιά να διαβάσετε εδώ.

Τι παίζουν και γιατί πάλι; Απλά, εδώ και αρκετά χρόνια έχουν πέσει οι προτάσεις για επανασύνδεση, λάιβ, νέο άλμπουμ, είπαν το ναι (από το 2008) για εμφανίσεις, το 2009 βγήκαν οι επανεκδόσεις από την Domino, και τον Απρίλιο που μας πέρασε έβγαλαν αυτό το άλμπουμ. Δείχνουν να θέλουν να συνεχίσουν και για επόμενο, όπως λένε σε συνεντεύξεις. Οι ρομαντικοί θα απογοητευτούν μ'αυτά τα τελευταία μαντάτα. Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι; Ναι, το άλμπουμ είναι άνισο, κάποια τρακς μοιάζουν σχεδιάσματα, ή επιπόλαια γεμίσματα, άλλα κόπιες των παλιών. Και ο ήχος; Ο χαρακτηριστικός τους. Ο Dylan κρυφοκοιτάει εδώ, οι Velvets λίγο πιο κάτω, οι απλές - αργές - καθαρές μελωδίες τους σε κάθε στροφή. Οι στίχοι συγκρατημένα αισιόδοξοι όπως και τότε (You know things are getting better ..., ... Nobody knows, everyone cares ..., ... Got to do something, get in with the crowd ..., απορείς από πού αντλούν αυτή την αισιοδοξία). Με τα χάιλαϊτς στις θέσεις 1, 3, 6 και 10 φαντάζεστε την απίστευτη κοιλιά μέχρι το τέλος και των δεκατριών.

Δεν θα κερδίσουν καινούργιους ακροατές, είναι πίσω ξανά για τους παλιούς, για την πλάκα τους, και για να γευτούν λίγη από την υστεροφημία τους, για την οποία φρόντισαν οι γραφιάδες όλ'αυτά τα χρόνια. Δεν έχει νόημα όλο αυτό, αύριο θα τους έχουν όλοι ξεχάσει. Όμως για λίγα λεπτά και μόνο, μπορείς να τους αντισταθείς;