Black sea
Τον γνωρίσαμε το 2001 με το Endless summer, το δεύτερο άλμπουμ του, και τώρα που τα χρόνια πέρασαν και βρισκόμαστε προς το τέλος, εύκολα θα το τοποθετούσαμε στους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας. Τι σημαίνει η λέξη καλύτερους; Επιδραστικούς ίσως; Αρκετοί οι δημιουργικοί υποστηρικτές του κροσόβερ ήχου του Christian Fennesz. Ακούστε για παράδειγμα τον Tim Hecker ή τον Stephan Mathieu.
Κροσόβερ σε όλα τα επίπεδα. Ακατανίκητη μελωδία ή αδιαπέραστος θόρυβος, παραμορφωμένες κιθάρες ή υπνωτιστικές λούπες. Μέχρι σήμερα σας αρκούσε μία και μοναδική ακρόαση του A year in a minute από το παραπάνω άλμπουμ για να καταλάβετε ότι η καινούργια μουσική μπορεί να είναι ταυτόχρονα πρωτοποριακή και εύκολη στο άκουσμα, είτε την αποκαλέσετε άμπιεντ είτε νόιζ, είτε electronica, είτε fennesz-tronica. Τέτοια είναι η σφραγίδα που βάζει στο άκουσμα της μουσικής του. Από αυτή τη σφραγίδα όμως προέρχονται και οι περιορισμοί στα εκφραστικά του μέσα, και στα όργανα-εργαλεία που χρησιμοποιεί. Ίσως όμως να έχει φθάσει στο σημείο που δεν μπορεί πια να ξεφύγει απ' αυτά.
Το ποπ κομψοτέχνημα του Endless Summer ακολούθησαν δύο στούντιο άλμπουμ (Field Recordings το 2002 και Venice το 2004) που πλησίασαν αλλά δεν ξεπέρασαν το συνθετικό του επίπεδο, αρκετές δουλειές συνεργασίας, με τον Ryuichi Sakamoto μεταξύ άλλων, και αμέτρητες λάιβ ηχογραφήσεις, μέχρι τη φετινή χρονιά και το εν λόγω άλμπουμ.
Η γκρίζα χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα του εξωφύλλου επεκτείνεται στις κιθάρες - λάπτοπ συνθέσεις του άλμπουμ και κυρίως στο ομώνυμο δεκάλεπτο Black Sea που ανοίγει το άλμπουμ. Και εδώ παρούσες οι απρόσμενες αλλαγές στις συγχορδίες, αλλά και οι αδιαπέραστες στιγμές γόνιμης σιωπής που οδηγούν σε οργανικά ηχοτοπία ταυτόχρονα τραχιάς αισθητικής και διακριτικής ομορφιάς. Σε κανένα σημείο δεν ξεμπερδεύεις εύκολα σ' αυτό το άλμπουμ. Στα περισσότερα ανιχνεύεις αυτή την πολλαπλή προσωπικότητα, που αντανακλά την κάθε φορά ευμετάβλητη δική σου διάθεση. Στο Grey Scale, όνομα και πράγμα, οι κιθάρες είναι μπροστά στη μίξη και δίνουν ένα από τα ομορφότερα tracks που έχει ποτέ φτιάξει. Όπως αντίστοιχα και στο Saffron revolution που κλείνει το άλμπουμ.
Τα δημιουργικά χαϊλάιτς όμως έρχονται, δυστυχώς ή ευτυχώς, μέσα από τις δύο σε συνεργασία συνθέσεις του άλμπουμ, το The colour of three με το πειραγμένο πιάνο του Αυστραλού συνθέτη Anthony Pateras, και το Glide, το ζωντανά ηχογραφημένο ντουέτο με τον Νεοζηλανδό Rosy Parlane, από το ρόστερ της Touch και αυτός. Ίσως αυτό το τελευταίο να είναι και το πιο κοντινό στην αισθητική του Endless summer, και αυτή είναι μια άδικη σύγκριση. Δεν θα 'πρεπε να περιμένουμε ένα δεύτερο Endless Summer, και το Black Sea δεν είναι και δεν θέλει να είναι ένα τέτοιο.
Lend an ear to : Glide
