Invaded By A Dark Spirit

Τρίτη φορά που γράφω κείμενο για, ας πούμε μέταλ. Σπάνια δηλαδή διότι σπάνια πέφτω σε κάτι που πραγματικά θα με ταρακουνήσει, που δεν θα μου φανεί τυποποιημένο και βαρετό. Μάλιστα για ελληνικό μέταλ, όπως εδώ, δεν έχω γράψει ποτέ. Και πολύ γουστάρω που οι Αθηναίοι Fell Omen (ένας τα παίζει όλα βέβαια, ο Spider of Pnyx! Από τους Mystras και τους Spectral Lore) σπάνε την κακοδαιμονία, εισβάλοντας με το πνεύμα τους. Ακούγονται συναρπαστικοί.

Με την πρώτη. Μόλις πατήσεις το play αμέσως καταλαβαίνεις ότι κάποια μαγγανεία έχει γίνει εδώ και το έργο σε κερδίζει. Κυρίως και εσένα (εμένα) που δεν πολυακούς μεταλ.

Αν και εδώ που τα λέμε ένας βασικός λόγος που μ ’αρέσει πάρα πολύ είναι επειδή ουσιαστικά δεν το λες και ακριβώς μέταλ. Γι’ αυτό και έγραψα στην αρχή -ας πούμε μέταλ-. Σαφώς και έχει τα χαρακτηριστικά αυτής της μουσικής αλλά τελικά πιο πολύ προς το punk ξεστρατίζει. Είναι ένα ιδιόμορφο μεταλλικό πανκ με ενέσεις από διάφορα άλλα μαντζούνια. Υπάρχουν και ηλεκτρονικά μέσα (διακριτικά) και υπάρχει και hurdy-gurdy. Αυτό το τελευταίο υποβοηθά την έτσι κι αλλιώς υπάρχουσα απόκοσμη (δαιμονική) φολκίζουσα πινελιά μέσα στο ξυλοκόπημα.

Και λέω από μέσα μου… για να δούμε θα ξεφτίσει με τις επόμενες ακροάσεις; Κάπου το περίμενα να πω την αμαρτία μου. Το βάζω δεύτερη…τρίτη…τέταρτη φορά… τίποτα. Το βάζω ξανά μετά από μια βδομάδα…τα ίδια. Διαψεύστηκα πλήρως και ολοταχώς! Και με την 200στή ακρόαση είναι το ίδιο ακαταμάχητο και συναρπαστικό. Βασικά θα μπορούσα να το ακούω αιώνια τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα για να έρχομαι στα ίσα μου. Είναι και σύντομο. Μικρά κομμάτια που σου παίρνουν το σκαλπ. Ξύλο ανελέητο αλλά δεν νιώθεις κανένα πόνο μόνο μια αίσθηση ευφορίας από την ενέργεια και τη δυναμική της κίνησης στην οποία σε υποβάλουν.

‘Έχει έναν χαρακτηριστικό ήχο το όλον, κάπως στιλπνό και γυαλιστερό. Αλλά είναι το γυάλισμα του ατσαλιού που το κοιτάς στο φως προτού η λεπίδα σε αγγίξει. Ήχος μεταλλικός και τρομερά οξύς. Ήχος με δριμύ στυλιζάρισμα που όμως γίνεται με αισθητικό λόγο. Οι κιθάρες μοιάζουν πιο πολύ με αλυσοπρίονα. Τα ντραμς είναι εκκωφαντικά ποδοβολητά και τα φωνητικά είναι από δαίμονες.

Ε τι άλλο να πω. Αυτή τη φορά το σκοτεινό πνεύμα που εισέβαλε είναι στ’ αλήθεια υπαρκτό και έγινε φίλος μου.